Draupnir - 01.05.1893, Page 265
265
prentuð á hjarta mitt, og aldrei muu jeg gleyma
þjer, inndæla mær«, sagði hann hátt og lagði
hendina á brjóstið. En þá hvarf myndin allt í
einu bak við bergið. bláa. Hann tók hest sinn og
sneri upp í skarðið. þar var kalt, dimmt og þög-
ult nú sem endrarnær, og ekki sást hið minnsta.
til meyjarinnar fögru, hvar sem hann leit. »Nei,
slíkar sjónir bera ekki opt fyrir augu manns«,
hugsaði hann. »þær eru líklega sendar af illgjörn-
um álfum, okkur dauðlegum til ásteytingar, og víst
og satt er um það, að veslings hjartað mitt hefir
fengið nóg að kenna á því«. Og Hallur, hinn
káti og fjörugi piltur, lötraði nú á hesti sínum,.
með höfuðið niður í bringu, heim göturnar að for-
eldra-húsunum, þar sem svo mörg ástrík hjörtu
biðu hans með glaðri eptirvæntingu. Hann gaut
upp augunum og sá þegar í fjarlægð, að allar
stjettar voru fullar af fólki. »Sjálfsagt til að taka
á móti mjer«, hugsaði hann. »Fólkið mitt vissi, á
hvaða skipi jeg ætlaði að koma, og hefir sjeð til jakt-
arinnar«. Hann setti hattinn langt ofan á enni;
en það var jafnan merki þess, að hann var í
þungu skapi.
»Nei, þó að svo margar blómarósir bíði mín á
stjettinni, eins og stjörnur eru á himninum, vil
jeg ekld svo mikið sem halla hattinum fyrir neinni
þeirra«.
»þú ríður rjett eins og förukarl í hlaðið, sonur
góðuro, sagði Sæmundur bóudi faðir hans, um leið
og hann hljóp í fang honum og faðmaði hann að
sjer. Já, Halli var vel fagnað, því sama gerði.