Draupnir - 01.05.1893, Page 14
14
elsku, ætti að vera svölun í því, að hinn elskaði
njóti lífsins á hvern hátt, er honum fellur bezt«.
»Vera má að rjettara sje að skoða það á þann
hátt, en jeg get það ekki«, mælti jpórdís. »f>að
er og verður sá brennandi ógæfueldur, sem jeg
hvorki get kennt guði nje sjálfri mjer, og stundum
ásaka jeg þó hann — og mig — og alla! Jeg skil
ekkert í sjálfri mjer og svo er bezt að sleppa þessu
tali. — En þarna kemur þá Magnús bóndi, og með
honum kemur» — hún leit iit um rúðuna — »síra
Daði Halldórsson á Núpi. |>að 'er þá skemmtileg-
ur heyrnarvottur, eða hitt þó heldur, ef eitthvað
óþægilegt ber á góma!« þ>ær sátu kyrrar við verk sitt.
»Ekki kemur húsfreyja út að fagna mjer; það er
bezt að gauga inn, síra Daðiminn!« sagði Magnús,
og var talsvert ölvaður og þeir báðir. þ>eir gengu
ina. Magnús heilsaði ekki, gekk rakleiðis að rúmi,
sem var fyrir stáfninum, kastaði sjer endilöngum
upp í það, drifvotur og forugur, eins og hann var,
og vaggaði höfðinu til og frá á koddauum.
»Á jeg ekki að hjálpa þjer úr?« mælti jþórdís,
gekk að rúminu og bjó sig til að leysa af honum
skóna.
Hann kippti að sjer fætiuum og miðaði honum
á hendina á henni. Hún kippti henni að sjer og
lagði hann þá fótinn niður aptur.
Hún gekk þá aptur til sætis síns og sagði við
síra Daða: »Hvað er f frjettum?«
»Jeg man engar frjettir!«
»Komið þið utan af Eyrarbakka?« spurði hún.
»Nei, frá Skálholti í dag«, svaraði síra Daði. »Jón