Draupnir - 01.05.1893, Side 173
173
ir þeirra þorðu ekki að bragða á því, og hugðu að
djöfullinn hefði bruggað það. |>órður tók aptur við
því og fyllti það, og í þriðja sinn til hálfs og sagði
um leið: »Nú hefir þú fengið nóg bróðir«.
»Jeg ætla það satt veran, svaraði biskup, »því nú er
orðið skammt heim í Skálholt. En hvar hefir þú
fengið þetta kostavín bróðir?«
»Ur hriakkboga mínum«, svaraði |>órður, »hann
er búmn til úr suðrænum vínviði«.
»Jú, jú, ekki spyrjegað því«, sagði biskup, »önn-
ur brögð munu vera í tafii, en hjer erura vjer þá
komnir að hinni verstu ófæru, sem til er á öllu ís-
landi, Auðsholtsmýrinni, jeg hef aldrei farið fylgd-
arlaust yfir haua«. Litaðist hann þá um og sá,
hvar maður kom rfðandi heiman af bænum á móti
þeim. þeir stöldruðu við, þar til hann kom. Bisk-
up sagði: »|>að er Jón bóndi á Iðu; hann er hjer
uauðkunnugur«. Kastaði hann þá á hann kveðju
og sagði nokkuð hvatlega, því hann var ör af vín-
inu; »Eylgdu okkur nú rösklega yfir mýrina; ef
þú gerir það vel, skal jeg gleðja þig, en gerirðu
það illa, þá mun jeg launa þjer að maklegleik-
Um«.
»Jeg er hræddur um, að jeg hleypi niður, ef jeg
fer með yður, herra!« svaraði bóndi og vildi helzt
ekki hætta á hversu færi.
»|>ú hefir sjálfur komizt klakklaust yfir hana, það
Sýnir hestur þinn«.
»Jeg fór svo varlega«, sagði bóndi.
»Farðu þá eins varlega með okkur og þri vilt, en
hleyptu ekki niður«. Bóndi sá, að ekki tjáði að
færast undan, snöri hann þá aptur við með þeim