Fálkinn - 17.05.1965, Síða 12

a c7
RAMHALDSSAGAN 5 hluti
E.TIR
FRANCES OG RICHARD LOCKRIDGE
SAGAINI FRAIU AÐ ÞESSU
Loren Hartley þiggur heimboð Alicear Jackson, sem
segist vera gömul skólasystir hennar. Heima hjá Alice
fá þær sér drykk. Mörgum tímum seinna vaknar Loren
á bekk í skcmmtigarði einum. Henni er ómögulegt að
muna hvað gerzt hefur. Hvorki frændi hennar Bob
Campbell né vinur hennar, Peter Sayers, geta uppgötv-
að, hver þessi dularfulla skólasystir er. Og hvorugur
trúir almennilega sögu Lorenar. — Alex Hartley finnst
myrtur í skrifstofu sinni. Stein lögreglumaður stjórnar
rannsókn málsins. Hann kemst að því, að ung stúlka í
gulri kápu hefur yfirgefið skrifstofubygginguna á þeim
tíma, sem morðið var framið. Á kápunni hennar var
dökkleitur blettur. — Lögreglan kemst að því, að erfða-
skrá hins myrta, Alex Hartleys, er horfin. Loren Hartley
er grunuð um að hafa komið henni undan. — Peter Say-
ers fer með Loren í skólann, sem hún hafði gengið í, til
þess að ganga úr skugga um, hvort hin dularfulla Alice
Jackson hafi í raun og veru verið bekkjarsystir Lorenar.
En nafn Alicear Jackson stendur hvergi í skólaskýrslun-
um. Hins vegar fiiinur Peter nafn Lorenar í gestabók-
inni. Smátt og smátt fer Peter að draga sannleiksást
Lorenar í efa . .
Stein, lögreglumaður, lagði
fæturna upp á borðið. „Það sást
til gulrar kápu, sem fór út úr
skrifstofubyggingunni," sagði
hann. „Stúlkan, sem var í káp-
unni, þekktist ekki.“
„Frændi ungfrú Hartley var
myrtur með vopni, sem lá til
taks á skrifborði hans," hélt
Simmons áfram án þess að láta
slá sig út af laginu. „Það er
að segja með pappírshníf. Loren
Hartley, einkaritari frænda síns,
þekkti þennan pappirshníf og
12
vissi nákvæmlega, hversu odd-
hvass hann var.“
„Það er rétt," muidraði O’Mal-
ley. „Utanaðkomandi morðingi
hefði áreiðanlega haft með sér
heppilegra vopn.“
„Ég veit það,“ sagði Stein.
Hann skoðaði neglurnar á sér
með athygli. Það gerði hann
alltaf, þegar hann var ekki fylli-
lega ánægður. „Ailt passar þetta
stórkostiega vel saman ...“ Hann
leit upp. .„En nærri því einum
of vel, finnst mér..."
„Heyrðu mig nú,“ sagði Simm-
ons, „þú myndir láta handtaka
sjálfan erkibiskupinn okkar, ef
þú hefðir í höndunum aðrar eins
sannanir gegn honum."
„Samt sem áður er ég ekki
sannfærður um, að í þessu máli
sé allt eins og það sýnist," svar-
aði Stein og sat við sinn keip.
„Það er ekki útilokað, að það
sé verið að leika á okkur."
Hann greip eitt af dagblöðun-
um, sem lágu á borðinu. Kvöld-
útgáfurnar höfðu þegar birt
fréttina um morðið á Alex Hart-
ley.
Stein leit yfir fyrirsagnirnar.
„Að minnsta kosti eru frétta-
ritararnir engu fróðari en við í
þetta sinn, " tautaði hann. „Fyrir
það gæti ég knékropið þeim af
þakklæti."
James Shapiro gekk inn. „Það
er viðtal við þig,“ sagði hann
við Stein, lögreglumann.
