Ljósberinn - 01.10.1941, Blaðsíða 4

144
L JÓSBERINN
Það þykir góð skemmtun. að fara. á bátunum um Eyrarvatn-
hjartræturnar við að ryf ja upp endurminn-
ingar frá þessum indælu dögum með vin-
um mínum í Lindarrjóðri.
Líklega muna ýmsir Ljósberalesendur
eítir söguhetjunni í framhaldssögu, sem
var í blaðinu fyrir nokkrum árum (»í móð-
urlei't«), — munaðarlausri smástúlku, sem
hafði ýmsar spaugilegar hugmyndir um til-
veruna og fólkið, sem hún umgekkst. Eitt
var það, að henni fanst fólkið eiga mis-
jafnlega mikið af »innvortis sólski'ni«, —
en um sólskinið fannst henni, að með það
mætti fara eins og ber og aðra ávexti, sem
safnað ená sumrin og geymt
í búrinu, í glösum og krukk-
um, til glaðnings og bragð-
bæti;s á vetrum.
Síðan ég kom h,eim, eftir
dvölina í Lindarrjóðri, hefir
mér oft dottið í hug þessi
barnslega hugmynd litlu
stúlkunnar. Pað er eins og
að safnast hafi í sjálfs míns
huga talsvert af sólskininu
sem á mig skein í Lindar-
rjóðri. Eg á þar einkum
um sólskinið í gleði vin-
anna, ungra og gamalla,
sem ég var þarna samtímis,
gleðinni yf'ir því, að fá að
tevga hið lifandi vatn, sér
til andlegrar hressingar og
sálubctar, gleðinni yfir þvi
að finna þarna, betur en ef
til vill nokkursstaðar ann-
arsstaðar, nálægð Guos, og'
loks gleðinni yfifr því, aö fá
þarna að sjá aj reyna,. hve
dásamleg er gæzka hans og
náð cg mikill er hans mátt-
ur.---------
Allt af voru allir glaðir í
Lindarrjóðri. Allt hljómaði
þar í einn samstilltan fagn-
aðar-hljcm. Aldrei heyrðist
nein hjáróma rödd.
Þetta er svo óvenjulegt,
þar sem margir og ólíkir menn dvelja
saman.
Og þegar ég kom svo uppeftir í seinna
skiftið, voru Skógarmenn að fagna því, hve
giftusamlega hefir tekist að ná þessum
áfanga, sem nú er lokið, biðjandi Drott-
inn að blessa áframhaldið, eins og hann
hefir blessað upphaf starfsins ti| þessa.
Þeir buðu til risgjalda laugardaginn 16.
ágúst, cig sátu það hóf um 90 manns. Var
þetta mikil veizla og haldin í samkomusal
nýja Skálans, sem að vísu er enn óþiljað-
ur, en var svo vel og smekklega skreytt-