Draupnir - 01.05.1893, Page 169
169
Ut af því brjefi risu mál þeirra, sem Árni beið
ósigur í að lokum. Nú voru þau þarna bæði inni
í stofunni. Árni horfði eins og höggdofa á þórdísi
og vis8Í ekki, hvort hann átti að ávarpa hana eða
ganga út. Brynjaði hann sig þá sinni gömlu glettni
og sagði nokkuð kuldalega: »Hvað kom til þess,
|>órdís, að þii gekkst að eiga þvílíkan mann sem
Magnús?«
Hún hóf upp höfuð sitt, leit á hann hálfgröm og
svaraði: »Og hvað kemur þjer, Arni, til að leggja
þessa spurningu fyrir mig?,« Einhver ónota hroll-
nr fór um hann; iangt var síðan að fundum þeirra
bar saman í Einarsnesi og á Leirá, en eitthvað
frá þeim tímum vaknaði til lífs í brjósti hans, svo
hann klökknaði, en hann átti ekki vanda til þess.
•Tíminn skilar engu aptur, |>órdís!« sagði hann.
»Nú hafa atvikin hlaðið rammgerðan vegg á milli
okkar; get jeg í nokkru hjálpað þjer?«
»þú hefðir getað það með því að hirða ekki um
atyrði Magnúsar, eins og jeg hef svo þráfaldlega
fceðið þig um, en nú hefir þú gert úr því óhróð-
Ur8tnál«.
•Heiður minn stóð í veði«, svaraði hann.
»En um minn hirtir þú ekkert, hann var þó al-
eiga mín«.
»Hver er sjálfum sjer næstur«, svaraði hann.
»f>e8si málarekstur er ekki að vernda heiður sinn,
því hver getur komið vörn fyrir sig í svolátaudi
roáli; en það, sem er óheillavænlegast í fari þínu,
og hefir haft skaðlegastar afieiðingar í för með sjer,
bæði fyrir þig og aðra, er dramblæti þitt«.
t