Vaka - 01.12.1929, Blaðsíða 46

ÓLAFUR MARTEINSSON:
[vakaJ
300
nema daufan óm, og hann fór að mestu leyti i þá, sein
voru að reyna að troða sér upp í tröppurnar beggja
megin. Ég fór að verða hálffeginn, svona í aðra rönd-
ina, yfir að hafa ekki lent þarna inni. Það gat verið, að
ég hefði lent í pressu milli einhverra leiðinlegra karla
og kerlinga og ekki getað hreyft legg eða lið allan þenn-
an tima. Eg sá nú samt á eftir, að hefði ég verið hepp-
inn, þá hefði ég nii getað komizt í námunda við ekkert
óskikkanlegar manneskjur.
Við fórum að hálf-trénast upp á að standa þarna úti.
Mér sýndist flokkurinn þynnast smátt og smátt, en það
var ekki af því, að neinir hefðu farið í burt, heldur
hafði fólkið dreifzt, jiegar á leið. Margir voru komnir
nokkuð langt í burtu. Þeir höfðu farið að leita sér að
heppilegum girðingum til þess að liggja upp við. Sumir
sátu á umbúðakössum, þetta þrír og fjórir á kassa, og
sneru samari hökum. Tveir stóðu niðri í kassa undan
orgeli, og mér þólti það leiðinlegt, að þeir urðu að snúa
sér frá húsinu. Ég held, að þeir hafi verið að tala sam-
an, því að þeir tóku ekkert eftir, þegar líkið var borið
út, fyr en nokkru seinna. En flestir urðu að láta sér
nægja að standa upp við önnur hús, og það er svo vont
íyrir menn í svörtum frökkum. Ég sá það á eftir
Öllum var að lokum orðið kalt, nema fjórum. Þeir
áttu eitthvað að gera við kistuna. Þeir fóru fyrst að
pískra eitlhvað sainan, og einn þeirra stjórnaði pískrinu.
Hann var ósköp röggsamlegur á svipinn. Ég færði mig
sem næst þeim, því að mér fannst þeir vera orðnir svo
miklir menn. Svo fóru þeir að tínast úr frökkunum. Ég
var að vona, að einhver þeirra bæði mig að halda á
frakkanum sínum. En það varð ekkert af því. Einhverjir
nákomnari fengu að bera þá. Og cins fór það með að
safna saman krönsunum. Þeir lágu þarna út um allt, en
ég fékk engu að safna. Annars var mér ekkert um Jiessa
kransa. Mér fannst nóg að gefa jörðinni kistuna — og
svo manninn. Kistan var sjálfsagt vel smíðuð og kost-