Draupnir - 01.05.1893, Page 202
202
og niður í traðirnar, norður með kirkjugarðinum
og síðan að Staupasteini. J>ar steig biskup a
baki og gekk heim. „Jeg kem þíl öllum á óvart“,
hugsaði hann. „Sólveig! hví flýgur þú ekki í
fang mitt, fyrst að þú vissir að tnín var hingað
von í kvöld? Og Sigríður mín og svo margir
bíða mín fagnandi, því jeg er enginn harðstjóri
á heimili mínu“. Gekk hann þá nær, en sá eng-
an. „Staðurinn er furðu fámennur í dag; engin
hræða úti! fívað ketnur til? Jú, jú! þarna kem-
ur þá Daði prestur Halldórsson, gestkomandi eins
og jeg, og hefir engan fundið. Sæll, Daði prestur!
Hvað er títt í hjeraðinu?“
„Hafa yður engar fregnir borizt, herra?“
„Ekki síðan næstliðinn sunnudag, og jeg hefi
hvergi komið við í dag, og þá var tíðindalaust,
nema að bólan var þá að stinga sjer niður“.
,,|>á hafa þau vaxið síðau", mælti Daði prestur.
„Bólan er komin nær því á hvert heimili í Bisk-
upstungum óg Olfusi".
„Og mjer hafa engar fregnir borizt um það!“
mælti biskup forviða.
„Af þeim fáu, sem uppi standa á heimilunum,
má enginn missa sig", svaraði prestur. Báðsmaður
kom þá út, heilsaði biskupi hæversklega og bað
hann að ganga til stofu, eu kvaðst skyldi annast
um hestinn.
„Ekki fyr en gestir mínir eru komnir", svaraði
biskup. Hvernig líður hjer?“
Báðsmaður hristi höfuðið. „Hörmulega, herra
biskup! Sólveig dóttir yðar er lögzt í bólunni,
kirkjupresturinn og nokkrir aðrir“.