Fálkinn - 24.05.1965, Blaðsíða 20

um að taka þau og láta setja
hurð á vegginn .. . nóg pláss ...
skattaívilnanir og ... ja, góða
nótt, ungfrú Barn,“ lauk hann
máli sínu og ræskti sig.
„Góða nótt, hr. Kelsey.“
DAGINN eftir var Peggy
stundvís. William ljómaði
allur.
„Duglega stúlkan mín. Alveg
á mínútunni. Æ, hvað ég er
feginn. Ég lofaði mömmu að
koma með þig heim í kvöld-
matinn ...“
„Nei,“ sagði Peggy.
„Hvað segirðu?“ sagði Will-
iam og gapti.
„Ég sagði nei,“ svaraði
Peggy.
William hleypti brúnum.
„Heyrðu, ertu að stríða mér
út af þessu sem ég sagði 1
fyrradag?“
„Nei, ég fer bara að ráðum
þínum. Þú sagðir mér að segja
nei, ef ég vildi ekki gera það
sem ég væri beðin um.“
„Viltu ekki borða kvöldmat
hjá mömmu?"
„Nei.“
„En... ég hélt, að þér lík-
aði vel við hana. Hún er svo
hrifin af þér.“
„Nei,“ sagði Peggy. „Hún er
ekki hrifin af mér. Hún myndi
aldrei verða hrifin af þeirri
stúlku sem þú værir að hugsa
um að giftast.“
„Hún hefur aldrei sagt neitt
í þá átt.“
„En það sést á svipnum á
henni."
„Þú ert ekki að tala í alvöru,
Peggy. Og við ætlum að búa
hjá henni í húsinu hennar ...“
Peggy starði á William. Þetta
var allt honum að kenna, ekki
satt? Hann hafði kallað hana
viljalausa gólftusku.
PEGGY var hvorki langræk-
in né hefnigjörn. Hún var
Ihjartahlý og glaðlynd stúlka
sem þótti vænt um fólk og var
ekki vön að móðgast, þótt hún
yrði fyrir gagnrýni. En. ..
viljalaus gólftuska! Hún upp-
götvaði allt í einu, að hana
hafði sviðið undan þeim orð-
um seinustu fjörutíu og átta
klukkustundirnar.
„Við ætlum ekki að búa hjá
henni í húsinu hennar," sagði
hún einarðlega.
William nam skyndilega stað-
ar. „Þú meinar, að við látum
mömmu búa eina í þessu stóra
búsi? Við urðum sammála um
^að strax í upphafi, að það
tfæri ekki hægt.“
„Við urðum ekki sammála
um það,“ sagði Peggy. „Þú
ákvaðst það. Og það varst þú
sem sagðir mér, að ég ætti ekki
að láta fara með mig eins og
gólftusku. Þú ráðlagðir mér að
segja nei við því sem ég vildi
ekki. Og ég vil ekkert í heim-
inum síður en að búa í húsinu
hennar móður þinnar."
„Þú hagar þér eins og vit-
firringur," sagði William ergi-
lega. „Þetta er asnaleg þrá-
kelkni. Ég veit, að ég sagði
þér, að þú skyldir segja nei.
En ekki við öllu. Bara stund-
um.“
„Ekki við því sem þú segir,
áttu við?“
„Ég á alls ekki við neitt slíkt.
En ... í svona máli. .. Peggy,
þetta ..
Hann talaði samhengislaust
í gremju sinni. Peggy brosti
sykursætt til hans.
„Þú skalt hringja til móður
þinnar, ástin,“ sagði hún blíð-
lega, „og segja henni, að við
getum ekki borðað með henni
í kvöld. Segðu bara að það sé
mér að kenna. Það er það líka.“
WILLIAM horfði á Peggy
með augnaráði þess manns
sem hefur kennt hundi sínum
að bíta innbrotsþjófa og verð-
ur svo sjálfur fyrir bitinu
þegar hann kemur heim.
„Ertu viss um, að þú ...“
„Nei, ég fer ekki.“
„Ég held, að þú sért orðin
eitthvað verri,“ tautaði hann
geðvonzkulega um leið og hann
opnaði dyrnar á símaklefan-
um.
Þetta var á föstudagskvöldi,
og litla orðið sem Peggy hafði
lært að nota, hafði þegar haft
töluverð áhrif.
MORGUNINN eftir sat Peggy
ein í íbúðinni og horfði
sorgbitin út um gluggann. Hún
var búin að missa William. Og
henni fannst lífið ein ömurleg
eyðimörk.
Kannski myndi hann tak^
hana aftur í sátt ef hún lofam
öllu fögru og flýtti sér að
gleyma því sem hann hafði
kennt henni. Væri það ekki
betra en að ganga um með
kramið hjarta það sem eftir
var ævinnar?
V,arnasKór
IÐUNNARSKÓR Á ALLA
FALKINN