Fálkinn - 14.06.1965, Qupperneq 30

HEILDSÖLUBIRGÐIR
KRISTJÁN Ó. SKAGFJÓRÐ H.F.
S'IMI 2 4120
COXSUL CORTIIVA
ltílaleiga
magmisar
«kiplio!íi 21
síinar: 2I190-2H85
Uaukut (jutmuhdAAon
HEIMAStMI 21037
þú: Ég og minn dvalarstaður er
hernaðarleýndarmál, kunningi,
svo gersamlega. Ég kóm bara
til borgarinnar í dag að gefa
herráðsforsetanum skýrslu."
Hann brosti vorkunsamlega til
Casey.
„Eins og þér sýnist, Brode-
rick,“ sagði Casey.
„Sjáumst seinna,- Jerome."
Casey sat við borð sitt nokkr-
um mínútum síðar, enn í örgu
skapi, þegar Marge hringdi. Hún
var að koma frá að leika nokkr-
ar holur á golfvelli herklúbbsins.
„Hvern heldurðu að ég hafi
hitt í klúbbrium, Jiggs?" spurði
hún.
„Andrés önd með frú.“
„Þú ættir ekki að reyna að
segja brandara á mánudögum,
elskan. Ég hitti Helenu Brode-
rick. Afskaplega leyndardóms-
fulla, rétt eins og hún væri
Mata Hari. Fékkst ekki orð upp
úr henni um hvað John hefði
fyrir stafni. Eitthvað voðalega
dularfullt suður við Fort Bliss.
Veizt þú ekki öll svoleiðis leynd-
armál?“
„Nú, auðvitað," sagði Casey.
Sú var að minnsta kosti venjan,
hugsaði hann.
„Ég er alveg að springa af for-
vitni. Það var að heyra að þarna
væri svo yndislega hlýtt og af-
skekkt og leynilegt. Hvenær held-
urðu að þú komir heim i kvöld?"
„Svipað og venjulega, býst ég
við. Svona um sex.“
Casey fitlaði við blýantinn á
skrifborðinu. Svo Broderick var
yfir leyniherstöð nálægt Fort
Bliss. Það kom heim við það
sem Mutt Henderson var að
segja í gær. Hann ákvað að sann-
reyna hugboð sitt, tók upp úr
vasa sinum miðann sem Mutt
fékk honum og hringdi í númer-
ið. Henderson svaraði.
„Halló, Mutt. Jiggs hér. Ætlaði
bara að fá að heyra í þér.
Hvenær ferðu?"
„Eftir nokkra klukkutíma,
þegar yfirforinginn er búinn
hjá Scott."
Casey gætti þess að tala kæru-
leysislega. „Ég vona að þér falli
betur við Johny Broderick en
mér. Sá náungi fer i taugarnar
á mér.“
„Jahá,“ sagði Henderson, „það
tekur tíma að venjast honum.
En hann er djöfull mikill yfir-
foringi. 1 okkar sveit er ekkert
hangs."
„Jæja, Mutt, hafðu það gott.
Láttu okkur vita næst þegar þið
komið hingað."
Drottinn minn dýri, hugsaði
Casey um leið og hann lagði á,
Scott hefur sannarlega valið úr-
vals fasistabullu til að stjórna
þessu ECOMCON — hvað sem
það skyldi nú annars vera.
Casey hleypti í sig þrjózku,
tók skjölin sem biðu afgreiðslu
úr bakkanum, en honum tókst
ekki að láta hugann staðnæmast
við þau. Atburðir tveggja siðustu
daga létu hann ekki í friði.
Loks reis hann á fætur, tók til
á borðinu, læsti skjalaskápnum
og greip einkennishúfuna. „Ung-
frú Hart," sagði hann við ritara
sinn, „biðjið um bílinn fyrir mig.
Ég fer héim. Hringið í mig
þangað ef eitthvað aðkallandi
kemur upp.“ '
Heima skipti hann um föt, fór
í sportskyrtu og sagði Marge að
hann þyrfti að skreþpa út. Hann
ók niður að Potomacánni og eftir
George Washington garðvégiri-
um framhjá skrauthýsunum á
'klöppunum, alla leið að fossun-
um. Hann lágði bílnum og gekk
eftir troðningi fram á klettabrúri
sem gnæfði yfir flúðirnar. Hárin
sat á steini og horfði á móleitt
vatn Potomac byltast niður foss-
inn. Hann horfði á það en sá
það ekkii þvi hann var að hugsá.
Orð Prentice um „viðbúnað."
Afsvar Barnswells aðmíráls við
þátttöku í félagsveðmáli herráðs-
forsetans. Broderick. ECOMCON.
Bögglað minnisblaðið hans Hai'-
desty hershöfðingja: Stórfelldir
herflutningar með flugvélum til
New York, Chicago, Los Angeles
og ... og kannski Utah. Hvers
vegna Utah? Já, hvers vegna í
ósköpunum herflutninga loft-
leiðis? Og hvað var í rauninni
stöð Y? Og hvernig stóð á því
að Scott var allt x einu farinn
að leyna hann því sem var að
gerast? Glefsur úr viðburðum
síðustu daga iðuðu í huga Casey
eins og vatnið undir fossinum.
Hann barðist við að koma skipan
á þær. Af einhverjum ástæðum
var ferðalagi varaforsetans alltaf
að skjóta upp í hugsunum hans,
en hann hafði ekki hugmynd um
hverjar þær ástæður voru. Casey
sat þarna hátt í klukkutíma.
svo stóð hann upp, teygði úr
sér, gekk hægt eftir stígnum
sömu leið og hann kom og horfði
til jarðar.
Hann var enn sokkinn niður
í hugsanir sínar á leiðinni með-
fram ánni til borgarinnar. í
Langley kom hann auga á síma-
klefa úti fyrir benzínstöð, og þá
var eins og hann losnaði úr
álögum. Hann ók útaf veginum,
stakk peningi í rifuna og hringdi.
„Hvita húsið,“ svaraði síma-
stúlka.
Casey dró andann djúpt. „Paul
Girard, gerið svo vel,“ sagði
hann. „Það er Casey ofursti sem
talar."
„Andartak, ofursti."
Stutt bið, svo var Girard kom-
inn í símann. „Jiggs, ef þú ætlar
að bjóða mér drykk, þá sker ég
þig á háls.“
Casey hafði ekkert glens á
takteinum á móti. „Paul," sagði
hann. „Ég þarf að tala við for-
setann."
Girard hló við. „Allt í lagi,
vinur. Hvernig væri að ég tefði
þig í nokkrar minútur næst
þegar húsbóndi þinn á erindi
hingað? Ég get svo laumað þér
bekk inn á eftir."
„Hérna, ég verð að hitta hann
strax í dag.“
Framh. í næsta blaði.
30
FALK.INN