Draupnir - 01.05.1893, Page 59
59
grjet sárt. Hann gekk þá eitt skref fram á gólfið
og horfði á hana, fjörugu, glaðlyndu konuna, sem
ekkert virtist bíta á. Haun hafði aldrei fyr sjeð
hana gráta. »Og þó hefir lnín opt átt við bág kjör
að búa í sjúkdómi biskup3, sonar síns og föður«,
hugsaði hann. Hún lypti þá upp höfðinu, brosti
rneð tárin f augunum, rjetti honum höndina og
sagði: nFyrirgefðu mjer ókurteisina. Jeg heilsaði
þjer ekki, þvf jeg var annars hugar. Ivomdu nú
inn með mjer til þórðar míns; hann þráir mjög
komu þína og hefir margt við þig að ræða«.
»Jeg ætla bezt aðdraga það til morguns, ef hann
er ekki mjög að fram kominn; haun þarf að hafa
oseði og ætti helzt ekki að vita í kvöld, að jeg sje
kominn.
Og ræddu þau nú satnan um hríð, áður en þau
gengu til hvílu.
Daginn eptir læddist Jón Vídalín á tánum upp
til þórðar biskups, sem lá fölur og máttvana á
s©nginni. Blá tjöld voru fyrir glugganum, svo að
í herberginu var meir en hálfmyrkt. Biskup kom
þó augaáhann, lypti höfðinu frá koddanum, rjetti
hotium höndina og sagði blíðlega: »Komdu í friði
^rottins vors!« þ>á fókk hatm hóstahviðu og þagn-
aði. »Jeg ljet senda eptirþér, því að jeg finn, að krapt-
ar mfnir þverra óðum.« — Nú fjekk hann andköf.—
"Og d&uði minn er í nánd! Allra daga kemur kvöld.
Hvíld!« bætti hann við. Jón dró stólinn fast að
ssenginni og lagði eyrað við, til þess að heyra orð
hiskups, setn mælti: »Jeg hef eins og forsjálu meyj-
arnar Hjift lampa minn tendraðan uú í mörg ár—
°g þó«, — hann klökknaði — »er enn mörgu óráð-