Fálkinn - 14.06.1965, Side 42

A Á-G-4
V G-5
♦ G-10-3
* K-10-9-7-2
A 9-7-6-5-2
V Á-D-4-3
♦ K-4
* 6-3
♦ K-8-3
V 9-8-6-2
♦ 7-5
♦ D-G-8-5
A D-10
V K-10-7
♦ Á-D-9-8-6-2
* Á-4
Sagnir:
Suður
1 ♦
2 gr.
Vestur
pass
pass
Norður
2 *
3 gr.
Austur
pass
pass
Vestur spilaði út spaðafimmi.
Það er slæmur ávani, að spila áður en maður hugsar,
en því miður algengur kvilli. Sumar stöður í bridge bjóða
upp á hugsunarlaust spil, og menn falla í gildruna.
Lítum á spilið hér að ofan. Lágt spil er látið frá blindum
í spaðaútspilið og Austur vinnur á kónginn. Þegar Austur
skiptir yfir í hjarta lætur Suður enn lágt spil. Vestur vinn-
ur á drottningu, vinnur slag á ásinn og spilar hjarta í þriðja
sinn, sem þvingar út kónginn hjá Suðri. Hann spilar spaða,
vinnur í blindum, svínar tígli, sem Vestur vinnur á kóng,
og fjórða hjartað fellir sögnina.
Og þó er þetta mjög auðvelt spil. Allt, sem Suður þarf
að gera, er að vinna spaðaútspiiið með ás og því næst að
reyna svínun í tígli. Þó hún misheppnist, er Suður örugg-
ur með að vinna spilið, þar sem hann á átta örugga slagi
og getur fengið þann níunda með að spila spaða.
Sá spilamáti, sem Suður valdi í byrjun, byggist á vana,
þar sem venjan er að svína, þegar önnur hendin hefur
D-10 gegn Á-G-4. En fyrsta hugsun á að vera að vinna
sögnina. Það er þýðingarmest. Ef Suður hefði lagt niður
fyrir sig spilið myndi hann hafa séð, að spaðasvínun setti
spilið í hættu. Vaninn verður að víkja fyrir hugsun.
jörðin væri að falla saman. Á
þessum sex mínútum hvarf
Longarone af yfirborði jarðar-
innar.
Nærfellt enginn þeirra sem
af komust — ekki einu sinni
þeir sem horfðu á allan tímann
svo hátt úr hlíðinni að þeir
aldrei voru í neinni hættu —
gátu gert sér fulla grein fyrir
því sem fyrir þá bar. Einum
manni þótti sem „stórt gulgrátt
ský legðist yfir borgina." Ann-
ar talaði um „grá-silfraðan
mökk sem var svo óskaplegur
að hann virtist ekki hreyfast.
Þá greindi ég líka ýmsa hluti
saman hrærða í þessum mökk,
líkami manna, timbur og bíla.“
Flestir geta um þennan ein-
kennilega kalda vindgust og
hryllilegan hávaða „eins og
þúsundir hraðlesta væru að
fara yfir okkur í einu svo
óskaplegur hávaði að eyrað
neitaði að heyra hann.“
Á einum barnum veinaði
einhver: „Stíflan er sprungin,
flýið!“ Þeir sem voru nógu
snarir, þeir sluppu, hinir eldri
og daufgerðari fórust. Á öðrum
bar sluppu þeir sem fiúðu út
um þá glugga er vissu and-
brekkis, hinir sem fóru út um
dyrnar sögðu ekki frá tíðind-
um.
