Ljósberinn - 01.10.1941, Blaðsíða 9

L J ÓSBERINN
149
harm að sjá. En þeim skjátlaðist, konun-
um. Dídí saknaði móður sinnar mikið, því
að í huga hennar voru aðeins endurminn-'
ingarnar um sólskinsblettina í samvistum
þeirra. Nú voru engir sólskinsblettir í til-
veru Dídí, — að minnsta kosti ekki heima.
Hún grét ekki, — það var satt. Hún var
orðin svo »veraldarvön« þessi litla stúlka,
að hún g'rét ekki nema undan líkamlegum
sársauka, c.g það kom sjaldan fyrir að hún
meiddi sig svo, að hún færi að gráta. En
hún bar h,arm sinn í hljóði. Nú var enn
þá ömurlegra að vera heima, en nokkru
sinni áður. Hún varð að sjá um húsverkin
og elda mat. Þau höfðu eitt, rúmgott her-
bergi og eldhúskitru, í kjallara í Skugga-
hverfinu. Dídí kunni vel til verka og var
þrifin, svo að allt af var þokkalegt her-
bergið og hreint eldhúsið. Og matartilbún-
ingurinn var vandræðalaus, — þau borð-
uðu ofta?t soðinn fisk og hafragraut, —
og svo auðvitað rúgbrauð og kaffi.
En Jón, faðir Dídí, sem lét sem hann
vissi varla af því, að hún hafði atvinnuna
hjá »Vísi«, lagði ríka áherziu á, að hún
hefði til heitan mat handa honum, þegar
hann kom heim frá vinnunni, kl. 7 á kvöld-
in, og varð úrillur ef mistök urðu á því.
Dídí litla varð. þó oft naumt fyrir, eink-
um ef blaðinu seinkaði nokkuð að ráði úr
prentsmiðjunni. En nú hafði hún sag't af-
greiðslumanninum allt um sína hagi, og
hann gerði sér far um að greiða fyrir Dídí
sem bezt hann gat, og afgreiddi hana t.
d. fyrsta allra krakkanna. Það var nú
raunar sjálfsagður hlutur. En hann gerði
meira. Þegar það koim fyrir, að blaðinu
seinkaði úr hófi fram, útvegaði hann Dídí
stundum krakka h,enni til hjálpar við út-
burðinn, og borgaði það sjálfur. Þetta hefðu
nú líklega fáir afgreiðslumenn gert. En
afgreiðslumaðurinn þessi var vænn maður
og honum þótti vænt um Dídí, bæði vegna
þess að hún hafði gert honum hans starf
bærilegra en það hafði áður verið, — og
svo hreint og beint vegna þess, hvað Dídí
var góð stúlka. Þau voru orðnir »perlu-
vinir« afgreiðslumaðurinn og Dídí, — og
það var nú svo hlálegt — Dídí var stund-
um að hugsa um það, — &ð þetta var eini
virmrinn, sem hún átti í öllum heiminum.
Það er þó leiðinlegt að þurfa að segja
þetta, — Dídí fann það líka, og hafði
aldrei orð á því. Hún fann sárt til þess,
hvað henni þótti lítið vænt um pabba sinn,
Hana langaði til að vera góð við hann, og
hún vildi allt fyrir hann gera, — en hana
langaði líka svo mikið til þess að hann
væri blíður við sig, og þó einkum eftir að
mamma hennar dó. En hann var ekki blíð-
ur maður, að minnsta kosti ekki á yfir-
borðinu. Og þó fannst Didí stundum, að
hún sjá votta fyrir blíðu í augnaráði hans,
einkum upp á síðkastið. Og hún vissi það
fyrir víst, að hann hafði grátið oftar en
einu sinni, á meðan móðir hennar lá á
líkbörunum.
En þannig eru sumir menn. Og það get-
ur orðið mikið tjón að því. Þeir brynja
sig kulda- og harðneskju-brynju, annað
hvort viljandi eða óviljandi, en eru ef til
vill meirir og viðkvæmir með sjálfum s,ér.
Og þeir sem umgangast þá, fá aldrei að
njóta þeirra eins og þeir eru í réttu eðli
sínu,
Þegar þessi saga gerðist, var afgreiðsla
»;Vísis« í hrörlegu húsi við Aðalstræti, —
húsi, sem nú er búið að jafna við jörð
fyrir löngu. Þangað sóttu krakkarnir blað-
ið, síðdegis á degi hverjúm, — sofnuðust
fyrir framan afgreiðsluborðið skömmu áð-
ur en von var á blaðinu úr prentsmiðj-
unni. Var þar venjulega »þröng á þingi«
og mikill- kliður, hnippingar og hnútuköst.
Afgreiðslumaðurinn var þá vanur að kippa
Dídí inn fyrir borðið, og henni þótti vænt
um það, og lét sér alveg á sama standa,
þó að hinir krakkarnir, sumir, væru að
»senda henni tóninn«. Annars þorðu þau
nú ekki að vera mjög harðskeytin við hana
þarna inni, því að afgreiðslumaðurinn tók
það óstinnt upp fyrir þeim, og þau báru
talsverða virðingu fyrir honum. En það