Ljósberinn - 01.10.1941, Blaðsíða 24

164
LJÓSBERINN
samt sem áður ekki til þess, og allt í einu
mundi hann eftir, að hann hefði víst, þeg-
ar allt kom til alls, s,éð bréf með þessari
utanáskrift og hugsaði: »Það var þó und-
arlegt! Var það annars ekki ábyrgðarbréf,
sem á stóð: »Sara Herne«?« Hann tók nú
að leita og fann brátt bréf, sem utan á
var skrifað: Frú Sara Herne, fædd Berg.
»Hvað hét móðir þín, áður en hún gift-
ist föður þínum?« spurði hann.
Hjálmar h.ugsaði sig um og póstmeist-
arinn reyndi nú að hjálpa honum með þvi
að spyrja:
»Hvað hét afi þinn, pabbi mömmu þinn-
ar?«
»Hann hét Bergk hrópaði Hjálmar
glaður.
»Það var einkennilegt«, tautaði póst-
meistarinn og því næst sagði hann hátt:
»Ætlarðu svo að fara heim og heilsa
móður þinni frá mér og segja, að það liggi
ábyrgðarbréf til hennar hérna«.
Aldrei hafði Hjálmar hlaupið eins hratt.
Og móðir hans stóð alveg mállaus og hlust-
aði á það, sem hann, í miklum flýti, reyndi
að skýra henni frá. En loks skildi hún,
hvað um væri að vera, og hélt af stað til
pósthússins. Þegar hún var komin heim
aftur, opnaði hún með skjálfandi hönd-
um bréfið. Hún þekkti ekki rithöndina og
vissi ekki, hver hefði sent, það. Inni í um-
slaginu lá bréf, sem hljóðaði þannig:
. »Frú Herne! Þér munið víst eftir því,
að stolið var einu sinni þúsund krónum af
manni yðar, þegar hann var á ferðalagi.
Ég var þjófurinn. Fyrir stuttu síðan kornst
ég að því, að þér væruð ekkja og ættuð
við slæm kjör að búa, og síðan ég frétti
það, hefir samvizka mín ekki látið mig í
friði hvorki dag né nóitt. Guð hefir sýnt
mér allar mínar syndir, og hann hefir fyr-
irgefið mér vegna Jesú Krists. Nú sendi
ég yður peningana aftur ásamt vöxtum og
bið yður um að skrifa mér, að þér fyrir-
egfið mér.
Frú Herne stóð Iengi með bréfið í hend-
inni. Hún var gagntekin við að sjá hina
stóru peningaupphæð. En svo lofaði hún
Guð fyrir alla hans tryggð og miskunnsemi.
Og þið megið trúa, géðu börn, að það var
ekki erfitt fyrir hana að skrifa, þjófinum
að hún fyrirgæfi honum af öllu hjarta.
Nú gat hún greitt húsaleiguna og hús,-
ráðandinn var ánægður. Því næst flýtti
hún sér til ættingja sinna og sagði þeim
frá því, sem skeð hafði, og sameiginlega
þökkuðu þeir hinum algóða Guði, sem ein-
mitt hafði hjálpað, þegar neyðin var mest.
Póstmeistarinn gat ekki gleymt Hjálm-
ari og var héðan í frá hans trúfasti vm-
ur. Þegar Hjálmar varð eldri, útvegaði
póstmeistarinn honum góða stöðu, svo að
hann gæti virkilega hjálpað móður sinni.
M. G. þýddi.
Á skemmtisiglingu með pabba.
Haraldur litli fékk að vera með föður
sínum á skemmtisiglingu. Það var glaða
sólskin og hægur andvari.
»Pabbi, má ég fá að sitja við stýrið?«
spurði Haraldur.
»Það er velkomið«., sagði pabbi hans og
veik úr sæti fyrir honum.
Ilaraldi þótti þetta heldur en ekki gam-
an og varð auðvitað upp með sér af því.
Hann gaf pabba sínum ekkert eftir; hann
gat svo sem setið heima þeirra hluta vegna;
Haraldur litli gat leyst hann af hólmi.
En þegar þeir voru komnir spölkorn út
á f jörðinn, þá fór/ að hvessa. Bárurnar
brotnuðu á hverju skeri sem þeir sigldu
fram hjá; báturinn lagðist á hliðina og
yfir hann gekk öðru hvoru. Þá fór nú hug-
ur Haraldar litla heldur að bila. Hann
fölnaði og hrópaði til pabba síns:
»Pabbi, það er bezt að þú stýrir«.
Lífsakkeri okkar mæta bæði stormar og
stillur. ö, að við gætum allt af sagt við
vorn himneska föður, hvað sem oss mæt-
ir: »Það er bezt að þú stýrir«.
Aúhur S.