Draupnir - 01.05.1893, Blaðsíða 62
62
»Er þá engu frekar óráðstafað, er embættinu við
vikur?« mælti hÚD, »því mig uggir, að þið |>órður
minn sjáist ekki framar hjerua megin grafar«.
»Nei, engu, sem vjer mennirnir orkum að ráð-
stafa«, sagði Jón Vídalín. En jeg vil kveðja hann,
áður en jeg fer hjeðan. Vjek hann þá að herbergi
hans, lauk hægt upp hurðinni og sá, að biskup
svaf, gekk þá að sænginni, laut ofan að honum og
kyssti hann. Em leið hrutu nokkur tár ofan á
vanga biskups, sem vaknaði við það og mælti, er
hann sá framan í Jón: »Hví tárast þú nú?«
»Eeginn kysi jeg rnjer að vera nú orðinn jpórður
biskup«, svaraði hann.
»Og að deyja í blóma lífsins«, spurði biskup.
»Já, þess manns dauði er líf, sem hefir lifað eins
og þú«.
Gleðibros ljek þá um varir biskups og hann
sagði: »Mig var að dreyma fagran draum, en nú
svffur að mjer svefnhöfgi«.
»Seg mjer hann, þá er vjer hittumst næst«.
»Já«, svaraði biskup, að eins heyranlega; fjoll
hann þá í væran svefn, en Jón Vídalín gekk út,
bljúgur í anda, kvaddi frú Guðríði og aðra heima-
menn, og hjelt að því búnu heim til sín.
Biskup andaðist. Hinn 26. sama mánaðar fvlgdi
Jón Vídalín líki velgerðamanns síns til grafar.
Líkræðan var fögur og skorinorð, um alvöru og
hverfulleik lífsins, lögð út af þar til völdum teksta
af jpórði biskupi sjálfum, úr 39. sálmi Davíðs:
•Drottinn, heyr þú bæn mína og gæt að mínu
hrópi; þeg ekki við minni grátbeiðni, þvf jeg er