Fálkinn - 17.05.1965, Side 29

J fóstra sínum. Loks minntist
Allworthy á ungfrú Soffíu;
f kvaðst fara þess á leit við Tom
Jones, að hann biði þess róleg-
ur að hún tæki þá ákvörðun,
sem þeir mundu báðir helzt og
eina kjósa; hún væri þegar búin
að þjást mikið og þyrfti tíma
til að átta sig á hlutunum; „en
því bið ég þig þessa, frændi,“
sagði herra Allworthy, „að mér
er ekki grunlaust um að íaðir
f. hennar kunni að beita hana svip-
. uðum þjösnaskap í því sam-
bandi, og hann hefur beitt hana
í' áður, í þvi skyni að fá hana
til að játast þeim manni, er
hann þá vildi.“
Tom Jones svaraði eftir andar-
taks þögn, að því skyldi hann
heita og það heit halda. Hann
hafði syndgað svo oft og alvar-
lega gagnvart henni, að hann
mundi ekki vitandi valda henni
meiri sorg og vonbrigðum.
1 þessum svifum kom þjónn
upp stigann og tilkynnti þeim
frændum að Western landeig-
andi væri kominn og vildi hafa
tal af herra Jones. Tom bað þá
herra Allworthy að fara og tefja
för hans um stund, því að hann
þyrfti að þurrka tárin úr aug-
um sér, áður en hann gæti látið
hann sjá sig. Varð herra AU-
worthy fúslega við þeirri bón,
en var naumast horfinn út úr
herberginu, þegar frú Miller kom
inn og kvaðst verða að ræða
áríðandi mál við Tom Jones.
Skýrði hún honum frá þvi, að
hún hefði farið á fund ungfrú
Soffíu, ásamt þeim unga heims-
manni, Nightingale, og hefðu þau
skýrt henni frá því hvernig á
stæði bréfi því, er Tom Jones
sendi lafði Bellaston á sínum
tima og ungfrúnni væri kunnugt
um — að það hefði einungis ver-
ið brella þeirra, Tom Jones og
Nightingales, svo að hún hætti
að elta þann fyrrnefnda á rönd-
um. Hefði Nightingale unnið að
því eið, og áleit hin góða kona,
frú Miller, að þetta mundi mjög
hafa bætt fyrir Tom hjá ungfrú
Soffíu, og vist væri um það, að
hún ynni honum enn.
En nú heyrðist til þeirra ná-
granna i stiganum og frú Miller
hraðaði sér á brott. Urðu fagn-
aðarfundir með þeim, Tom Jones
og Western landeiganda, og
bauð Western þeim frændum að
koma heim með sér og snæða
siðdegisverð og þáðu þeir það.
Tom Jones kvaðst þó ekki vilja
fara fyrr en hann hefði hitt
Blifil unga, en herra Allworthy
bað hann ekki nefna nafn þess
arma skálks í sín eyru. Kostaði
það Tom Jones nokkurt erfiði
að fá talið fóstra sinn á að þeir
mættu finnast, en loks lét þó
herra Allworthy tilleiðast og
kvað göfuglyndi frænda síns
mikið, er hann talaði máli þessa
hálfbróður síns, slíkt mein sem
hann hefði af honum haft. Þegar
sent var eftir Blifil unga, virtist
hann fyrst á báðum áttum, en
sá sér þó þann kost vænstan að
fara til fundar við Tom Jones
og biðja hann fyrirgefningar.
Undruðust allir eðallyndi Tom
Jones, er hann reisti hálfbróður
sinn á fætur, faðmaði hann að
sér og kvað enga ósætti þeirra
á milli, lézt sjálfur ekki þurfa
síður fyrirgefningar að biðja.
FERTUGASTI OG FJÓRÐI
KAFLI.
