Fálkinn - 24.05.1965, Blaðsíða 9

3 þeir fljótt. Þá eru þeir dæmd-
ir til fangelsisvistar. Þó geta
| þeir komið tii okkar aftur síð-
ar. Einnig verða þeir stundum
brotlegir við reglur okkar. Við
erum æðistrangir við þá um
að þeir hagi sér eftir ákvæð-
um sjúkrahússins, til þess að
allt fari ekki í glundroða.
— Eru þeir einangraðir þess-
Ir menn?
— Nei, enginn þeirra er ein-
angraður. Þeir eru alltaf
nokkrir saman.
— Er þá ekki reynt að
smygla til þeirra lyfjum?
— Við tökum afar strangt
á því. Áður fyrr var það reynt
nokkuð, en kemur nú mjög
sjaldan fyrir. Ef það ber við,
er þeim vísað burt og fara þá
í fangelsi.
— Og hver er svo árangur
ykkar?
— Það er ekki vitað enn.
Þetta er þriðja árið, síðan lög-
gjöfin tók gildi, og því of
snemmt að segja til um það
enn. Við höfum þó hugboð um,
að hann sé allgóður. Við höld-
um, að um þriðjungur fái bata
og er það mikil framför frá
því, sem áður var.
— En ef þið læknið aðeins
þriðjung sjúklinga og eitur-
lyfjaneyzla fer vaxandi, er
þetta þá ekki vonlítil barátta?
— Við vitum því miður ekki
nógu mikið um útbreiðslu
nautnalyfja, en hitt er rétt,
að baráttan er erfið. Ég held
líka, að þetta vandamál sé
tengt áfengismálunum og fjöl-
skyldunni, sem við ræddum um
í upphafi. Margir þessara sjúkl-
inga koma frá heimilum, þar
sem upplausn hefur verið, fað-
irinn drykkjusjúklingur, og ég
er ekki í vafa um, að áfengis-
sýkin hér eigi mjög drjúgan
þátt í að búa til vandræðabörn
og glæpamenn af ýmsu tagi,
þar á meðal nautnalyfjasjúkl-
inga. Það er eins og forfaðir
okkar Ari fróði sagði: Með
lögum skal land byggja, en
með ólögum eyða. Þetta á ekki
einungis við um löndin, heldur
ekki síður við hyrningarsteina
hverrar þjóðar, fjölskyldurnar.
Eins og prófessor Glueck bend-
joauuarisKa vikuihio
Newsweek birti fyrir
skömmu langa grein um
eiturlyfjaneytendur í
Bandaríkjunum og fylgdu
þessar myndir grein-
inni. Sjúklingarnir á ein-
um spítalanum eru hér
við vinnu og að
horfa á sjónvarp.
ir á, er það faðirinn, sem legg-
ur á ráðin og hefur lögin eða
fjölskyldureglurnar í fram-
kvæmdarvaldi sínu, en móðirin
sér um, að þeim sé fylgt eftir.
Og þegar lögum og reglum er
framfylgt á heimilunum eins
og vera ber með lýðræðislegu
fyrirkomulagi en ekki með of-
stjórn, þá nýtur foreldraum-
hyggjan sín bezt og hefur jafn-
framt þau áhrif, að samheldni
fjölskyldunnar verður betri. ★
ÖRUGGUit STAÐUR
Smásaga eftir
BENEDIKT VIGGÓSSON
ÁFGREIÐSLUSTÚLKAN
hafði fallega, granna fing-
ur, langar og vel snyrtar negl-
urnar voru húðaðar með bronz-
litu lakki. Hún bar sérkenni-
legan hring á baugfingri og það
stirndi á sægrænan steinmn.
Hún var lotin í herðum, þarna
sem hún bjástraði við að koma
kápunni fyrir í þar til gerðum
kassa. Efsta talan á flegnu
blússunni var fráhneppt, og
þegar hún beygði sig niður til
að ná í límbandið, skein á
svartan brjóstahaldarann.
„Þetta verða þrjú þúsund og
fimm hundruð,“ mælti stúlkan
og rétti snöggt úr sér.
Agnar roðnaði eilítið, af því
hún hafði staðið hann að verki
og séð að hverju augu hans
beindust. Hann fór fálmkenndri
hreyfingu með vinstri hendi í
brjóstvasann og dró fram
þykkt seðlaveskið, síðan taldi
hann fram tilskylda upphæð og
horfði með tregablöndnu augna-
ráði á eftir hverjum seðli.
Stúlkan tók við þeim og brosti
kankvís um leið og hún þakk-
aði fyrir. Agnar endurgalt bros
hennar dálítið hikandi, tók
kassann undir arminn og gekk
út úr verzluninni.
Þetta var á milli jóla og ný-
árs, og borgin var enn í sínu
fegursta jólaskarti. Það hafði
rignt mikið um morguninn, og
ljósin frá bifreiðunum, sem
óku framhjá, endurspegluðust
á blautu malbikinu.
Agnar tók þétt um kápu-
kassann og hugleiddi með sér,
hvað Hilda hafði orðið von-
svikin, þegar hann gaf henni
ilmvatn og peysu í jólagjöf.
„Á ég að vera í þessu á árs-
hátíðinni,“ hafði hún sagt með
óblandinni andúð. „Þú, sem
varst búinn að lofa því að
kaupa kápu handa mér.“
En það vanþakklæti. Ilm-
vatnið hafði verið rándýrt, og
afgreiðslustúlkan hafði mælt
sérstaklega með því. Að vísu
hafði Hilda minnzt á það ein-
hvern tíma, að hann ætti að
gefa sér kápu í jólagjöf, en
Agnar hafði ekki tekið það al-
varlega, hvað þá, að hann hefði
lofað því. Það var heldur ekki
svo langt síðan hún fékk gráu
kápuna. En þegar hann minnti
hana á þetta, kom í ljós, að
hún hafði keypt hana á útsölu.
Hann hafði Því ákveðið að bæta
fyrir þessi mistök sín með því
að gefa henni kápu í nýárs-
gjöf, en á gamlárskvöld voru
jafnframt liðin tvö ár síðan þau
opinberuðu, svo að ekki skorti
tilefni. Að sjálfsögðu minntist
hann ekkert á þetta við Hildu,
því hann ætlaði að koma henni
á óvart.
Þegar Agnar kom heim, lét
hann kassann upp á hillu í and-
dyrinu, á meðan hann fór inn
fyrir til að athúga, hvort Hilda
væri heima. Það reyndist svo,
en hún var sem betur fer að
tala í símann, og ef hann þekkti
hana rétt, gat liðið góð stund,
þar til hún legði heyrnatólið
á. Hann flýtti sér því fram
aftur, náði í kassann og lædd-
ist upp á éfsta loft, en þar hafði
hann hugsað sér að koma hinni
dýrmætu gjöf fyrir. Þarna unpi
ægði alls konar gömlum mun-
um saman, sem höfðu tilheyrt
móðúr háns, og betri vísi að
forhgripavefzlun var tæplega
hægt að hugsa sér! Þarna voru
rykfallnar dragkistur, taurúlla,
handsnúinn „grammófónn“ og
óteljandi margt annað. En upp
úr þessu öllu gnæfði fornfáleg-
ur skápur, sem einhvern tíma
FALKINN