Fálkinn - 24.05.1965, Blaðsíða 35

• Stúlkan í gulu
kápunni
Framhald af bls. 16.
að flækja ungfrú Hartley í þetta
morðmál — hvers vegna hefði sá
maður átt að myrða Lathrop?
Lathrop vitnaði gegn ungfrú
Hartley — og ekkert gat veriö
heppilegra fyrir hinn raunveru-
lega morðingja! Undirritaður
framburður Lathrops var ekki
nærri eins mikils virði og lif-
andi vitni, sem mætti fyrir rétti,
benti á stúlkuna og segði: „Þetta
er stúlkan, sem ég sá á bekk í
Bryant Park!“
Fingraför Lathrops voru á
glasinu, sem hann hafði drukk-
ið úr. Innihald þess var blanda
af viskí og klóralhydrati.
Úr hinu glasinu virtist aðeins
hafa verið drukkið viski. Á þvi
voru fingraför Lorenar Hartley,
en reyndar mjög dauf.
Það yrði ekki erfitt fyrir verj-
andann að skýra, hvernig stæði
á fingraförum hennar á glasinu:
Þegar maður skolar af glasi og
setur það svo inn i skáp, koma
íingraför á það. Afar einfalt
mái!
Það væri betra, ef við gætum
sannað, að Loren Hartley heíði
hringt til Lathrops og beðið hann
að koma við hjá henni til að
sækja' peningana, hugsaði Stein
með sér.
Það hafði Verið hringt til
Lathrops um eitt-leytið. Það
hafði komið í ijós við eftir-
grennslan. Maðurinn, sem hafði
svarað í símann niðri í anddyri
Einangrunargler
Framleitt einungis úr úrvals
gleri. — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímanlega.
KORKIOJAIXl H.F.
Skúlagötu 57 — Símar 23200
IVIEÐ
-BRACfl Jlflffl
f
TÖSKUNNI
Braga kaffi
er ætíð hressandi
ferskt og ilmandi gott
hússins, þar sem Lathrop bjó,
hafði borið, að það hefði verið
kona, sem hringdi. Hún hafði
ekki sagt til sín. Hann hafði að-
eins heyrt Lathrop segja „já“
nokkrum sinnum og að lokum
„allt í lagi.“
Þetta kynni að valda lögfræð-
ingunum nokkurri umhugsun,
en heldur ekki meira en það.
Stein undraðist sjálfan sig.
Hvers vegna í fjandanum er
ég að kvelja mig með þessu?
hugsaði hann, hún drap báða og
flýði svo — og henni verður náð!
Hvers vegna fer ég ekki heirn
og fæ mér drykk?
Hann heyrði símann hringja,
áður en hann var kominn inr,
til sín. Hann leitaði að húslykl-
unum, hljóp svo inn og greip
heyrnartólið.
Það var James Shapiro.
„Sæll, James. Segirðu mér eitt-
hvað nýtt?“
„Það hugsa ég. Rétt eftir að þú
íórst, hringdi kjallarameistari
Alex Hartleys hingað. Charles
heitir hann víst. Þessi Loren
Hartley hafði beðið hann að láta
okkur vita, að hún væri stödd
á benzínstöð við Van Brunt-
torgið."
„Talaðir þú sjálfur við kjall-
arameistarann ? “
„Nei. Murphy tók á móti skila-
boðunum. Ég frétti þetta hjá
honum."
Stein náði sér í sígarettu.
Undarlegt, hugsaði hann, fyrst
flýr hún undan lögreglunni, og
svo hringir hún til okkar...
„Og hvað vildi hún fieira?"
„Murphy sagðist ekki hafa
grætt mikið á að hlusta á stam-
ið i kjallarameistaranum, en
hann hélt víst, að Loren Hartley
væri að elta einhvern.“
„Álitur þú það sennilegt?"
„Ef til vill ætlar hún með
þessu að beina athygli okkar i
vitlausa átt,“ svaraði Shapiro.
„Ég sendi strax lögreglubíl á
þessa benzínstöð til þess að rann-
saka málið."
„Nú?“
„Stöðin var lokuð.“
Stein kveikti sér í sígarettunni.
„Samt sem áður var stúlkan
á þessari leið, þegar lögreglan
sá bilinn hennar — og lét hana
því miður halda ferðinni áfram
óhindrað." Það var ekki laust við
beiskju í röddinni.
„Ef til vill hefur hún tekið
eftir, að lögreglan fylgdist með
ferðum hennar og þess vegna
farið í einhverja aðra átt eftir
það, en ætlað að gabba okkur
með þessari upphringingu. Ef
ég á að segja það, sem mér býr
i brjósti — þá væri þessi stúlka
til alls vís!“
Eftir samtalið við Shapiro
blandaði Stein sér drykk. Hann
setti tvo ísmola í glasið og hristi
það.
Ef hún er í raun og veru að
elta einhvern, þá er það fólkið,
sem hefur framið tvö morð ...
Annað hvort er stúlkan fífl-
djörf — eða hún hættir iífi sínu
af írjálsum viija til þess að sann-
færa okkur loksins um sannleiks-
gildi orða sinna.
Og á sama augnabliki sem
Stein tók að dást að hugrekki
Lorenar, lagði hann frá sér glas-
ið, fór út úr íbúðinni, settist
inn í bílinn sinn og ók af stað.
Ákvörðunarstaður hans var
benzínstöðin við Van Brunt-torg-
ið — og næsta umhverfi!
Vonandi er það ekki of seint,
hugsaði hann, og steig fastar á
benzinið.
—v—
Loren Hartley hafði yfirgefið
benzínstöðina fyrir um það bii
20 mínútum.
Þegar hún kom aftur út á göt-
una, sá hún ljósgræna bílinn
nokkur hundruð metra fyrir
framan sig, bílinn, sem hún hafðl
misst sjónar af, áður en hún
hringdi.
Það var augsýnilegt, að skötu*
hjúin í bílnum höfðu fullan hug
á að láta Loren fylgja sér eftir!
Nokkur andartök var Loren
ákveðin að hætta ekki á neitt,
aka aftur til benzinstöðvarznnar
og biða þar eftir lögreglunni eða
Peter.
En þegar ljósgræni billinn fór
af stað með enn meiri hraða en
áður, byrjaði Loren aftur að éita
hann.
Það skiptir ekki máli úr þessu,
hugsaði hún ...
Ég held ég sé komin svo langt
Framh. á bls. 40.
FALKINN
35