Fálkinn - 01.06.1964, Síða 37

eins og væri hann að fara upp
í hringekju.
Bíllinn hristist yfir steinlagð-
ar göturnar undir pálmatrján-
um. Ég hallaði mér fram og
horfði tómlega út um gluggann.
Við fórum framhjá stöðinni,
þegar ég hélt við myndum
halda í átt til sjávar eftir
langri og mjórri götu, byrjuð-
um við skyndilega að fara upp
í móti.
Göturnar í úthverfunum
höfðu ekki yfir sér þá töfra og
þær glitruðu ekki eins og þeir
staðir í bænum, sem ég var
vön að sjá. Þær voru skítugar,
sums staðar líkar fjallabæjum
Ítalíu eða fátækrahverfunum í
Barcelona. Hér og þar voru
margra hæða illa teiknuð fjöl-
'býlishús. í búðunum var allt
fullt af barnakjólum. Skórnir
héngu í kippum eins og banan-
ar, og þarna var allt fullt af
fatahreinsunum. Við ókum út
úr borginni. Skuggsæl tré stóðu
meðfram veginum, og upp að
þeim hölluðust hjól. Annað
slagið fórum við framhjá kvik-
myndahúsum, þar sem ame-
rískar kvikmyndir voru aug-
lýstar með stórum frönskum
auglýsingaspjöldum og stór-
kostlegum nöfnum. Við vorum
komin út úr bænum, hér og þar
sást villa og villa á stangli. Við
ókum enn upp í móti inn í
ólífulundi og akra.
Það var leiðinlegt, að þessi
bílferð mín skyldi ekki liggja
meðfram Miðjarðarhafinu, því
sjávarströndina hafði ég ætíð
elskað. Ég gat aldrei orðið
þreytt á að horfa á sjóinn. En
það var eitthvað róandi við
þetta hæðótta, litlausa landslag.
Við námum staðar og nunnurn-
ar, sem enn töluðu af miklum
ákafa fóru út. Tvær unglings
stúlkur, mjög snyrtilegar, komu
í bilinn í staðinn. Einhver setti
grind með mjólkurflöskum inn
1 bílinn, og þær - hristust og
glömruðu, þegar ekið var af
stað aftur. Landið teygði sig
svo langt sem augað eygði í
mjúklegum hæðum, rauðleitum
með lágvöxnum vínviði.
Ég blundaði, eins og ég gerði
reyndar alltaf á ferðalögum, og
hávær vélin raulaði við mig,
þegar skipt var um gir í hlíð-
unum, og þetta stöðuga glamur
í mjólkurflöskunum. Ég hafði
borgað um tíu franka í von um,
að ég kæmist töluvert langa
leið og bílstjórinn kinkaði að-
eins áhugalaust kolli. Hann
hafði tuldrað í barm sér nafn
á einhverju þorpi. Nú, þarna
sem ég sat, hálfsofandi, kippti
hann í handlegginn á mér og
endurtók þetta sama nafn.
Ég leit upp.
„Þetta er staðurinn, sem þér
báðuð um, mademoiselle, þér
farið út hér.“
Ég hikaði. Ætti ég að spyrja
hann, hversu langt bíllinn færi
enn? Ef til vill gæti ég samt
farið aftur með honum til St.
Marie fyrir peningana sem ég
ætti. En þetta var bláeygður,
hörkulegur maður, sem virtist
halda, að ég væri kjáni, enda
þótt hann væri kæruleysislegur
á svip. Ég var of stolt til þess
að segja, að ég væri ekki að
fara neitt ákveðið, sérstaklega
eftir að hafa séð velþóknunar-
svipinn, sem kom á andlit hans,
þegar hann leit á svörtu ullar-
síðbuxurnar mínar og ljós-
bláu skíðapeysuna með svörtu
stjörnunum. Bíllinn rann af
stað aftur.
