Fálkinn - 14.06.1965, Side 18

ELDHÚS RÚLLAM
Húsmæðiir!
iOOl eldhúsrúllan er
framleidd sérstak-
lega fyrir notkun í
eldhúsum ykkar og
hjálpar ykkur við
dagleg störf.
liðna. Hann sat þar Iangalengi,
hreyfingarlaus. Mild septem-
bersólin gekk til viðar en hann
útbjó ekki listana heldur, því
gamla skúffan hélzt af óskiljan-
legum ástæðum efst í huga
hans.
Allt í einu kipptist hann við
í stólnum. í skærum glampa
skapandi hugsunar, sá hann
hvernig skúffan gæti komið
honum að notum. Hann var sér
pess ekki meðvitandi að hafa
reynt að klekja út fyrirætlun.
Hún birtist honum fullgerð í
smáatriðum eins og vitrun, svo
tær og nákvæm, að honum
fannst hann varla ábyrgur fyr-
ir henni. Hann ætlaði að ræna
bankann og skella skuldinni á
Tritt. Þá hefði Tritt sungið sitt
síðasta vers ...
Vikurnar sem í hönd fóru var
Norman Logan ótrúlega róleg-
ur yfir fyrirætlan sinni. í hvert
skipti, sem hann fór í hugan-
um fet fyrir fet yfir tilhögun
ránsins, virtist honum hún
snilldarlegri og framkvæman-
legri. Hann tók fyrsta skrefið,
daginn sem hann fékk útborgað
nóvemberkaupið.
Niðri á fimmtugustu og
?yrstu götu fór Logan inn í smá-
Vöruverzlun og keypti vindl-
Ingahylki. Það var úr dökku
stálbláu piasti og leit út eins
18 FÁLKINN
og snotur .38 marghleypa. Er
tekið var í gikkinn, spratt efri
hluti byssunnar upp á hjörum
og vindlingarnir í skeftinu
komu í ljós.
Með þetta í vasa sínum ók
Logan í strætisvagni niður í
Aðra götu og gekk þar inn í
litla, óþrifalega verzlun, sem
hafði marghleypur og riffla til
sýnis í glugganum. Smávaxinn
búðarmaður dróst fram fyrir,
og Logan bað um að fá að líta á
.38 marghleypu.
„Get ekkert selt þér, nema
ég sjái byssuleyfið þitt,“ sagði
maðurinn. „Sullivan lögin.“
„En ég hafði ekki ætlað mér
að kaupa vopnið,“ sagði Logan
og tók plastbyssuna fram til
skýringar. „Ég ætlaði einungis
að sjá hvort sú raunverulega
líktist minni hérna.“
Litli maðurinn hló gaggandi
og tók fram .38 marghleypu
undan búðarborðinu, og lagði
hana við hliðina á byssu Log-
ans. „Það á bara að vera smá-
hrekkur, ha?“
„Rétt til getið,“ sagði Logan
og virti fyrir sér byssurnar.
Þær voru nánast alveg eins.
„Þær eru svo sem nógu lík-
ar,“ sagði maðurinn. „En ég
ætla að gefa þér smá ráðlegg-
ingu. Festu lokið niður með
límbandi. Vinur minn einn not-
aði svona byssu, herra minn.
Ráðið var að því komið að
heppnast þegar hann tók óvart
í gikkinn og lokið rauk upp.
Jæja, hann reyndi að bjóða
fórnarlambinu vindling en fórn-
arlambið stökk á hann og barði
hann til óbóta.“
„Þakka þér fyrir,“ sagði
Logan og brosti. „Ég ætla að
festa mér það í minni.“
„Hérna, þú getur sett lím-
bandið á strax.“
Logan gekk til stöðvarinnar
við Lexington og fór upp í
borgina með neðanjarðarbraut-
inni. Klukkuna vantaði fimm
mínútur í þrjú þegar hann kom
að bankanum. Aldni, gráklæddi
vörðurinn bar höndina að húfu-
derinu þegar Logan gekk inn
um dyrnar. Öll skrifpúltin voru
upptekin svo fátt gat verið eðli-
legra en að Logan gengi inn
um litla járnhlið og að borð-
inu, sem skúffan var í. Herra
Pinkson og nýi aðstoðar fram-
kvæmdarstjórinn voru þegar
farnir; borð þeirra voru auð.
Um leið og Logan settist, rak
Tritt höfuðið út um stúkudyrn-
ar.
„Fleiri skuldabréf, herra
Logan?“ spurði hann.
