Fálkinn - 17.05.1965, Síða 33

o'S...*»MtkSfc
-Þessir bændur ættu að skammast sín,
þeir hafa ekki hirt flöskuna sem ég
henti héma í fyrra....
hana undir eins og tala við hana!
„Hvers vegna? En út aí föstu-
deginum, þegar þú komst heim
með mér... Við sátum þarna
saman í ró og næði — og þá
sofnaðir þú ailt í einu! Þú hiýtur
að hafa verið eitthvað slöpp.
Var það ekki?“
Aliee Jackson ...
Loksins hafði hún fundið þessa
Aiice Jackson.
Nú var um að gera að draga
simtalið sem mest á langinn og
koma því svo fyrir, að hún gæti
hitt Aiice Jackson! Því að allt
hafði þetta byrjað, þegar hún
hitti Alice ...
„Jú, það er rétt,“ sagði Loren,
„ég var víst eitthvað slöpp, og
svo bættist þessi hitasvækja ofan
á...“
Hún reyndi að hlæja, en það
hljómaði óeðlilega.
Hún flýtti sér að bæta við:
„Mér finnst hræðilega leiðinlegt
að hafa eyðilagt fyrir þér há-
degisverðinn, Alice ... hvað svaf
ég eiginlega lengi?“
„Það er nú einmitt það, sem
ég hafði áhyggjurnar af!" Rödd
Alicear var full samúðar. „Þú
svafst meira en hálfan annan
tíma! Ég reyndi að vekja þig —
án árangurs."
„Mér þykir það leitt...“ Loren
hallaði sér upp að veggnum. Hún
var búin að fá dynjandi hjart-
slátt „Og hvað svo?"
„Ja, það er það sem ég skil
ekki...“
„Hvað áttu við?“
„Þegar ég gat ekki með
nokkru móti vakið þig, hljóp ég
niður í lyfjabúðina. Mér datt í
hug, að þeir hefðu eitthvað, sem
gæti komið lífi í þig.“
„Og svo?“
Alice Jackson svaraði ekki.
Suðið á línunni virtist aukast
stöðugt.
„Og svo? Alice, ertu ennþá
þarna?"
„Þegar ég... Já, þegar ég kom
til baka, það var rétt fyrir
klukkan 3 — “
„Hvað þá?“
„Þá varstu ekki lengur i ibúð-
inni minni... Já! þegar ég kom
til baka, varstu öll á bak og
burt..."
Þetta er brjálæði, hugsaði
Loren. Ég held þetta ekkl lengur
út...
„Alice," sagði Loren, „hvar
ertu núna?"
,,Á veitingastað við Park
Avenue — númer 445."
„Gætirðu ekki tekið þér bil og
komið hingað til Stamford?"
„Nei, því miður! Ég er að bíða
eftir manni hérna."
Ég má ekki missa af henni,
hugsaði Loren æst.
Ég verð að hitta hana!
Ég verð að tala við hana!
„Verst að Stamford er svo
langt í burtu," sagði Alice. „Ef
þú hefðir verið í ibúðinni þinni
— þá hefði ég kannski getað
litið inn hjá þér eftir kvöldmat-
inn. En — “
Loren tók símatólið i hina
höndina. Hana hitaði í andlitið.
„En Alice, hvernig væri, að
ég æfki strax af stað — og svo
hittumst við. heima hjá mér,
eftir svona einn og hálfan tíma?
Væri það í lagi?"
„Já, ætli það ekki. Við sjáumst
þá á eftir heima hjá þér.“ Rödd
hennar varð aftur flauelsmjúk:
,,En þér er alveg batnað, Loren,
er það ekki? Það er allt í lagi
með þig núna? Hvers vegna
fórstu eiginlega svona snöggléga
burtu um daginn?"
„Ég segi þér bað, þegar við
hittumst," sagði Loren og
lagði á.
Nú komst aðeins ein hugsun
að hjá henni: Að komast eins
fljótt og hægt væri heim í íbúð-
ina við 10. stræti og tala við
Alice Jackson!
