Fálkinn - 17.05.1965, Page 26

LpAFtvA kbmorXW£r<uf(=>
v \STfeÁtcijeiNw jomFisr pessi
A£> HITTA- o 10.1/ f>zantA a+>
tZD/lA fílND -
Tf
AÐ '
i'0Ti
r‘t — >
PÚCOtDAF ttoa/ÞÚ SICA/-T F~A
tolavuh,Pi£.fé>l) / Fy/2te-RE-BÐtNA
A£>RA G>3ÖF [F’R ÞO FASrA^'
F^'p Méf? !', ^/\t>'g'JDLUN/V/ n

við og notuðum í brauð og
nokkurs konar flatkökur. Með
þeim spænskan pipar — við
höfðum töluvert af kryddi,
vegna þess að af því svitnar
maður, og í hitanum er nauð-
synlegt að svitna mikið. Salti
þarf maður líka töluvert af,
annað hvort í matnum eða
vatni. Og ávextirnir eru af-
skaplega góðir.“
Hraði nútímans óþekkt
fyrirbrigði
„Hvað fannst þér mest sér-
kennandi fyrir land og þjóð?“
„Ja, það er erfitt að skil-
greina það, maður verður sam-
dauna andrúmsloftinu og latur
og værukær í hitanum, tekur
eins og sjálfsagðan hlut ýmis-
legt sem kannski ætti að vekja
athygli manns. Það ber margt
fyrir augun af hjartnæmum
viðburðum, maður sér voða-
legan skort, skort á menntun,
skort á lífsnauðsynjum, skort
á öllu — en venjulega stafa
verstu örðugleikarnir af fá-
fræði, hjátrú og menntunar-
skorti. Margir svertingjar eru
þroskaðir menn, en ekki nógu
margir, möguleikarnir eru ó-
endanlegir, en ónýttir að miviu
leyti, það væri hægt að ráða
26 FÁLKINN
bót á flestu, ef, ef, ef... Ef til
vill var mest sérkennandi fyr-
ir landið, að hraði nútímans
var algerlega óþekktur, lífinu
var lifað eins og það kom fyrir,
ekki þessi órói og taugaveikl-
un og sífelldi flýtir, þarna
ríkti sálarró sem hafði góð
áhrif á alla ... a. m. k. þangað
til skipt var um stjórnarfyrir-
komulag. Þeir sem höfðu verið
þarna lengi, sögðu, að Kongó
hefði verið paradís á jörðu, og
við fundum það líka, einkum
fyrst í stað en ári eftir að við
komum, byrjuðu breytingarn-
ar, og þeir sem höfðu dvalizt
lengi í hitanum og sólinni, voru
næmari fyrir þeim en við; það
voru þeir sem komu okkur inn
á það, að betra væri að fara
burt áður en byltingin yrði of
róttæk — annars er ég ekki
viss um að við hefðum nokkurn
tíma getað slitið okkur þaðan.“
HVERS saknarðu mest frá
Afríku?“
„Æ, það er margt — þessa
sterka töfrandi andrúmslofts,
trumbusláttarins á heitum nótt-
um, sólarlagsins klukkan sex,
hins hressandi mismunar á
hita og kulda, óveðri og blíðu,
náttúrufegurðarinnar, gróðurs-
ins... og yndislegu svörtu
andlitanna allt í kringum
mig.“ ★ ★
• StúSkan í giilu
kápurati
Framh. af bls. 13.
Síðan Peter hafði tekið málið
að sér var hann gerbreyttur.
Eftir að hann hafði farið I
heimsókn í skólann með Loren,
var engu líkara en hann hefði
gleymt, hvernig ætti að brosa ...
„En þeir trúa ekki orði af
því, sem ég segi!" sagði Loren
og vafði servíettunni saman milli
handanna.
„Sennilega ekki," svaraði
Peter. „En nú er ekki um annað
að ræða. Ef nokkuð stoðar úr
þessu — þá er það bara sann-
leikurinn, og það jafnt, þótt hann
sé ótrúlegur."
Aldrei hafði Loren séð hann
svona.
Aldrei hafði hún séð slíka
sálarkvöl endurspeglast í and-
liti hans — aldrei hafði hún
heyrt þvilíkar efasemdir í rödd
hans.
Þegjandi sátu þau saman og
biðu.
Stein, lögreglumaður, og Bern-
hard Simmons komu fyrr en
Peter hafði búizt við.
Hægt ók grá bifreið, sem bar
enga einkennisstafi lögreglunn-
ar, upp að húsinu.
Hún nam staðar fyrir framan
svalirnar.
Fyrst steig Simmons út. Rauð-
leitt hárið glóði í sólskininu.
Hann skellti aftur hurðinni og
beið, þangað til Stein var kom-
inn út úr bílnum sin megin.
Síðan litu báðir upp á svalirn-
ar.
Peter stóð á fætur. Hann gekk
kringum borðið og nam staðar
bak við Loren.
„Jæja," sagði hann lágt,
„vertu nú dugleg stúlka ...“
Stein, lögreglumanni, virtist
ekki liggja sérlega mikið á. Hann
tók sér góðan tíma til þess að
virða fyrir sér grasflötina, trén
og húsið.
Simmons fór sér heldur engu
óðslega. Rólega gengu þeir upp
garðtröppurnar að svölunum.
„Okkur þykir leitt," sagði Stein
„að þurfa enn einu sinni að ó-
náða yður ungfrú Hartley. En
þér vitið hvernig það er ... þegar
svona stendur á, er alltaf margs
að spyrja."
Loren bauð þeim báðum sæti.
Eftir að hafa heilsað stuttlega,
dró Peter Sayers sig að mestu
i hlé. Hann virtist þurfa að búa
sig undir úrslitastundina. Hann
horfði á Loren og Stein til
skiptis.
„Ungfrú Hartley," byrjaði