Draupnir - 01.05.1893, Page 205
ÍOB
Eptir þetta liðu margir dagar. Sóttin jókst og
magnaðist, svo fáir voru róifærir af staðarbúum,
nema biskup. Hann gegndi rólegur störfum sín-
um og æðraðist ekki. Frú Sigríður sat við sóttar-
sæng dóttur sinnar með mikilli hugprýði. Biskup
vitjaði Sólveigar opt, en stóðst ekki píslir hennar,
varð klökkur í anda, gekk út og bað, kom svo
aptur inn rólegur. þannig byrjuðu og enduðu
dagarnir. þá fór smámsaman að draga af henni,
og eptir það hafðist biskup mest við inni í stof-
unni, á milli þess að liaun gegndi störfum sínum,
og bað óaflátanlega: ,,Eaðir, ef það er mögulogt,
þá víki þessi kaleikur frá mjer"; þá eptir litla
þögn: ,,þó ekki minn, heklur verði þinn vilji".
Hann langaði svo mjög til að mega ráða rjett í
þetta skipti. Hanu heyrði þá hægt fótatak fyrir
utan dyrnar og frú Sigríður gekk inn, þrútin af
harmi. þau horfðust í augu; hanu skildi hana,.
og sagði: ,,Er Sólveig önduð?" Hún svaraði ekki,
en tárin runnu hægt og stillt niður um _ vanga
hennar.
,,Onduð!“ sagði liann við sjálfan sig, stundi
og gekk burt inn í svefnherbergi sitt; æðarnar
þrútnuðu á enui hans og bringan hóf sig sem
öldur, rjett eins og von og gleði lífs hans berðust
við dauðanu. Stundum nam hann staðar og festi
augun á afmynduðu og þrútnu líkinu í sænginni;
fór þá aptur að ganga um gólfið. Allur heimur-
'un var nú orðinn auður og tómur í augum ham-
lngjumannsius, seiu svo ríkulega hafði elskað og
notið. Allt í einu varpaði hann sjer yfir líkið og
§rjet sárt. „Ó, drottinn minn!“ hrópaði hann