„Charles!" Hún fann kiallara
meistarann í garðinum. Hann
var einmitt að slá grasflötina.
Þegar Loren nálgaðist, slökkti
hann á vélinni. „Ef hr. Sayers
hringir eða kemur, þá segið hon-
um, að ég sé farin heim. Það
væri gott ef hann hringdi til min
eða...“
Eða ætti ég að biðja Peter að
koma til mín? hugsaði hún. Mig
langar ekki að vera ein með
þessari Alice Jackson svo mikið
sem eina mínútu ...
„Nokkuð fleira?" spurði Charl-
es og ýtti stráhattinum aftur á
hnakka.
„Nei,“ sagði hún. „Ekkert
annað."
Ég verð að reyna að komast
til botns í þessu ein, ákvað hún
og gekk út að bílnum sínum.
Hún settist við stýrið, kom
bílnum í gang og ók af stað.
Mölin þeyttist undan hjólun-
um, um leið og hann þaut burtu.
Skrifstofur Intercontinental
Lead voru á 12. hæð í skýja-
kljúfi einum i verzlunarhverfi
New York-borgar.
Eftir að Peter Sayers hafði
beygt af Broadway inn í Wall
Street og numið staðar þar, sá
hann, að þar hafði ekki verið
lagt einum einasta bíl.
Hann undraðist það dálítið.
Sennilega hafa Snyder og Perk-
ins komið í leigubíl, hugsaði
hann.
En það var heldur ótrúlegt.
Perkins að minnsta kosti — og
hann þekikti hann nógu vel til
að vita það — kom aldrei án
einkabilstjóra.
Peter gekk inn í forsal háhýs-
isins og litaðist um.
Einkennisklæddur maður sat í
húsvarðarklefanum. Hann virti
Peter undrandi fyrir sér.
Þegar Peter gekk að lyftunni,
kom maðurinn út úr klefanum
á eftir honum.
„Á 12. hæð,“ sagði Peter.
Þeir héldu upp.
Á leiðinni íann Peter, að mað-
urinn horfði rannsakandi á hann.
„Gerið þér svo vel, herra
rninn." Maðurinn opnaði lyftu-
dyrnar. „12. hæð!“
Peter steig út.
Beint á móti lyftunni voru
skrifstofur Intercontinental Lead.
Þær voru merktar með stærðar
látúnsplötu.
Meðan Peter geikk að hurðinni,
reyndi að opna og hringdi svo,
þar scm dyrnar voru læstar, stóð
einkennisbúni maðurinn og beið
í lyftunni. Peter hringdi aftur.
Sá einkennisklæddi ræskti sig.
„Hvert ætlið þér eiginlega?"
Peter sneri sér að honum. „Ég
er kominn hingað til að hitta
hr. Perkins," sagði hann. „Hann
á von á mér.“
„Það er sunnudagur í dag. Og
það er enginn á skrifstofunni."
„En ...“ Peter horfði ráðþrota
á hurðina. „Emkaritari Perkins
hringdi til min fyrir klukku-
tíma ... Hún bað mig að hitta
hr. Snyder og hr. Perkins
hér á ...“
„Það er sunnudagur i dag. Ég
var að segja yður það! Hvorki
hr. Perkins né einkaritari hans
hafa látið sjá sig hér í dag.“
„Gott og vel,“ sagði Peter og
fór inn í lyftuna aftur. „Get ég
fengið að hringj t hérna?"
Þegar lyftan var komin niður
á neðstu hæð og maðurinn hafði
opnað hurðina, svaraði hann
loksins: „Þarna er símaklefi."
Hann stóð kyrr og horfði á
Peter fara inn í klefann.
Hvar er nú miðinn með síma-
númerinu? Peter leitaði í öllum
vösum. Loksins fann hann seðil-
inn, sem Charles hafði látið hann
fá.
Peter valdi nú aftur númerið,
sem hann hafði hringt í fyrir
klukkutíma.
Það leið langur tími, þangað
til svarað var.
Framh. á bls. 40.
FÁLKINN 33