Fálkinn - 24.05.1965, Blaðsíða 19

SÚN lór í vinnuna morgun-
inn eftir tilbúin að halda
við nei-ið sitt.
„Halló, Peggy, elsku hjart-
að,“ sagði Mary Jones, síma-
stúlkan við skiptiborðið.
Tom Lindley sendi henni
fingurkoss þegar hún gekk
gegnum afgreiðsluna. „Fjórtán
merkur,“ sagði hann. „Strák-
ur — annars mynai ég skíra
það í höfuðið á þér. Guð blessi
þig, vinkona.“
í þröngu skrifstofukytrunni
þar sem Peggy vann með þrem
öðrum stúlkum, sagði Dorothy
Roberts blíðiega við hana: „Það
var allt samkvæmiskjólnum
þínum að þakka, elskan. Hann
var alveg draumur. Þakka þér
fyrir lánið.“
Það lá við, að Peggy missti
móðinn. Heimurinn var svo
fullur af indælu fólki — hvern-
ig átti hún að fá af sér að segja
nei, þegar það bað hana um
smágreiða?
En hún klemmdi saman var-
irnar. William hafði rétt fyrir
sér. Hún var gólftuska. Auð-
vitað voru allir góðir við hana
•—það borgaði sig fyrir þá.
Rétt fyrir matartímann sagði
Phoebe Brown eymdarleg: „Æ,
Peggy mín, ég verð að vera
búin að vélrita fimm síðna bréf
áður en miðdegispósturinn fer,
og ég lofaði að borða með Bill.
Heldurðu, að þú gætir ..
Peggy svaraði snöggt: „Nei!“
„Elskan mín, það er svo áríð-
andi.“
„Ég get það ekkL“
„Jæja ...“ Phoebe settist
aftur við skrifborðið. „Ég veit,
að þú myndir gera það, ef þú
rriögulega gætir, elskan.“
' Peggy leið óþægilega. Hún
hafði ekkert að gera í matar-
tímanum og hefði vel getað
hjálpað vinstúlku sinnL En
viljalaus gólftuska...
„Hvað segið þér?“ Hr. Kelsey
leit undrandi á hana.
„Það er ekki nóg pláss, hr.
Kelsey. Herbergið er alltof lít-
ið til þess, og það er vont loft
hérna inni.“
„Já, já, vitanlega,“ sagði
hr. Kelsey óðamála. „Ef þér
lítið svo á — ef yður finnst
það ... Viljið þér ekki koma
inn í skrifstofuna mína? Ég
þarf að lesa yfir bréf ...“
ÞEGAR þau voru komin
þangað inn, sagði hann:
„Ungfrú Barney, ég skal segja
yður, að við höfum hvergi pláss
fyrir fleiri skrifborð. Þess
vegna spurði ég hvort ekki væri
hægt að bæta einni stúlku við
inni hjá ykkur.“
„En það eru þrjú herbergi
til leigu við hliðina á þessari
skrifstofu, hr. Kelsey.“
Hr. Kelsey leit stranglega á
hana. „Vitið þér hvað það kost-
ar að bæta við fleiri skrifstofu-
herbergjum?“
„Nei,“ svaraðí Peggy kurteis-
lega. „Það vitið þér áreiðan-
lega miklu betur en ég, hr.
Kelsey. En er ekki hægt að
fá skattafrádrátt út á þess hátt-
ar kostnað?"
Hr. Kelsey hvessti augun á
hana og fór svo að lesa henni
fyrir bréf.
Enginn hefði trúað því á
hr. Kelsey, að hann legði sig
niður við að kíkja gegnum
skráargat, en um kvöldið vildi
svo til, að Peggy vann heldur
lengur en hinar stúlkurnar, og
hr. Kelsey þurfti að fullvissa
sig um, að hún væri ein í her-
berginu.
„Hm, ungfrú Barn. .. það
sem ég ætlaði að segja ... þetta
með nýju vélritunarstúlkuna —
ég fékk prýðishugmynd í dag.
Það eru herbergi til leigu hérna
við hliðina á okkur. Við ætl-
►
SEINNA um daginn leit hr.
Kelsey, forstjóri og aðal-
eigandi fyrirtækisins, inn til
þeirra. Hann var roskinn mað-
ur og þurrlegur í framkomu,
brosti sjaldan. En nú gerði hann
tilraun í þá átt.
„Eg var búinn að ráða nýja
vélritunarstúlku,“ sagði hann.
„Viljið þið samþykkja, að við
setjum eitt skrifborð í viðbót
inn til ykkar?“
Dorothy Roberts sagði: „Já,
hr. Kelsey, það er alveg sjálf-
sagt.“
Anne Ress sagði. „Já, auðvit-
að, Iw. Kelsey.“
Betty Sooner sagði: „Já,
hr. Kelsey.“
Peggy sagði: „Nei.“