Fálkinn - 14.06.1965, Qupperneq 10

Norina í „Don Pasquale“. Með Guðmundi Jónssyni og
Margréti Helgu Jóhannsdóttur.
ég fengi neitt tækifæri til að syngja í
ítölsku óperuhúsi. Maestro Albergoni;
vildi samt endilega láta mig prófa, og[
hann sendi mig til að syngja fyrir ein-
hverja herramenn sem voru að leita að
nýjum söngkröftum fyrir lítið leikhús á
Suður-Ítalíu. Ég fór og söng fyrir þá
ýmislegt úr Rigoletto, ,Caro nome* og
eitthvað úr dúettunum, og þeir buðu
mér hlutverkið. Auðvitað varð ég him-
inlifandi og skrölti þarna suður á bóg-
inn í tíu tíma lestarferð, en þá skeður
nokkuð sem aldrei áður hafði komið
fyrir mig á Ítalíu — ég fékk hæsi á
leiðinni og var orðin þegjandi hás þeg-.
ar ég kom á ákvörðunarstaðinn. Það
var heldur óskemmtilegt, en ekki um
annað að gera en fara beinustu leið
norður aftur, því að það var ekki viðlit
að syngja í þessu ástandi. Ég var ósköp
leið yfir því og þóttist vita, að ég fengi
aldrei aftur. annað eins tækifæri, en
huggaði mig við, að ég hefði þó getað
séð talsvert af Ítalíu í ferðalaginu.
HÆSIN batnaði fljótt, og þegar ég
var nýkomin aftur til Milano,
SÖNGURINN
hringdi maestro Albergoni og sagði, að
ég hefði fengið boð um að syngja Gildu
við opnunina í óperuleikhúsinu í Berg-
amo. Það var miklu fínna og þýðingar-
meira leikhús, tók yfir tvö þúsund
manns í sæti, og ég ætlaði ekki að trúá
mínum eigin eyrum þegar maestro Al-
bergoni sagði, að mér stæði til boða að
syngja Gildu þar. En ég hafði ekki tíma
til að hugsa mikið um það, heldur varð
ég að rjúka til Bergamo í einum hvelli,
því að sýningin átti að vera tveimur dög-
um seinna.“ *
Óperuœfing
í forsal hótelsins.
ENGAR æfingar?“
„Nei, það er tæplega hægt að
segja. Morguninn eftir að ég kom þang-
að, var ég látin mæta með hinum söngv-
urunum í forsal hótelsins, og þar fórum
við yfir alla óperuna með píanóundir-
leik. Eftír hádegi var okkur skellt upp
á svið og farið yfir kvartettinn. Hann
gekk slysalaust, svo að þetta var látið
nægja. Óperuflokkurinn hafði ekki mik-
il fjárráð, gat hvorki kostað upp áfræga
söngvara né margar æfingar, og venjan
var sú að ráða eina stjörnu til að bera
sýninguna uppi og fá svo ódýrari
krafta í hin hlutverkin, byrjendur og
Pamina í „Töfraflautan“.