Fálkinn - 24.05.1965, Blaðsíða 21

,fEn þá hugsaði Peggy um
stóra húsið hennar móður hans,
líiið sem William var búinn að
qkveða, að þau lifðu, allár
ákvarðanirnar sem hann myndi
taka og hún aldrei fá að ráða
neinu um. Hún myndi verða
að beygja sig í auðmýkt...
eins og viljalaus gólftuska.
„Nei,“ sagði hún upphátt.
„Nei, nei og aftur nei. Þúsund
sinnum nei.“
KLUKKAN tvö hringdi sím-
inn, og skipandi rödd
sagði: „Peggy Barn? Þetta er
frú Kenny. Viltu drekka te
hjá mér í dag?“
Peggy ætlaði að segja nei.
En hún var forvitin að vita
hvers vegna móðir Williams
hafði hringt. Það hafði hún
aldrei gert fyrr.
„Já,“ sagði hún.
Frú Kenny bjó í stóru og
reisulegu húsi sem hafði verið
í eigu Kenny-ættarinnar um
áratuga skeið.
Þegar Peggy kom þangað,
var henni vísað inn.í dagstof-
una. Frú Kenny reis úr sæti
sínu, silfurhærð og tignarleg.
„Vertu velkomin. Gerðu svo
vel að setjast niður. Það er
gott veður í dag.“
„Indælt,“ sagði Peggy og
settist.
„Hvort má bjóða þér ind-
verskt eða kínverskt te?“
spurði frú Kenny.
„Alveg sama,“ sagði Peggy.
Önnur augnaþrúnin lyftist
lítið eitt. Frú Kfenny hellti í
bollana. Síðan hállaði hún sér
aftur á bak í stólnum. „William
sagði mér í gærkvöldi, að þú
værir með höfuðverk og treyst-
ir þér ekki til að koma og
borða með okkur.“
„Ég var ekki með neinn
höfuðverk.“
Frú Kenny kinkaði kolli. „Ég
átti erfitt með að trúa því. Þá
hefði William fyígt þér heim
undir eins, en hann kom ekki
hingað fyrr en að ganga tvö.“
„Við lentum í rifrildi," sagði
. Peggy.
FRÚ Kenny sat grafkyrr, en
munnvik hennar bærðust
svolítið upp á við.
„Rifrildi? Einmitt það! Og
út af hverju?“
„Yður.“
„Mér?“
„Já, yður,“ sagði Peggy. „Og
hvort við ættum að búa hérna
eftir giftinguna eða ,ekki.“
„Áttu kannski við, að Will-
iam vilji ekki búa hérna? En
hann hefur alltaf sagt, að það
væri tilvalið."
„Það er ég sem ekki vil búa
hér.“
„Þú!“
Peggy kreppti hnefana í
laumi. „Mig langar að eiga
mitt eigið heimili, frú Kenny.“
„Já, en hér er nóg pláss og
ég vil ógjarnan vera ein í hús-
inu, svo að mér fyndist eigin-
kona Williams gæti. ..“
„Nei,“ sagði Peggy. Þetta
var dásamlegt orð.
Frú Kenny varð píreyg.
„Ég er viss um, að eiginkona
Williams myndi glöð vilja búa
í húsi Kenny-ættarinnar, um-
kringd minningum hennar og
dýrmætum munum. Ef ekki,
býst ég varla við, að William
vilji hana fyrir konu.“
„Það er undir William kom-
ið,“ sagði Peggy.
„Við erum mjög bundin
hvort öðru, góða mín. Ég efast
um, að hann myndi standa
með þér gegn vilja mínum.“
PEGGY hefði getað svarað
ónotalega, en hún var ekki
þannig gerð. Hún brosti með
skilningi til frú Kenny.
„Þetta er ekkert einvígi, frú
Kenny,“ sagði hún rólega.
„Hjón eiga ekki að verá á
móti neinum, sízt nánasta
skyldfólki sínu. En þau verða
stundum að berjast fyrir sínu
— fyrir frelsinu að lifa eins
og þau vilja helzt. .. Hvernig
hefði yður fundizt, ef faðir
Williams hefði ekki staðið með
yður og barizt með yður, þegar
þið giftuð ykkur?" : ’ :
Áhrif orða hennar voru
furðuleg. Hún sá roðann bréið-
ast smám saman yfir andlit og
háls frú Kenny, það slaknaði
á hörðum dráttúnum, og augu
hennar fylltust tárum. * <
Hamingjan hjálpi mér! hugs-
aði Peggy. Ég ætlaði ekki...
En hún vissi ekki, að hún hafði
ýft upp gamalt sár. Hvernig
gát hana grunað, að fyrir mörg-
um árum hefði frú Kenny ver-
ið þvinguð til að gera nákvæm-
lega það sama og hún var nú
að reyna að fá ungu stúlkuna
til að gera?
PEGGY hefði ekki haldið, að
hún gæti fundið til með-
aumkunar í garð þessarar
kuldalegu konu sem frá fyrstu
tíð hafði sýnt henni lítilsvirð-
ingu og óvild. En nú stóð hún
upp og faðmaði frú Kenny hlý-
lega.
„Auðvitað viljið þér hafa son
yðar hérna hjá yður, og auð-
vitað viljið þér, að hann búi
Framh. á bls. 26.
FALKINN 21