Tuttugu og tveggja ára gömul
stúlka, Maria Teresa Galli var
að loka svalahurðinni heima
hjá sér, er hún skynjaði ein-
kennilega kaldan vindblæ og
einhvern veginn fannst henni
að húsið liðaðist í sundur utan
af henni. Einhver geysikraftur,
bæði vindur og vatn, greip hana
heljartökum og svipti henni á
brott, en hún vissi ekki hvort
hún flaug, gekk eða synti eða
allt þetta. Tvö hundruð metra
vegalengd í burtu fylgdust
gömul hjón með atburðum þess-
um frá efri hæð húss síns. Flóð-
ið náði neðri hæð hússins og
braut hana upp og fleygði þar
inn einhverjum böggli sem gaf
frá sér hljóð. Þetta var Maria
Teresa Galli, ringluð og skelf-
ingu lostin, skrámuð en ekki
hættulega sködduð.
Lámaður maður, hjálparvana
í stól sínum, hrópaði óttasleg-
inn til konu sinnar: „Hvað er
þetta?“ Hún leit út. Hann kall-
aði „Hvar ertu?“ En hún svar-
aði ekki. Flóðið hafði krækt í
hana og slöngvað henni á brott.
Amerísku hjónin voru nærri
búin með flöskuna af góða vín-
inu sem Elisabetta frænka
hafði geymt þeim. Hin frænkan
opnaði dyrnar, horfði andartak
út, slengdi svo hurðinni aftur
og hrópaði: „Við erum öll
dauð.“ Vatnið helltist yfir þau
og maðurinn man sig hafa hugs-
að „allt til einskis ... á kafi í
þúsundfeta djúpu vatni.“ En
vatnið seig frá. Hjónin björguð-
ust og frænkurnar yngri. En
gamla Elisabetta frænka, hún
dó.
★ ★ ★
ÞAÐ LEIÐ nokkur tími unz
heimurinn uppgötvaði hversu
feiknarlegar þessar náttúru-
hamfarir voru. Flóðið hafði ein-
angrað Longorone í hafsjó og
leðju. Fyrsti blaðamaðurinn
kom um hálfþrjú um nóttina,
og í dögun komu 100 manns
úr hinum frægu fjallasveitum
Ítalíu ,,Alpini“, en þær skipa
um 10000 úrvals björgunar-
menn — hermenn, lögreglu-
menn, slökkviliðar, rauðakross-
menn, skátar og sjálfboðaliðar
af öllu tagi.
Snjöllustu blaðamenn áttu
engin orð til að lýsa því sem
fyrir augun bar í sólskini
þriðjudagsins: „tíu mílna löng
líkkista úr leðju..„Hiro-
shima án húsa“. Af meira en
300 byggingum í borginni voru
lítið yfir 10 uppistandandi. Ein-
kennilega gljáandi málmhlut-
ir lágu eins og hráviði út um
allt. Þetta voru saman vöðlaðir
bílar sem sandblandaður vatns-
flaumurinn hafði skafið af alla
málningu.
Af ættboga sem taldi 55 ein-
staklinga var aðeins einn eftir
af öðrum slíkum 36 manna hópi
voru aðeins öldruð kona og
sonarsonur hennar. Hún grét
allan daginn en hélt þó áfram
við hjálparstörfin.
Kona sem slapp algerlega
ómeidd ásamt litlu barni sínu,
en missti mann sinn og öll sín
ættmenni, gekk frá manni til
manns allan daginn og bað:
„Ráddu mér bana“.
Gömul kona sem hafði slopp-
ið vegna þess eins að hún var
að heimsækja gifta dóttur sína
sem bjó í þorpi uppi í fjalls-
hlíðinni missti mann sinn, son
tengdadóttur og barnabörm
Hún fann matskeið og byrjaði
að grafa þar sem húsið hennar
áður hafði staðið og enginn gat
stöðvað hana.
Af hverjum sex börnum í
Longarene fórust fimm.
Það var haldið áfram vikum
saman að grafa í rústir borg-
arinnar, og ýmislegt náðist,
persónulegir hlutir sem sögðu
sína sögu. Einhver fann gamalt
bréf og las það: Seinasta setn-
ingin hljóðaði svo: Þegar þú
skrifar næst, segðu mér þá hvað
sé að frétta frá Longarone.
Þýtt og endursagt.
FÁLKINN