Fálkinn - 14.06.1965, Page 13

FRAMIIALDSSAGA
EFTIR
JL EIGH
BHACKETT
Noddy lysti þeim sem montfíflum úrbetri
hluta borgarinnar, manngerð sem hann
kannast vel við og hefur enga ást á. —
Þeir þykjast vera að „lifa lífinu” með því
að heimsœkja óþverraholur í borginni.
FÁLKINN 13
Hennar komu. Þau voru mjög
venjulegt fólk, dálítið stirðbusa-
leg fyrir minn smekk, en ágætis
manneskjur. Mér féll vel við
þau. En ég óskaði, að þau hefðu
ekki komið. f svip þeirra var
Sektarkennd og vanlíðan, eins og
þau hefðu verið gripin við að
stela frá mér, og þetta angraði
mig. Ég gat enga ástæðu séð
fyrir því. Þau höfðu vissulega
ekki gert mér neitt.
III.
Koleski kom aftur eftir þrjá
daga.
„Það er ekki margt, sem ég
hef getað haft upp á, herra
Sherris, en ég held, að ég hafi
komizt að því, hvar piltarnir
yðar lentu í harkinu, sem þér
minntust á. Kannizt þér við
hornið á Beekman og Front?“
„Ég hef farið þar um.“ Það er
rétt við endann á Austurbrú og
ef illræmdasta hornið í Malls
Förd. Þar eð Malls Ford er ekki
ýkjastór borg, nær skuggahverf-
ið! þar heldur ekki yfir stórt
svæði, en það er áreiðanlega ekki
síður skuggalegt en gerist í
stærri borgum.
„Jæja, þar er vinstofa, sem
maður að nafni Noddy á. Það
er ekki beint vistlegur staður, en
Noddy þessi er ekkert flón. Hann
hágnast vel, og honum er annt
um að halda vínsöluleyfinu sinu.
Við þurfum aldrei að skipta okk-
ur af honum. Þetta kvöld komu
þangað fimm drengir stuttu eftir
klukkan tíu. Noddy lýsti þeim
sem montfiflum úr betri hluta
borgarinnar, manngerð, sem
h'ann kannast vel við og hefur
enga ást á. Þeir þykjast vera að
„lifa lifinu" með því að heim-
sækja óþverraholur í borginni.
Skiljið þér, hvað ég á við?“
Koleski ráðfærði sig við vasa-
bók sína. Hann var nákvæmur,
ungur maður, minnti meira á
kennara en lögreglumann.
„Það virðist enginn vafi leika
á því, að þetta hafi verið sömu
fimm drengirnir. Lýsingunum
ber saman — hái, renglulegi,
drengurinn, sá stutti, með gjall-
andi hláturinn og sá stóri, sem
virtist vera foringi þeirra. Þeir
voru að halda upp á afmælis-
dag foringjans."
Hann leit á mig.
„Átjánda afmælisdaginn hans,
herra Sherris. Þar með er hann
búinn að ná lögaldri."
„Það var lika kominn tími til,“
sagði ég. „Hann er stærri og
þroskaðri en margur fullorðinn,
sem ég þekki. Hvað um hina?“
„Noddy áætlaði, að þeir hefðu
verið kringum sextán — 17 ára.
Nógu gamlir til að vita betur. Nú
jæja. Þeir slöngruðu inn og
heimtuðu áfengi. Noddy sagðist
ekki afgreiða ómynduga. Sá
stóri hló og sagði, að í svona
holu fengju allir afgreiðslu.
Noddy sagði þeim að hypja sig.
Sá stóri varð mjög ósvífinn og
kjaftfor, og hinir veittu honum
lið. Noddy hótaði að kalla á
lögregluna, og þá létu þeir loks
undan og fóru út. Þá var það,
sem litlu munaði, að gamanið
færi að grána."
Ég beið. Mér leið dálítið betur,
líf var að færast i mig. Nú gat
ég hatað skipulega.
„Þér þekkið þennan bæjar-
hluta," sagði Koleski. „Hann er
nærri alþjóðlegur og fulltrúar
flestra þjóðerna verzla við
Noddy. Á hlýjum_ kvöldum er
alltaf að finna vel blandaðan
hóp þar á horninu. Drengirnir
sendu þeim háðsglósur, og ein-
hver — líklega sá í bleiku skyrt-
unni — ákvað að láta þær ekki
sem vind um eyrun þjóta. Á
augabragði var komið af stað
kynþáttauppþot. Drengirnir urðu
hræddir og flýðu.“
„Fyrirtak," sagði ég. „Svo
hefndu þeir sín á mér. Náðuð
þér í nöfn þeirra?"
Hann hristi höfuðið neitandL
„Einungis greinarbetri lýsingu
ekkert meira. Og ég er hræddur
um, að hún dugi ekki mikið
heldur. Það eru þúsundir drengja
í Malls Ford og útborgunum. Þó
helmingur þeirra sé útilokaður
myndu lýsingarnar samt eiga
við hinn helminginn. Það sem
verst er, herra Sherris, er að
þér skylduð ekki treysta yður
til að þekkja þá aftur.“
„Ég held ég gæti það.“
Koleski virtist draga það í
Framh. á bls. 41.
BOLTA
buxurnar
#VÍI