Fálkinn - 14.06.1965, Page 28

EFTIR FLETCHER KNEBEL OG CHARLES W. BAILEY
Girard kinkaði kolli o'g glotti.
Lyman þekkti engan annan sem
gat blandað eins saman í brosi
sínu kaldhæðni og hlýju. „Ég
kannast við þetta, húsbóndi,"
sagði hann. „Þetta kemur fyrir
okkur alla stöku sinnum."
Jordan Lyman vissi að hann
hafði farið rétt að gagnvart
Lindsay, en hann var gramur og
óánægður. Ég tók við embætti,
hugsaði hann, eftir að álit Banda-
ríkjanna var næstum komið nið-
ur í núll vegna ófaranna í íran.
Ég varð að taka málið föstúm
tökum og það gerði ég. Ég sett-
ist að samningaborði til að gera
afvopnunarsáttmála, en það hef-
ur hver einasti forseti reynt frá
og með Theodore Roosvelt, og
mér heppnaðist það. En hvað
skeður? Verkalýðshreyfingin
bregzt mér. Kaupsýslustéttin hef-
ur alltaf verið á móti mér og
nú æpir hún „svik, svik“ tryllt-
ari en nokkru sinni fyrr. Og ef
trúa skal Gallup er almenning-
ur, hvað sem það skyldi nú vera,
á móti mér líka.
Lyman átti bágt með að skilja
hvað sáttmálinn virðist nú órð-
inn óvinsæll hjá þjóðinni. Banda-
ríkjamönnum og öðrum þjóðum
hafði létt óumræðilega þegar
hann var undirritaður. Ljós-
myndarar stóðu í þvögu að taka
myndir þegar Feemerov yfirgaf
bandaríska sendiráðið í Vínar-
borg eftir síðasta næturfundinn.
Lyman og Rússinn tókust í hend-
ur á tröppunum, úrvinda og órak-
aðir, en morgunsólin fyllti svið-
ið fyrirheitum nýs dags. Um all-
an heim skoðuðu menn myndirn-
ar, fannst byrði kjarnorkuvoðans
létt af herðum sér, og táruðust.
En þegar frá leið kom aftur-
kastið. Hann fór að skilja hvern-
ig Wilson leið eftir Versalaráð-
s+efnuna. Hversu oft sem hann
útskýrði varúðarráðstafanirnar
sem gengið hafði verið svo vand-
lega frá í sáttmálanum, var
alltaf einhver reiðubúinn að
varpa fram ásökun um „undan-
látssemi." Umræðurnar í öldunga
deildinni veittu hverjum einasta
ofstækismanni óþrjótandi tæki-
færi til að rausa. Guð veit, hugs-
aði Lyman, að ég treysti ekki
heldur þeim í Kreml. Þess vegna
tók það sjö vikur að gera sátt-
málann en ekki sjö daga. En
hvernig getumivið farið illa út
úr þessu? Beiti þeir svikum
vitum við af því og tökum aftur
til óspilltra málanna tafarlaust.
Við tökum ekki i sundur eina
einustu sprengju fyrr en þeir
gera slíkt hið sama.
Lyman tók að lesa leyniþjón-
ustuskýrslurnar sem hermálarit-
ari hans hafði skilið eftir á skrif-
borðinu. Ókunnugur sem komið
hefði myndi að líkindum hafa
talið hann vera háskólaprófessor.
Hann var fimmtíu og tveggja
ára, las með gleraugum og
hrokkið hárið var orðið grá-
sprengt og tekið að þynnast í
kollvikunum, hárið var stritt og
virtist alltaf hálfúfið. Hann var
ekki hár maður, vantaði þuml-
ung á þrjár álnir, en tiltölu-
lega stórar hendur og afarstór-
ir fætur á frekar grönnum
búk gerðu útlitið renglulegt.
Engum hefði dottið í hug að
kalla hann fríðan, en útlitið
bar einhvernveginn með sér, að
þótt þessi maður byggi yfir flók-
inni skapgerð mætti treysta
honum.
Forsetinn las og undirritaði
bunka af bréfum sem einkarit-
ari hans, Esther Townsend,
hafði fært honum, og var kominn
vel á veg með bunkann þegar
hún birtist á ný. Hún réðst til
hans þegar hann var fylkissak-
sóknari í Ohio, flutti með hon-
um í fylkisstjórabústaðinn og
það sjálfsagðasta af öllu sjálf-
sögðu var að hann tæki hana
með sér til Hvita hússins. Eng-
inn af starfsliði Lymans þekkti
hann eins vel og þessi hávaxna,
ljóshærða stúlka með fölbrún
augu og hárlokk fram á ennið.
Hún þurfti sjaldan að spyrja
hvernig taka skyldi á málum.
Hann bar óskorað traust til dóm-
greindar hennar.
„Varaforsetinn er kominn,"
sagði hún.
„Þakka þér fyrir, Esther.