Og loks koma sögulok
Þeir herra Allworthy og Tom
Jones héldu síðan heim til
Western landeiganda, sem lék á
aisoddi, rifjaði upp gamlar minn-
ingar og kvaðst alltaf hafa spáð
því, að Tom Jones mundi mann-
kostamikill reynast, þegar hann
hefði náð að hlaupa af sér horn-
in. Það var auðséð á ungfrú
Soffíu, að henni varð mikið um,
er hún leit Tom Jones, en stillti
sig eftir megni.
Tom Jones hafði klæðst í Sín
beztu föt, og svo glæsilegur var
hann og hæverskur, að enginn
kona mundi hafa staðizt hann.
Og sjálf var ungfrú Soffía svo
fögur, að jafnvel herra All-
worthy gat ekki stillt sig um að
hvísla því að Western, . föður
hennar, að það væri hann viss
um, að ekki fyrirfinndist önnur
stúlka jafn glæsileg henni undir
sólunni.
Bæði voru þau hljóð á meðan
setið var að snæðingi og vöruð-
ust sýnilega að líta hvort á ann-
að. Nokkru eftir að máltíðinni
var lokið bað Western landeig-
andi herra Allworthy að koma
og ræða við sig viðskiptamál, og
herra Allworthy, sem skyldi hvað
nágranni hans var að fara, hélt
á brott með honum úr stofunni,
svo að þau urðu þar ein eftir
ungfrú Soffía og Tom Jones.
Langa hríð sátu þau þegjandi;
Tom Jones gerði eina eða tvær
tilraunir til að segja eitthvað,
en vafðist tunga um tönn og
þagnaði við. Loks var það ung-
frú Soffía, sem gerðist til að
rjúfa þögnina, sem annaðhvort
var orðin henni óbærileg, eða
þá að hún vorkenndi Tom Jones
vandræði hans. Hóf hún máls
á því, að merkilegt mætti það
heita, hvernig allt hefði snúizt
fyrir honum til gæfu í einni
svipan, og mætti hann sannar-
lega vera forsjóninni þakklátur
fyrir það. Svaraði hann því til,
að satt væri það að visu, að vel
hefði forsjónin við sig gert þessa
dagana; hefði raunar gjarna
mátt gera vel við sig fyrr, en
ekki bæri um það að sakast og
skorti nú einungis eitt á, að
hamingja sín væri svo fullkomin,
að hann hefði einskis að óska
frekara og mundi ungfrúin fara
nærri um hvað það væri.
Ungfrú Soffía firrtist ekki við
þau orð hans, siður en svo, og
ekki greip hún heldur til neinna
ólíkindaláta, að hún þættist ekki
skilja hvað hann væri að fara.
Hún svaraði honum einfaldlega
því til, að hann gæti sjálfum sér
um kennt, er sú hamingja félli
honum ekki einnig í skaut, og
þyrfti hún varia að rekja nánara
við hvað hún ætti. Féll þá Tom
Jones á bæði kné fyrir henni og
grátbað hana um að fyrirgefa
sér allt það, sem hann hefði af
sér brotið við hana og lýsti yfir
þvi, hjartnæmum orðum, að
hann hefði alla tíð borið einlæga
ást til hennar og þó hefði sú
ást sin aldrei verið heitari eða
hreinni en einmitt nú. „Ég er
að vísu ekki í neinum vafa um
það,“ svaraði ungfrúih, „að
ásetningur þinn er hreinn og
göfugur þessa stundina — en
hvernig má ég treysta því, eftir
allt það, sem á undan er gengið,
að þú standir stöðugur í þeim
ásetningi, þegar frá líður?“
„Ég get sannað þér það,“ mælti
Tom Jones og reis á fætur. „Ég
á mér nefnilega þann verndar-
engil, sem vakir yfir mér dag
og nætur, að ég falli ekki i
freistni og mig megi ekkert illt
saka. Og það sem meira er —
þennan fagra og göfuga vernd-
arengil get ég sýnt þér, að þú
trúir orðum mínurn." Að svo
mæltu tók hann undir hönd
►
HEiLDSÖLUBIRGÐIR:
KRISTJÁN Ó. SKAGFJÖRÐ H.F.
SÍMI 2 4120
FÁLKINN 29