Fálkinn - 14.06.1965, Síða 17

Shreyfingarlaus, ög horfði á'eftir hinum stórvaxna gjaldkera
yfir götuna og inn í bankann. Hann fann ekki til neinnar
bræði — aðeins aukins vonleysis. Hann lauk hægt við kaffið.
Fáeinum mínútum seinna, gekk Logan inn í bankann. Þegar
hann var kominn inn í öryggishólfahvelfinguna, opnaði hann
lúguna á langa stálkassanum sínum og tók úr honum þrjú
tuttugú og fimm dala skuldabréf. Hann stundi við og byrjaði
að fylla þau út til úttektar. Þetta myndi greiða vátryggingar-
iðgjaldið hans fyrir árið. í júlí hafði hann einnig tekið þrjú
bréf úr kasSanum, þegar föður hans höfðu ekki dugað eftir-
launiri. Og fyrr um vorið hafði hann sömuleiðis selt nokkur
bréf, eftir að hafa rekist á vörubíl og skemmt Plymouth
bílinn sinn. í nærri hverjum mánuði krafðist einhver nauðsyn
þess, að hann seldi bréf og honum datt í hug, að hann hefði
ekki keypt eitt einasta síðan hann var í hernum. Grasafræði
gaf ekki nóg í aðra hönd.
Með bréfin í hendinni kleif hann upp mjóan stiginn úr
hveífingunni úpp á götuhæðiria, og gekk síðan framhjá langri
röð af gjaldkerastúkum innst í bankanum. Þar opnaði hann
járnhlið í lágri marmaragirðingu og var nú kominn í teppa-
lagt aðsetur framkvæmdastjórans og aðstoðarframkvæmda-
'stjórans. Skrifbörð framkvæmdastjórans var rétt innan við
járnhliðið og herra Pinkson leit upp um leið og Logan kom
inn. Hann brosti og horfði yfir nefklemmugleraugun.
„Góðan dag, herra Logan.“ Snör augu hans beindust að
bréfunum og viku síðan með hlutleysi bankamannsins að
grannleitu andliti Logans aftur. „Ef þér vilduð fá yður sæti,
skal ég hringja á herra Tritt.“
„Herra Tritt?“ sagði Logan, undrandi.
„Já. Hann hefur verið færður upp í stúku eitt.“
Pinkson benti á stórt, þunglamalegt borð, sem stóð við
hliðarvegginn aftan við skrifborð hans, og Logan settist í stól
við það.
„Leið yður vel í sumarfríinu?“ Litli maðurinn sneri sér við
í ískrandi forstjórastólnum og horfði á Logan.
„Ekki sem verst, þakka yður fyrir.“
„Gátuð þér farið út úr borginni?“
„Já, ég fékk vinnu norður í landi. Ég vinn ávallt í sumar-
fríum rnínurn."
Pinkson gaf frá sér smá hláturhnegg, sem honum virtist
viðeigandi svar þegar hann var á báðum áttum um hvort
Viðskiptavinurinn væri að reyna að vera fyndinn eða ekki.
Svo sneri hann stólnum í hálfhring aftur; hnöttótt höfuðið
hneig niður og hann var aftur farinn að glíma við tölur sínar.
Logan lagði frá sér bréfin á hreint þerriblað og leit yfir
í stúku Tritts. Hún var innst í stúkuröðinni og innangengt
úr henni beint inn til framkvæmdastjóranna. Tritt var að tala
í símann þar inni og langt, andúðarþrungið augnablik horfði
Logan á feitt, sjálfbyrgingslegt andlitið gegnum grænleitt gler-
ið. Ég skal ná mér niðri á honum. hugsaði Logan. En hvernig
vissi hann ekki. Tritt hafði nú staðið föstum fótum á lygi
sinni í nærri ár og Norman Logan var ekki nógu vel að sér
í hefndarráðstöfunum til að jafna reikningana.
