Ljósberinn - 01.10.1941, Blaðsíða 11

LJÓSBERINN
151
Oliollur iestur.
Foreldrar Vilhjálms höfðu fengið bréf
frá kennaranum, sem hljóðaði á þessa leið:
»Upp á síðkastið h.efir orðið sorgleg
breyting á framkomu Vilhjálms. Áður fyrr
var hann einn af duglegustu nemendum
mínum; en nú er því þveröfugt farið. Hann
hirðir ekki um námið og það er sjaldgæft,
að hann.kunni lexíurnar sínar á fullnægj-
andi hátf. Þegar ég útskýri eitthvað fyr-
ir börnunum., horfir hann út í bláinn, sljó-
um augum, og nefni ég hann með nafni,
er eins og að hann vakni af svefni. Eg
vil því biðja yður að athuga, hvort hann
aðhefst ekki eitthvað ónytsamt eða skað-
legt, því það er eina skýringin, sem ég get
fúndið á hinu breytta háttalagi hans«.
Méðir Vilhjálms andvarpaði, þegar hún
hafði lesið bréfið, og hún hugsaði; »Hvað
getur þetta þó verið? Ég hefi líka orðið
þess vör, að hann hefir breyzt og það hiýt-
ur að vera eitthvað, sem hann leynir mig«.
Og þannig var því varið. Vilhjálmur
hafði nefnilega lítið herbergi út af fyrjr
sig, og er hann hafði boðið foreldrum sín-
um góða nótt á kvöldin, fór hann að hátta
og lét, sem hann ætlaði að fara að sofa,
en í stað þess lá hann bara og beið eftir
því, að allt yrði hljótt í húsinu, Þegar
hann var fullviss u,m, að allir væru gengn-
ir til hvílu, laumaðist hann fram úr rúm-
inu og sótti nokkrar eldspýtur og kerti,
ákúrur, enginn reiðilestur, — og hann
átti það þó til, þessi læknir, að vera tals-
vert »beizkur« stundum.
En vesalings litla, fallega stúlkan! Fót-
brotin á báðum fótum, og yrði ef til vill
hölt alla æfi. Hvernig skyldi hún mamma
hennar taka þessu,!
Hann vissi það ekki bifreiðarstjórinn,
p.ð Dídí litla átti enga mömmu.
Framh.
sem hann hafði falið. Síðan kveikti hann
á kertinu, setti það við rúmið, svo að hann
gæti séð til að lesa, náði svo í bók fram úr
felustað og að vörmu spori var hann nið-
ursokkinn í lestur slæmrar skáldsögu. And-
litssvipur hans sýndi h.ve æstur hann var.
Við minnsta hljóð hrökk hann við og hætti
stundarkorn við lesturinn; en brátt hélt
hann áfram, sí'ðu eftir síðu.
Þetta kvöld var hann þó þreyttari en
venjulega, og hann féll brátt í svefn, En
í draumum sínum tók hann áfram þátt
í atburðunum, sem bókin fjallaði u.m. Allt
í einu fálmaðþhann út í loftið með hægri
hendinni, sem varð til þess að hann ýtti
við bókinni, svo að blöðin í henni snertu
logandi kertið, sem nú var næstum út-
brunnið. Eldurinn læstist í pappírinn og
breiddist út í rúmfötin, og brátt varð her-
bergið fullt af megnri reykjarsvælu.
Vilhjálmur stundi í svefninum eins og
eitthvað þjakaði hann, og hann æfti erfitt
með að draga andann. Hann ætlaði að kalla
á hjálp; en kverkar hans voru eins og sam-
anherptar.
Stuttu áður en eldurinn brauzt út,, hafði
faðir hans komið heim og* tók þá strax
eftir bréfinu frá kennara Vilhjálms, sem
lá á borðinu. Hann las það og sagði því
næet hryggur við konu sína:
»En hvað það er sorglegt, að Vilhjálm-
ur er ekki lengur iðinn í skólanum! Eg
hygg að kennarinn hafi á réttu, að star.da,
að það hljóti að8 vera eitthvað, sem hann
leynir okkur og sem tekur frá honum tíma
hans og krafta. Við skulum biðja mikið
fyrir honum og Guð mun hjálpa okkur,
svo að hann geti aftur orðið góður og ið-
inn drengur alveg eins og áður!«
Litlu seinna, þegar foreldrarnir ætluðu
að leggjast til hvílu, fundu þau megna
reykjarsvælu berast að vitum sér. Þau
horfðu óttaslegin hvort á annað. Hvaðan
kom þessi. reykjarlykt eiginlega?
»Það hlýtur að vera eldur í herbergi