„Hver er það?“
„Einhver hr. Lathrop. Hann
segist vera kominn hingað vegna
morðsins á hr. Hartley."
Hana, þá byrjar það, hugsaði
Stein. Nú fyllist allt af fólki,
sem þykist vita eitthvað. Bara
til að láta bera á sér!
„Vísaðu honum inn!“
Shapiro hélt hurðinni opinni.
Roskinn maður gekk inn í
herbergið. Hann var í sóðalegum
jakkafötum.
Hann var feitur og hafði fram-
stæða höku.
Hann deplaði samankipruðum
augunum.
Það voru svitadropar á skall-
anum á honum.
Klumbunefið glansaði.
„Gott, að þér skylduð koma,
hr. Lathrop!" sagði Stein. „Fáið
yður sæti. Hvað getið þér sagt
okkur fréttnæmt?"
„Það er nú þannig," byrjaði
Lathrop, eftir að hann hafði
setzt niður dæsandi, „að ég er
kominn á eftirlaun, skiljið þér?
Og þar sem ég hef ekkert að
gera, eyði ég miklum tíma í
gönguferðir."
„Ja, þér eigið gott, hr. Lath-
rop!“
„Það fer nú eftir því, hvernig
maður litur á málið.“ Lathrop
strauk með vasaklút yfir hnakk-
ann. „En stundum getur það
verið mjög athyglisvert...“
„Fyrir hvern?"
Lathrop stakk vasaklútnum
aftur í vasann. Og svo dró hann
dagblað upp úr öðrum vasa.
Hann opnaði það og rak það
alveg upp að nefinu á Stein.
„Eruð þér búinn að sjá þetta?"
Það var nýjasta útgáfan af
Sunday News.
Einnig þar var sagt frá morð-
inu á Alex Hartley á forsíðu.
En þarna var ekki aðeins frétt-
in um morðið eins og í hinum
blöðunum, heldur einnig ljós-
mynd af Alex Hartley og önnur
stór mynd af Loren Hartley.
Undir henni stóð: „Loren Hart-
ley, 21 árs milljónaerfingi!"
Stein, lögreglumaður, hallaði
sér aftur á bak í stólnum.
„Og hvað með það? spurði
hann.
Lathrop virti fyrir sér mynd-
ina af Loren Hartley. Svo sagði
hann: „Ég sá þessa stúlku í gær.“
„Hvar?"
„1 Bryant Park.“
„Aha.“
„Á bekknum andspænis mér
sat þessi stúlka." Hann bankaði
á myndina með visifingrinum.
„Það var þessi stúlka. Ég maii
það svo greinilega!"
Simmons og Shapiro stóðú
grafkyrrir bak við Stein, sem
heyrði aðeins andardrátt þeirra.
„Er þetta það eina, sem þér
hafið að segja?“ spurði hann.
Lathrop hristi höfuðið. „Ekki
alveg. Er ég búinn að minnast
á, klukkan hvað ég var í
skemmtigarðinum? “
„Ekki enn.“
„Milli tvö og þrjú ...“
„Athugar fólk, sem hefur ekk-
ert sérstakt að gera, alltaf svona
nákvæmlega, hvað timanum lið-
ur?“ spurði Stein.
„Yfirleitt ekki. En þar sem
ég sat, gat ég séð stóru kluikk-
una, sem stendur við götuna
upp á Times Square."
Stein staflaði saman dagblöð-
unum, sem lágu á borðinu fyrir
íraman hann. „Nokkuð fleira?"
„Ég gleymdi að geta þess, að
stúlkan var í gulri kápu,“ sagði
Lathrop.
Stein leit á Simmons. Hann
hafði á tilfinningunni, að Simm-
ons héldi niðri í sér andanum.
„Nú, svo hún var í gulri
kápu," sagði Stein. „Og hvað
fleira?"
„Hún hagaði sér afar einkenni-
lega ...“
„Hvernig þá?"
FALKINN