Draupnir - 01.05.1893, Page 122
122
fjekk fulla uppreisn og lofun fyrir kalli, er það
losnaði, og varð það ári síðar, að haun fjekk
aptur Hítárnes, er hann hafði verið sviptur.
Hann reið ánægður burtu frá Skálholti. Að öllu
.þessu loknu tók biskup skörulega til búsforráða og
andlegrar umsýslu, en frú Sigríður kona hans við
innanhússumsýslu af tengdamóður sinni og gerðist
stjórnsöm. Hún var stillt, ráðsett og fáorð, en
þótti naum í meira lagi. þannig liðu hin fyrstu
ár af sambúð þeirra. Prú Guðríður settist að á
Hlíðarenda og kom aldrei framar lifandi að Skál-
holti.
þórdís sezt að í SkálhoSti.
Arið 1704, á sunnudaginn milli jóla og nýárs,
góðri stund fyrir hádegi, sátu þeir fornvinirnir sam-
an, Jón biskup Vídalín og Arni Magnússon, er nú
var orðinn prófessor í heimspeki og fornri fræði,
báðir inni í biskupsstofu og spiluðu. það var fimm
árum eptir brúðkaup biskups. Olkanna og bikar-
ar stóðu á borðinu. þeir voru glaðir í anda af öl-
inu og ræddu um liðna daga, skólaár sín og fleira.
Ofurlítil stúlka ljelc sjer á gólfinu. Hárlokkar
hennar, er voru ljósgulir og lítið eitt hrokknir upp á
við, ljeku um háa ennið og rósrauðu vangana. Bisk-
up leit til hennar og sagði: »Komdu til mín Sól-
veig!« Barnið flaug með gleðibrosi í fangið á föð-
ur sínum. »Sýnist þjer hún ekki vera lík mjer,
Arni«, spurði biskup.
»JÚ, hún er mjög lík þjer; hún hefir skörpu
augun ykkar Vídalínanna, eu vöxtinn fær hún úr