Iðnneminn - 01.10.1993, Blaðsíða 49

Iðnneminn ræðir við fyrrum forystufólk INSI
faggreinunum á erlendum málum stað þess að fá þýtt
námsefni. Við vorum að vísu taldir eitthvað skrítnir, en
málið er bara það, að ef menn ætla að fylgjast með þá gera
þeir það ekki nema í gegnum erlend fagtímarit. Þá verða
menn að geta lesið sér eitthvað til gagns, þ.e.a.s. getað
lesið erlent tæknimál.
Hvernig var starfsgrundvöllur samtakanna á þessum
árum?
Starfsgrundvöllur okkar Byggðist á félagsgjöldunum,
við höfðum engar aðrar tekjur en félagsgjöld af hverjum
nema og þess vegna lögðum við töluvert mikla áherslu á
að endurvekja og koma í gagnið þessum iðnnemafélögum,
sem mörg lágu í dvala og stofna ný í kringum landið, til
þess að hafa úr einhverju að spila. Það gekk nú bara
bærilega og voru stofnuð félög bæði á Vestfjörðum,
Norðurlandi og Austurlandi.
Hvað tók við eftir Iðnnemasambandið?
Iðnfræðslan var og hefur alltaf verið mér ofarlega í
huga, ég hef unnið mikið að því að reyna að koma á bæði
endurmenntun og símenntun iðnaðarmanna. Einnig hef ég
verið að afla sambanda fyrir fyrirtæki og aðra svo þau geti
sent menn á sérhæfð námskeið erlendis. Það má því segja
að ég hafi ekki losnað undan störfum að fræðslumálum frá
því að ég var í Iðnnemasambandinu, heldur alltaf verið að
auka við þau. Það er nú einhvem veginn þannig að ef
atvinnulífið sjálft berst ekki fyrir bættri iðnfræðslu þá gerir
enginn annar það, nema að sjálfsögðu neminn sjálfur, og
þá verða engar framfarir, hvorki í menntun né í iðnaði.
Hvernig tilfinning var það að fara yfir borðið?
Tilfinningin hjá mér var ekkert blendin eða sérstök. Það
vom kannski blenndnari tilfinningar hjá vinnuveitendum
að ráða mig til starfa að þessum málum, hálfgerðan
verkalýðsleiðtoga. En ég hafði mína stuðningsmenn þar
sem vom kannski stærri atvinnurekendur sem treystu mér
til þess að blanda þessu ekki saman. Þegar maður er í
þjónustu einhverra aðila þá verður maður að þjóna þeirra
markmiðum og þeirra stefnu og þetta tókst ágætlega.
Það má geta þess í gamni, að nafnið mitt er sjálfsagt
undir flestum þeim samningum sem gerðir hafa verið um
kaup og kjör iðnema við vinnuveitendasambandið, bæði
fyrir hönd Iðnnemasambandsins og fyrir hönd
Vinnuveitendasambandsins
Fannst þér þú ekki vinna gegn því sem þú hafðir unnið
að áður?
Nei, ég get ekki sagt það, því að þegar ég starfaði fyrir
Iðnnemasambandið var ég ekki alltaf sammála félögum
mínum. Mér fannst oft á tíðum lagt of mikið kapp á karp
um kaup og kjör, í stað þess að berjast fyrir breyttri og
bættri menntun. Og ef við skoðum menntunina þá hefur
starfsmenntun verið látin sitja eftir á meðan menntaskóla-
og háskólamenntun hefur fengið þróast. Það er synd og
skömm, og þjóðin er ekki búin að bíta úr nálinni með það.
Hvernig nýttist þér það að hafa starfað innan
Iðnnemasambandsins?
Öll félagsmál auka manni þroska. Félagsmál í heild hafa
nýst mér sérstaklega til mannlegra samskipta. Maður lærir
að ræða allar hliðar mála og reyna að finna sameiginlega
lausn á þeim. Mönnum hættir til að fá rörasýn á ákveðin
vandamál og við lausn slíkra mála reynist
félagsmálaskólinn alveg gífurlega mikilvægur.
Hvað er þér minnistæðast úr formannsstarfinu?
Minnisstæðasti þátturinn minn sem formanns INSI var
ekki hér á landi heldur úti í Júgóslavíu. Það var á þeim
tíma, árið 1961 sem Tító nokkur var við völd. Þar var
Guðjón Tómasson vinnur nú
sem trilluskipstjóri, hann er á
skaki fyrir vastan, á vélb-
átnum Gyðufrá Tálknafirði.
«iiiWrritltöitltf- . .
r ppf-- f
1 | r ~ ' SJLt.