Vaka - 01.12.1929, Qupperneq 47

[vaka]
JARÐARFORIN.
301
aði mikið. En það átti ekki að vera að gel'a fátækri ekkju
og munaðarlausum börnum fémæta hluti til þess eins að
kasta þeim í moldina. Svoleiðis á ekki að gefa nema rík-
um ekkjum. Hinsvegar skildi ég mætavel tilfinningar
þeirra, sem gáfu. Þá langaði til að sýnast efnaðir. Það
var líkt og þegar ég elskaði ltonuna hérna um árið. Þetta
var eins og fórn, og fórnir þurfa helzt að vera nokkuð
duglegar, og svo eiga þær að l'ara til ónýtis. Annars er
ekki fullkomin sjálfspynding í að láta þær af hendi.
Loksins kom kistan, og mennirnir, sem fóru úr frökk-
unum, báru hana út að vagninum. Ekki voru þeir í kjól,
og það þótti mér nú heldur verra. En svo fannst mér
það nú fullt eins ærlegt af þeim, fyrst þeir áttu ekki
kjól. Ég skyldi hafa verið á kjól, ef ég hefði borið kist-
una bæði til virðingar við hinn framliðna, og svo til
þess að sýna það, að ég er nú alls ekki svo lítill kall,
þegar ég vil það við hafa. — Það sést eklcert á kjólum,
hvort búið er að borga þá eða ekki.
Eg virti fyrir mér kistuna eftir því sem ég hal'ði tím-
ann til. Hún var ljómandi í'alleg, en ekki þótti mér hún
né innihald liennar hafa neitt mikið ójarðneskt gildi.
Mér datt í hug, að gaman væri að hafa svona fallega
kistu heima hjá sér og geyma í henni dótið sitt. Húsið
varð að óvistlegum timburkofa, þegar hún kom út úr
því, en mér fannst það missa minna við burtför hennar,
heldur en við útgöngu helmingsins af þessum hrærðu og
sorgbitnu mannverum, sem fylgdu henni. „Undarlegt er
nú þetta“, hugsaði ég, „að fólkið skuli geta verið að
kosta upp á þessar íburðarmiklu og glæsilegu umbúðir
utan um þvílíkt og annað eins“. Mig hryllti við liugs-
uninni, því að ég hefi einu sinni verið viðstaddur, þegar
verið var að lóða saman kistuna utan um ámóta staðið lík,
og síðan hel'i ég verið eindreginn fylgismaður líkbrennslu-
hreyfingarinnar, þótt mig hafi skort einurð og framtaks-
semi lil þess að hafa mig í að skrifa um það mál. Mér datt
í hug sú spurning, hvort hreinlátir menn mundu ekki ótt-