Vaka - 01.12.1929, Blaðsíða 70

324
ÓLAFUR LÁRUSSON:
[vaka]
þúsundir ára. Lándbrot Þverár og Markarfljóts eru eng-
ar nýjungar. Síðan isöldinni létti af, hafa vötn þessi
hylt sér til ýmsra hliða, um dalinn milli Eyjafjalla og
Fljótshlíðar. Sléttlendið þar milli fjalla er allt saman
framhurður þeirra. Enn sjást, í Innhlíðinni, gamlir og
grónir bakkar eftir Þverá, uppi undir fjalli, mildu ofar
en áin rennur nú. Einhverntíma hafa aurarnir náð upp
að þeim.
Náttúran á líka læknishendur. Þær vinna hljóðlegar
en eyðingin og því er þeim minni gaumur gefinn. Mörg-
um hefir orðið skrafdrjúgt um það, hver spjöll náttúru-
öflin hafi gjört á landinu. Hitt hafa fáir minnzt á, hvað
hin græðandi öfl hafa bætt landið, síðan á landnámstíð,
og hverju þau hafa áorkað um það, að bæta úr spjöll-
um eyðingarinnar, og hefir þó hvort tveggja þetta átt
sér stað. Hraun gróa lil muna á skemmri tíma en 1000
árum, og gróðri hraunanna hér á landi hefir því ekki
farið lítið fram síðan á landnámstíð. Mér er minnisstæð
,,heiði“, sem eg gekk eitt sinn uin, austanfjalls. Þar var
grávíðirinn og lyngið í ríki sínu, ein síhreiða, og sá
hvergi í aur eða stein. Langt barð var í heiðinni, sýni-
lega gamall rofbakki. Nú var hann allur gróinn og sá
hvergi í sárið Kunnugur maður sagði mér, að þarna hefði
verið örl'oka melur fyrir rúmum 20 árum. Frjómögn
gróðursins höfðu orðið eyðingunni yfirsterkari. Læknis-
hendur náttúrunnar höfðu verið þarna að verki, án
hjálpar mannanna, því eigi hafði landið verið friðað.
Hver sem lítur á náttúruna með opnuin augum getur
séð ólal merki þessa lækningastarfs. Gróðurinn er sífellt
að reyna að nema á ný löndin, sem eyðingin hefir hrakið
hann úr. Jafnvel eyðingin sjálf vinnur stunduin fyrir
gróðurinn, þó óliklegt sýnist. Askan úr eldfjöllunum er
stundum áburður fyrir graslendið, sem hún fellur á.
Árnar gjöra meira en að brjóta landið. Þær hera fram
aur og möl, sem með tíð og tíma verður að gróðarlendi.
Skriðuhlaupin gjöra meira en að eyða gróðrinum úr