Fálkinn - 24.05.1965, Blaðsíða 10

hafði augsýnilega átt betrl daga.
Hinn upprunalegi litur var
sem óðast að mást út og víða
skein í ljósan viðinn. Þetta var
alveg tilvalinn felustaður, hing-
að færi hún tæpast að hnýsast.
Nú svo var líka hægt að læsa
honum, því lykillinn stóð í
skránni. Agnar opnaði skápinn,
og þá kom í ljós, að hann var
auður, að því undanskildu, að
gamli ónýti frakkinn hans var
í efstu hillunni. Hann ýtti hon-
um til hliðar og kom kassan-
um þar fyrir. Að því loknu
læsti hann skápnum og stakk
lyklinum í vasann. Þegar Agn-
ar kom niður, var Hilda enn
að tala 1 símann. Hún var
alltaf svo mælsk, blessunin,
þegar síminn var annars vegar.
Nú liðu dagarnir, hver öðr-
um líkir, og nýársdagur rann
upp með timburmönnum og
öðrum viðlíka óþægindum.
Þegar þau höfðu lokið snæð-
ingi, þennan umrædda dag, fór
Agnar upp á loft til að ná í
nýársgjöfina, á meðan Hilda
var að sýsla í eldhúsinu. Er
hann kom upp, sá hann sér til
mikillar skelfingar, að skápur-
inn var horfinn. Agnar stóð
um stund í sömu sporum eins
og steingerfingur og starði
skilningssljór á auða staðinn,
þar sem skápurinn hafði verið.
Þegar hann hafði jafnað sig
nokkurn veginn, fór hann að
hugleiða staðreyndirnar nánar.
Það var enginn vafi á því, að
Hilda hafði látið flytja skápinn
EN HVERT? Það var hin
brennandi spurning. Tengda-
mamma hafði að vísu haft dá-
læti á skápræksninu, svo að
það var ekki með öllu útilokað,
að ... Agnar hugsaði ekki setn-
inguna til enda, en þrammaði
niður stigann, þungur á brún.
Hilda var að ganga frá upp-
vaskinu, þegar hann kom inn
í eldhúsið. Agnar kom beint
að efninu og spurði reiðibland-
inni röddu:
„Hvert léztu fara með skáp-
fjandann?“
„Hvaða skáp?“ mælti Hilda
annars hugar og hélt áfram að
þurrka leirtauið.
Hann varð gramur yfir þessu
áhugaleysi hennar og sagði arg-
ur:
„Nú gamla skápinn, sem var
uppi á lofti.“
„Já, hann. Ég hef víst alveg
gleymt að segja þér frá því,“
mælti Hilda og setti nýstrok-
inn disk upp í skápinn.
„Frá hverju?“ spurði Agnar
tortrygginn og ýmsar miður
þægilega hugmyndir leituðu á
hann.
„Nú, þú varst að tala um í
sumar, að við þyrftum að losa
okkur við skápinn, því hann
væri svo rúmfrekur."
„Ég hafði þá rétt fyrir mér,“
hugsaði Agnar og sá tengda-
mömmu fyrir sér, þar sem hún
var að máta kápuna, og hann
bölvaði í hljóði.
„Svo var það í gærmorgun,"
hélt Hilda áfram, „að sonur
hennar Ágústu í kjallaranum
kom upp og sagðist hafa feng-
ið leyfi hjá þér til að hirða
kassann í undirganginum í
brennu.“
„Þú ætlar þó ekki að segja
mér...“ byrjaði Agnar ótta-
sleginn.
„Bíddu hægur,“ greip Hilda
fram í fyrir honum. „Hann
sagði, að það hefði rignt svo
mikið undanfarið, að þeir
þyrftu nauðsynlega að fá þenn-
an eldivið til að koma brenn-
unni til. Jafnframt spurði hann
mig, hvort að það væri eitt-
Framh. á bls. 33.
KVENSKÓR
löunnarskór
á alla
f jölskylduna
o
&
co
<
(X
c4
u4
X
löunnarskór
eru liprir,
vandaðir og
þœgilegir.
Nylon
sólarnir
„DURAHTE”
hafa
margfalda
endingu áviö
aðra sóla.
Veljið lit og
lag við yðar
hæf i í næstu
skóbúð.

FALKINN