„Nei,“ sagði Logan. „Aðeins
innlegg.“
Tritt lét aftur hurðina og
grúfði sig yfir vinnu sína.
Logan tók fram seðlaveski sitt,
tók úr því ávísunina fyrir kaup-
inu og horfði síðan gaumgæfi-
lega um allan bankann. Enginn
leit í áttina til hans. Þegar
hann stakk seðlaveskinu aftur
í innri jakkavasann, greip hann
um leið plastbyssuna og opnaði
skúffuna hljóðlega. Hann lagði
byssuna í skúffuna, lokaði
henni, lagði inn ávísunina og
fór heim í íbúð sína. Hann var
kominn vel á veg, þrátt fyrir
öll Sullivan lög.
Tvisvar sinnum í nóvember
notaði hann borðið með skúff-
unni. í bæði skiptin leit hann
eftir byssunni. Hún hafði ekki
verið hreyfð. Þegar komið var
að því að hann leggði inn des-
emberkaupið, var hann orðinn
sannfærður um að skúffan væri
aldrei opnuð. Þann nítjánda
desember afréð hann að láta til
skarar skríða.
Næsta morgun, eftir kennslu
klukkan tíu gekk Logan alla
leiðina niðureftir til bankans í
snjónum. Hann tók fjögur bréf
út úr öryggishólfi sínu og árit-
aði þau til úttektar. Róandi
hljómur af jólalögum barst
niður til hans af götuhæðinni.
Þegar upp var komið, settist
hann við þunglamalega borðið
til að bíða eftir Tritt. Pinkson
hafði kinkað kolli og snúið aft-
ur til bóka sinna; hinn tauga-
óstyrki aðstoðarmaður var ekki
við. Jólalögin voru háværari
hér og Logan brosti yfir þess-
ari óvæntu heppni. Hann lagði
bréfin á þerriblaðið. Síðan
renndi hann út skúffunni, tók
byssuna með vinstri hendi og
hélt henni undir borðinu.
Tritt var nú á leið til hans,
með gulu verðbréfaskrána í
hendinni. Þeir skiptust á kveðj-
um og Tritt settist og fór að
vinna. Hann lagði upphæðirnar
saman tvisvar og sagði síðan
gætilega, en með augun á út-
komunni. „Jæja, herra Logan,
þetta verða áttatíu og þrír og
íimmtíu."
„Ég vil fá viðbót við þessa
áttatíu og þrjá og fimmtíu,“
sagði Logan, hallaði sér fram á
við og talaði ofur rólega.
„Hvað, hvað þá?“ spurði
Tritt.
„Tíu þúsund dali í tuttugu
dala seðlum.“
Bros breiddist yfir rjótt and-
lit Tritts. Hann ætlaði að líta
upp til Logans en augu hans
snarstönzuðu við byssuhlaupið,
sem otað var að honum yfir
borðröndina. Hann tók ekki
eftir límbandinu.
„Farið þér nú bara inn í
stúkuna og náið í peningana,“
sagði Logan.
William Tritt hafði aldrei
áður orðið fyrir reynslu af
þessu tagi. „Herra Logan,
heyrið þér nú herra Logan ...“
Hann kingdi og reyndi að byrja
aftur, en sjálfstraust hans hafði
yfirgefið hann. Hann sneri sér
í áttina að baki Pinksons.
„Horfið þér á mig,“ hvæsti
Logan.
Tritt sneri sér við aftur.
„Herra Logan, þér vitið ekki,
hvað þér eruð að gera.“
„Verið þér kyrrir.“
„Gætum við ekki veitt yður
lán, eða ef til vill...“
„Hlustaðu á mig Tritt.“
Logan talaði ekki hærra en svo,
að rödd hans rétt yfirgnæfði
HEIMS UM BÓL. Hann undrað-
ist sjálfur valdsmannshreiminn
í henni. „Látið peningana í
poka. Leggið hann síðan á borð-
ið hérna.“
Tritt reyndi enn að andmæla
en Logan lyfti byssunni lítið
eitt og síðustu leifar mótspyin-
unnar fjöruðu út úr feitum
líkama Tritts.
„Þá það, þá það. Ég skal ná
í þá.“ Á meðan Tritt gekk
lA /1 ír^ rr^n
SKARTGRIPIR
trúlofunarhrlngar
HVERFISGÖTIJ 16
SÍMI 2-1355
TRÚLOFUNAR
ULRICH FALKNER gulism
LÆKJARGÖTU 2 2. HÆÐ