Biddu þjónustufólkið að færa
okkur matinn hingað.“
Yfir hádegisverðinum sam-
hryggðust Lyman og Gianelli
hvor öðrum yfir þverrandi vin-
sældum ríkisstjórnarinnar. „Ég
hef ekki fengið almenning til að
fallast á sáttmálann, Vince,“
sagði Lyman. „Ég hef verið svo
önnum kafinn að fá öldunga-
deildina til að fallast á hann.
En þegar þú kemur úr Italíu-
ferðinni, skal ég vera búinn að
leggja á ráðin. Við kippum þessu
í lag, vertu viss.“
„Gallup afskrifar okkur núna.
Eftir tvo mánuði verður þú þjóð-
hetja, forseti."
„Þú verður þjóðhetja í þessari
4. HLIJTI
viku, Vince. Þorpsdrengurinn
sem hefur sigrað heiminn.
Heyrðu, hvernig datt þér í hug
að vera um helgina I fæðingar-
þorpi afa þíns?“
Gianelli ljómaði af ánægju.
„Á ég að segja þér hver fann
upp á því? Prentice. Ég ætlaði
að koma við í Corniglio á laugar-
daginn, stanza þar svona í leið-
inni og halda ræðustúf. En á
föstudaginn hittir Prentice mig
og spyr hvað ég ætli að aðhaf-
ast í gamla landinu. Ég gef hon-
um skýrslu. Allt í einu er hann
kominn með fingurinn upp í
andlitið á mér og les mér pistil-
inn um hefð og tilfinningatengsl
og ítölsku atkvæðin. Því ekki,
segir hann, nota ættarþorpshug-
myndina rækilega og gista þar
eina eða tvær nætur? Þetta ligg-
ur á borðinu, svo ég samþykki í
snatri, og í gær létu strákarnir
það berast til blaðanna."
„Prentice er glúrinn, satt er
það,“ samsinnti Lyman þurrlega.
„Nógu erfiður var hann okkur
út af sáttmálanum."
„O, hann lagast þegar hann
jafnar sig. Vertu viss, héðan af
sækjum við á.“ Hann veifaði úr
dyrunum. „Arrivederci, herra for-
seti.“
Skömmu eftir að brezki her-
ráðsforsetinn kvaddi, kom Casey
inn í skrifstofu Scotts með
skjalabunka. „Þetta eru skeytin,
hershöfðingi. Og mér datt í hug
hvernig yður litist á að bjóða
einum eða tveim þingmönnum
að fylgjast með þeirri alrauðu,
herra minn. Það ætti ekki að
spilla fyrir okkur á þingi, ef for-
ustumennirnir sæju hvað við get-
um verið snarir í snúningum þeg-
ar við megum til.“
Scott leit andartak á Casey
áður en hann svaraði. Svo sagði
hann: „Nei, Jiggs. Ég ætla að
prófa öryggishliðina engu síður
en viðbúnaðinn. Enn sem komið
er veit enginn á þingi neitt af
neinu, og ég ætla að sjá hvort
okkur tekst að hafa það þannig.“
Casey var kominn á fremsta
hlunn að mótmæla — að Prent-
ice öldungadeildarmaður vissi
þó að minnsta kosti af æfing-
unni. En hann sá sig um hönd.
„Nú er það geymirinn,“ sagði
Scott. „Komið með mér og bíðið
þar stundarkorn. Máske eru ein-
hver mál þar sem þér getið vei'-
ið okkur til aðstoðar.“
„Geymirinn" var stóri fundar-
salurinn, þar sem Sameiginlega
yfirherráðið kom saman. Nafn-
ið vék að þrúgandi áhrifum sem
salarkynnin höfðu á herráðs-
menn hvern fram af öðrum. Gár-
ungarnir i Pentagon kölluðu lit-
ina á veggjunum „hörmungar-
brúnt“, „vonsvikið sinnep“ og
„aflógablátt." Það eina sem líf
var í um allan salinn voru fána-
knippi við gluggana, einkafánar
foringja allra hergreina og ein-
kennisfánar hergreinanna fjög-
urra ásamt fána herráðsforset-
ans sjálfs, bláum og hvítum
með fjórum stjörnum og banda-
ríska erninum. Kort á veggjun-
um gáfu herberginu tilhlýðileg-
an hernaðarblæ. Casey tók eftir
að fyrir þennan fund hafði verið
hengt upp kort af Bandaríkjun-
um.
Casey settist á stól í forsaln-
um, og nú komu yfirforingjar
Stórfelldir lierflutningar með flugvélum til New York,
Chikago, Los Angelos og . kannski Utah. Hvers vegna
Utah? Já, hvers vegna í sósköpunum herflutninga loft-
leiðis? Og hvað var í rauninni stöð Y? Og hvernig stóð
á því, að Scliott var allt í einu farinn að leyna því, sem
var að gerast?
FALKINN