Fálkinn - 24.05.1965, Blaðsíða 17

HUGLEIÐINGAR UM HJÓNABANDIÐ
. Það er ekki þverfótandi fyrir
karlmönnum sem engin kona
getur staðizt. Þeir segja það
ekki sjálfir, en þeir eru alveg
sannfærðir um það. Ef þeir
gætu bara gefið sér tíma til
þess, myndu þeir geta lagt að
velli hvaða konu sem væri.
Ef þá langaði þá bara nokkuð
íil þess .. .
Reyndar er það svo að löng-
unina vantar oft, þótt þeir láti
það ekki aftra sér frá að sýna
stundum framtak. Þeir eru ekki
margir sem hugsa líkt og kaup-
sýslumaðurinn sem var á ferða-
lagi erlendis með nokkrum
kunningjum og starfsbræðrum
sínum. Kvöld eitt vildu þeir
endilega fá hann út með sér-að
líta á næturlíf stórborgarinnar
og kynnast fjörugu kvenfólki.
4. GREIN
Hann hafnaði: — Nei, þakka
ykkur fyrir. Það get ég því
miður ekki. Ég skulda heima.
Sumir karlmenn verða að
gæta sjálfsvirðingar sinnar.
Þeir vita ósköp vel með sjálf-
um sér að þeir eru ómótstæði-
legir. En þeir verða þó að fá
það staðfest. í þeim hópi eru
paenn sem á útlendum málum
liafa verið kallaðir „veizluljón”.
Þeir gera hverri konu sem á
vegi þeirra verður hæpin til-
boð, og sé tilboðunum hafnað
átkveðið en af fullri vinsemd,
verða þeir stórmóðgaðir. Þann-
ig var t. d. um einn þeirra sem
varð svo forviða vegna hinna
daufú undirtekta sem kosta-
boð hans hafði fengið, að hann
spurði viðkomandi stúlku hvort
hún væri þá kynvillt. Hann
gat ekki ímyndað sér nokkra
aðra ástæðu til þess að boði
hans væri ekki tekið.
Þessi manngerð er eiginlega
ósköp nægjusöm. Menn af
þessu tagi leggja mest upp úr
því að komast yfir kvenmann-
inn. Þeim finnst mest varið í
sjálfan undirbúninginn. Þegar
stúlkan hefur látið undan, verð-
ur framhaldið stutt. Hann sef-
„ERFITT HLUTSKIPTI ELSKHUGANS"
ur hjá henni einu sinni, kann-
ski tvisvar, og síðan ekki sög-
una meir.
Stúlkan veit iðulega ekki sitt
rjúkandi ráð og botnar ekkert
í hvað eiginlegá standi til. Er
öllu lokið, eða kemur hann
aftur? Það er erfitt að skera
úr um það og stúlkan er svo
stór upp á sig að henni kem-
ur ekki til hugar að leita hann
uppi til að spyrja hann hvað
hann ætlist í rauninni fyrir.
Hún gleymir því að karl-
menn eru ómótstæðilegir. Hann
er fullkomlega sannfærður um
að hann eigi greiðan aðgang
að henni hvenær sem honum
dytti í hug að heimsækja hana
aftur. Sumir karlmenn ganga
beinlínis út frá því sem vísu
að þeir hafi skilið eftir slíkar
minningar að hvaða kona sem
væri myndi bíða þeirra — jafn-
vel þótt líði mánuðir eða ár
þar til þeir taka upp þráðinn
aftur.
Mjög verulegur hluti þeirra
karlmanna sem ótrúir eru kon-
um sínum flokkast undir þessa
manngerð. Þeir eru tiltölulega
meinlausir, því að framferði
þeirra leiðir sjaldnast af sér
skilnað, en ástæða er til að
aumka þær konur sem falla
fyrir gullhömrum slíkra
manna. Kvennabósar af þess-
um toga eiga alls ekki heima
í hjónabandinu. Það er ákaf-
lega erfitt fyrir þá að hafa
nokkurn hemil á ástamálum
sínum. Vegna þeirrar réttar-
verndar sem þjóðfélagið veitir
hjónabandinu og reyndar vegna
þjóðfélagsins sjálfs hefðu þeir
átt að vera piparsveinar. Ýms-
ir þeirra reyna hvað þeir geta
til að forðast hjónabandið eða
hvers konar varanleg tengsli,
en það reynist þeim oft æði
torvelt, því að býsna margar
konur sækjast eftir einmitt
svona mönnum.
Sú fífldirfska að ganga í
hjónaband með manni af þessu
tagi þarf ekki endilega að gef-
ast illa, en konur sem leggja
mikið upp úr eignaréttinum og
eru gefnar fyrir afbrýðisemi
ættu ekki að velja menn sem
eru svo lausir í rásinni.
Það er öllum, og þeim sjálf-
um fyrst og fremst, fyrir beztu
að kvennabósarnir geri sér sem
allra fyrst fulla grein fyrir því
hvernig þeir eru gerðir. Ef
maður af þessu tagi leitar i
höfn hjónabandsins, þá ætti
hann að fara þangað í samfylgd
konu sem sjálf er til í tuskið
— treysta á guð og lukkuna
og reyndar vera við því búinn
að framtíðin verði brösótt.
Kvennabósarnir eru flestir
þannig gerðir að þeir kæra sig
ekki vitund um afleiðingar
gerða sinna, eða öllu heldur að
þeir gera sér alls ekki Ijóst að
þær hafi nokkrar afleiðingar.
Hversu svikulir sem þeir reyn-
ast eiginkonum sínum og ást-
konum, eru þeir alltaf sakleys-
ið uppmálað. En meðan tilver-
an brosir við þeim á alla lund
og þeir ana áfram hinn breiöa
veg, blásaklausir og jafnvel
hvers manns hugljúfar að því
þeir sjálfir telja, geta þeir bú-
ið öðrum grimmileg örlög.
Sumum finnst kannski full-
djúpt tekið í árinni, en þess
eru þó dæmi að því sem aðeins
átti að vera ánægjuleg skynöi-
kynni tveggja lauk með sjálfs-
morði hins þriðja og nagandi
samvizkubiti hinna sem eftir
lifðu og ekki höfðu ætlað sér
að gera neinum illt.
Maðurinn er frjáls gerða
sinna, en hann getur ekki alltaf
skotið sér undan ábyrgðinni á
afleiðingunum.
(Framh.).