Órór hallaði Logan sér aftur og vaggaði stólnum á tveim
fótum. Hann kroppaði án árangurs í sósublett á jakkanum
sínum; og þá rak hann augun í skúffu, sem var hálffalin
undir skrifborðsplötunni. Erfitt var að koma auga á hana,
þar sem á henni var ekkert hald og umlínur hennar aðeins
markaðar örmjórri svartri rifu í dökkum viðnum. Logan sá
rétt móta fyrir tveim fylltum götum sem gáfu til kynna hvar
haldið hefði verið. Hann varð forvitinn, hallaði sér áfram
lítið eitt og renndi nöglunum undir neðri rönd skúffunnar.
Hann kippti laust í og skúffan rann út hægt og hljóðlaust.
Að innan var hún skítug ruslahrúga. Smá haugar af grárri
myglu höfðu myndazt á trélíminu í samskeytunum. Ryklag á
botninum þakti gulnaða pappírssnepla og ryðgaðar bréfa-
klemmur, sem lágu á víð og dreif. Logan hallaði stólnum lengra
aftur og dró skúffuna lengra út og kom þá í Ijós fíngerður
köngullóarvefur. Köngullóin var dauð og uppþornuð, þar sem
hún lág á gamalli almanakssíðu. Á þessari einu síðu stóð 2.
október, 1936. Logan ýtti skúffunni hljóðlega inn aftur og
velti því fyrir sér, hvort hún hefði í raun og veru aldrei verið
opnuð síðan Alf Landon var í framboði móti Roosevelt.
Dyrnar að stúku Tritts opnuðust og hann kom út með
ctórt gult eyðublað í hendinni. William Tritt gekk mjúkum
skrefum eftir ábreiðunni; hann hélt ungum, höldugum líkám-
anum teinréttum og gerði augljósa tilraun til að draga að sér
magann.
„Nei, komið þér sælir, herra Logan,“ sagði hann. „Mér
þykir leitt að hafa látið yður bíða. Aðalskrifstofan hringdi. Ég
get ekki skellt á þá, eins og þér skiljið."
„Ég skil,“ sagði Logan.
Gjaldkerinn brosti og lét sig síga niður í stólinn andspænis
Logan. Logan renndi til hans bréfunum yfir borðið.
„Það er gaman að sjá yður aftur,“ sagði Tritt vingjarnlega
og skrúfaði hettuna af sjálfblekungnum sínum. „Þér eruð að
búa yður undir nýtt námstímabil, geri ég ráð fyrir?“ Hann
sýndi ekkert merki þess, að fundum þeirra hefði borið saman
handan við götuna. Logan svaraði engu svo Tritt hóf útreikn-
inga í skyndi á verðgildi bréfanna eftir gula listanum. „Jæja,
þá verða þetta samtals sextíu og sjö dalir og tuttugu og fimm
sent,“ sagði hann og flýtti sér að ljúka við samlagninguna.
Logan fyllti út innleggsseðil. „Vilduð þér gjöra svo vel og
færa þetta inn á hlaupareikning minn?“ Hann rétti bókina yfir
borðið. „Og sjá um að það verði rétt upphæð?“
„Vissulega, herra Logan,“ sagði Tritt og brosti eftirlátur.
Logan fylgdist vandlega með, er Tritt færði inn í bókina.
Síðan gekk gjaldkerinn hröðum skrefum til stúku sinnar, en
athygli Logans beindist á ný að skúffunni og hann leit aftur
í hana. Hann hélt áfram að hugsa um skúffuna á leið sinni
til háskólans í strætisvagninum. Það hafði vakið undrun hans
að rekast á þetta óhreina skúmaskot í bankanum, sem annars
var svo snyrtilegur.
Þegar inn í grasafræðideildina kom, settist Logan við skrif-
borð sitt og var ætlun hans að útbúa spurningalista fyrir ný-

FÁLKINN 17