Staðurinn, sem frankarnir
tíu og stolt mitt höfðu flutt mig
til, var lítið torg, í skugga aka-
cíutrjáa, fyrir framan stóra og
mikla kirkju. Sólin skein enn,
það var ryk á jörðinni og á
trébakka á miðju torginu var
ekkert nema dúfnaskítur.
Dúfurnar sjálfar, gráar og
hvítar trónuðu á torginu, eins
og þær ættu það. Hvergi var
hræðu að sjá.
Hversu mannlaus gat Frakk-
land ekki stundum virzt! Það
var jafn hljótt nú og verið hafði
á dögum Galla, þegar beðið
var eftir sigurvegaranum, og
glampa sást á vopn þeirra i
fjarlægð. Var það vegna þess,
að England var svo lítið, en
mannmargt, að þessi einkenn-
andi vanhirða hafði svo mikil
áhrif á mig? Gat ég búizt
við því, að allir staðir væru
jafn iðandi eins og úthverfi
Lundúnaborgar barnavögnum
skreytt?
Þarna sem ég stóð á miðju
torginu, fór ég að svipast um
eftir kaffihúsi eða mannveru.
Ekkert sást neins staðar. Stór-
ar gráleitar byggingar sneru út
að torginu og alls staðar voru
hlerar fyrir gluggunum. Hvergi
heyrðist hljóð, nema í dúfun-
um, þegar þær flögruðu upp af
torginu.
Ég tók það síðasta, sem ég
átti eftir af brauðinu upp úr
körfunni minni og kastaði því
á torgið. Hver einasti fugl í
nánd kom til mín með miklum
vængjaþyt og myndaði eins
konar gráa, iðandi ábreiðu fyrir
framan mig.
Ég gekk burtu og skildi dúf-
urnar eftir étandi.
Þröng gata lá í þá átt, sem
billinn hafði farið. Beggja
vegna stóðu silfurlit tré, vegar-
brúnirnar voru grasivaxnar en
í hrjóstrugri hlíðinni óx krækl-
Framh. á bls. 39
RITIIAlVDAIUÆSTlTlf
Rithönd yðar gefur til kynna, að þér séuð töluvert örlynd
stúlka, og eigið því oft erfitt með að átta yður á hlutunum.
Þér eruð ákaflega tilfinninganæm, en þér eigið gott með
að dylja innir geðshræringar. Þér hafið við nokkra and-
lega erfiðleika að stríða núna upp á síðkastið, en ég held
það leysist úr því áður en þetta ár er liðið. Þér hafið verið
fjarri heimili yðar, fyrir rúmu ári síðan, og orðið þá fyrir
áfalli sem þér eruð ekki búnar að ná yður eftir enn þá. Þér
þekkið háan og grannan ungan mann, dökkhærðan sem þér
hafið bundið við miklar vonir, og ég held að hann eigi
eftir að vera yður til margs góðs í framtíðinni. En svo er
aftur nokkuð þrekvaxinn karlmaður dökkskolhærður, sem
hefur haft nokkuð áfengi um hönd sem gæti valdið yður
erfiðleikum ef þér farið ekki varlega. Þó þér séuð ákveðin

manneskja þá eruð þér nokkuð áhrifagjörn, og sumir eiga
auðvelt með að hafa áhrif á yður og það er ekki gott nema
að: vissu leyti. Þér berið oft mikinn kvíðþoga fyrir morgun-
deginum, en það hefur taugaskemmandi áhrif á hverja
manneskju að hugsa þannig. Ég held þér verðið tvígift á
ævinni, og eigið þrjú börn. Þér hafið gaman að fara í ferða-
lög og lyfta yður upp (það er að segja skemmta yður) og
mér sýnist þér fara í nokkuð langt ferðalag með haustinu,
og það verður yður til meiri ánægju en þér búizt við í fyrstu.
Ó. S.
Ekkert er betra en ískalt
JOLLY COLA
Efnagerð Akurcyrar h.f•
Hafnarstræti 19 — Sími 1485