Draupnir - 01.05.1893, Page 172
Arni hafði ekki ráðrúin til að svara, því þá lagð-
ist Magnús í Bræðratungu á gluggann, gægðist inn
og kallaði með drynjandi röddu: »|>arna sje jeg
þá sakleysi ykkar með eigin augum!« Lagði hann
þá svipuhögg í rúðuna, sem fauk í smámolum inn
á gólfið. £>eim varð hverft við. jj>órdís stóð upp
og gekk iun til systur sinnar, og töluðust þau Arni
aldrei við eptir þennan fund; en Arni gekk fram
að glugganum, sem Magnús hafði mölbrotið, og
áttu þeir þar orðakast saman, sem jók talsvert á
óvild þeirra.
Jón biskup Vídalín reið með sveinum sínum
austan úrHreppum; þar mætti hann f>órði bróður
sínum, sem hafði riðið heim að Skálholti til fund-
ar við hann, eu þegar biskup var ekki heima,
leiddist honum að bíða, reið á móti biskupi og
ölóst þá aptur í förina heim að Skálholti. Veðrið
var kalt og var hrollur i biskupi; brá hann þá á
glens við f>órð og sagði: »Sumir menn kalla þig
göldróttan, bróðir! Sje nokkuð satt í því, þá látfcu
mig nú fá franskt brennivín á pelann minn, og
biskup tók upp hjá sjer strendan pela, málaðan á
köntunum, og rjetti hann að jpórði. Hann tók við
honum, laut niður að hnakkboga sínum og rjettí
pelann aptur að biskupi fullan af brennivíni. Bisk-
up smakkaði á, rjetti hann að sveinum sínum og
sagði: »Göldróttur hlýturðu að vera bróðir, því
svona gott franskt brennivín er ekki til sunnan-
lands, nema heima hjá mjer og á Bessastöðum*.
»f>að er gott þegar galdur kemur til góðs«, svar-
aði f>órður. Glasið kom aptur tómt; sumir af
sveinum biskups gerðu sjer gott af víninu, en sum-