Draupnir - 01.05.1893, Page 7
7
»Jæja, elskan mín, tökum við hann þá og Iátum
okkur farast það vel. Jeg þarf að fara að láta
sauma handa honum föt«.
|>egar þau voru að tala þetta, kom Björn pró-
fastur og vildi ræða við biskup, afhenda honum
brjef o. s. frv. Töluðu þeir um embættismálefni,
því Björn aðstoðaði biskup í öllum stórmálum í
sjúkdómi hans og var honum því einkar þarfur.
Frú Guðríður gekk út og vísaði Jóni í herbergi ein-
um sjer.
þegar Jón var orðinn einn, litaðist hann um.
Herbergið var þokkalegt, en viðhafnarlaust. »Sam-
boðið minni stöðu hjer«, hugsaði hann. Bf jeg
ílengist hjer, skal jeg kappkosta að verða biskupi
þarfur, svo ekki verði jeg þeim hjónum til byrð-
arauka. þ>að er líkast, að jeg verði líkur langafa
mínum og nafna, píslarvottinum, að verða ekki
auðnumaður á þessarar veraldar hátt; allt, sem jeg
hef ætlað mjer til frama, hefir orðið mjer til nið-
urlægingar. Hver sig sjálfan upphefur mun niður-
lægjast, stendur skrifað; kannske það verði hlut-
skipti mitt og skal því þá að vísu vel taka, því
svo mun drottinn hafa til ætlazt. Hann afklæddi
sig í hægðum sínum, lokaði hurðinni og fór að hátta,
en gat lengi ekki sofnað; hann leitaði í huganum
að einhverri smugu, þar sem hann gæti kornið inn
höfðinu til að bæta kjör sín, en hún var hvergi
sjáanleg, ekkert starfssvið var hægt að finna. Páll
Vídalín, frændi hans, var skólastjóri, Steinn Jóns-
son kirkjuprestur, og ekki skorti ráðsmann og bryta,
svo að hann hefði þar einungis hlotið að þiggja
náðarbrauð, en náðarbrauð er fangafæða. Út frá