Vikan - 01.01.1959, Side 8

Hvorug konan virtist hafa heyrt það sem hann
sagði. Julie ýtti diskinum með litlu brauðsam-
lokunum á til hliðar og setti olnbogana á borðið
svo að hún gæti hallað sér nær Beatrix, sem
gerði hið sama og hún.
Heimsækirðu enn Castelbeluze systur þina?
spurði Julie.
Beatrixe settist upp bein í baki og hneppti frá
sér loðskinnkápunni, svo í ljós komu brjóstin, sem
voru þrengd saman af aðskornum kjólnum.
— Hana. Ég held nú ekki! Hún setti sig upp á
móti mér á þeirri stundu, sem ég breytti til
um atvinnu og kom allri minni fjölskyldu til að
gerast mér mótsnúin, mælti hún. Hið geysistóra,
sögulega nef lækkaði, er hún hélt áfram í trúnaði:
„En ég verð að segja það að mágur minn kom
mjög vel fram. Hann gekk ekki í lið með hinu
pakktnu. Hann venst ákaflega vel,“ hv'slaði Bea-
trix. „Og úr því að ég minnist á þetta, segðu mér
hvernig er á milli þin og Espivants?“
-— Mikið til Scima og verið hefur! Við sjáum
ekki sólina hvort fyrir öðru, svo lengi sem við
erum ekki gift! Ég var að minnsta kosti þrjár
klukkustundir hjá honum á dag! Af því geturðu
markað.
—Heima hjá honum?
— Auðvitað heima hjá honum. Hann er enn
rúmhggjandi.
— En, Julie! Hvað var um konuna hans allan
þennan tíma?
— Marianne? Kemur mér ekki við, góða. Ég
geri ráð fyrir, að hún hafi hugsað um það, sem
henni kom við.
Hin nærliggjandi augu og langa nef Beatrix
lýstu svo fullkcminni furðu, að það gat ekki
farið fram hjá Julie, fyrst roðnaði hún, siðan
fór hún að skellihlæja. „Þetta endurtekur hún
áreiðanlega fyrir gervöllu kristnu mannkyni!“
hugsaði hún með sjálfri sér.
— Er það satt, að Espivant liggi fyrir dauð-
anum?
— Vitaskuld er það ekki satt! Æðasláttur hans
er ákaflega óreglulegur. Það er vegna áreynsl-
unnar við þingstörfin, og svo framvegis.
— Þú hefur sagt mér, greip Coco fram í, að
d’Espivant greifi væri reglulega illa haldinn.
.— Kveikjarann þinn, Coco. Þakkir.
— Ég spurði þig, hélt Madame de la Roche-
Tannoy ófram, af því að Espivant á enga ætt-
ingja, þegar öllu er á botninn hvolft.
—Ætli ég viti það ekki, góða. Alls enga.
Þeim varð starsýnt hvorri á aðra, og kampa-
vínið orkaði eins og olía á eld. Samt sem áður
megnuðu áhrif áfengisins ekki að gefa öllum
hjartans málum þessarra drykkjukvenna lausan
tauminn, ætíð höfðu þær vaðið fyrir neðan sig,
hvor I sínu lagi.
— Þér hlýtur auðvitað að vera kunnugt um
orðróminn, sem gengið hefur siðustu dagana?
Um skilnað Espivants?
— Ég veit nú dálítið, sem er enn fróðlegra,
svaraði Julie og lét sér hvergi bregða. Það er
ekki alger skilnaður að svo stöddu, heldur skiln-
aður að borði og sæng. Það lítur út fyrir, að
Marianne sé haldin alvarlegum sjúkdómi.
Beatrix kumraði af hlátri.
— Alvarlegui' sjúkdómur er loforð, sem fólk
heldur mjög sjaldan.
—- Hreint slúður, sagði Julie.
— Ef þú ert ekki viss, greip Coco fram í, af
hverju ertu þá að tala um það? Hvað kemur
þér það þá við?
Julie ýtti glasi unga mannsins og öskubakk-
anum til hliðar, hallaði sér fram á litla borðið
svo brjóst hennar tók yfir helminginn af því.
Hún var enn komin með ermarnar að berum hand-
leggjum og djásnum Beatrix. Annars voru þær
á þessari stundu einstaklega tilhliðrunarsamar
hvor við aðra, sem ekki hefði komið til mála,
ef þær hefðu ekki haft eitthvað að drekka, þær
gátu ekkí neitað sér um að læðast til baka, eins
og innbrotsþjófar, inn í heim, sem þær höfðu yfir-
gefið með svo áhrifalausu stærilæti. Samtal þeirra
gekk út á að skiptast á hneykslissögum og upp-
lognum trúnaðarmálum, á bakmælgi og gorti,
sem þær trúðu ekki nema til hálfs. Minnzt var
á stefnumót, og persónur nefndar hinum svi-
virðilegustu uppnefnum. Hljómsveitin hreif þær
allt í einu upp frá þessari ástríðuþrungnu iðju.
— Elskan min góða, sagði Beatrix upp yfir
sig, þetta verður að taka enda. Dýrð sé konunni!
Hvað er orðið af vini þínum.
— Að púðra á sér nefið, geri ég ráð fyrir.
Viltu afsaka mig, ef ég fer frá þér núna?
Ég vil ekki fyrir nokkurn mun missa af Sandrini.
Við skulum hittast bráðlega.
— Endilega, ljúfan.
Þegar Julie sat eftir ein við borðið, fór hún
að virða fyrir sér ljósin slokkna hvert af öðru,
<^x(rs\
ifw>
um leið og mannfjöldinn þokaðist að útgöngu-
dyrunum og þyrlaði um leið upp þykku rykskýi.
Hún gaf barþjóninum merki, og hann kom að
borðinu til hennar.
— Maðurinn, sem var með yður baðst afsökun-
ar á því, að hann gæti ekki beðið. Það er búið
að gera upp fyrir borðið.
— Ágætt, sagði Julie.
Hún fór fótgangandi alla leið niður að Saint-
Augustin kirkjunni. Hið svala kvöldloft lék um
kápuiausar herðar hennar og andlit, en hinir hlýju
litir þess sáust nú ekki lengur í rökkrinu.
Hún varð allt í einu óskaplega einmana, og
samstundis yfirgaf hana sælutilfinningin, sem hún
hafði fundið til eftir klukkustundir undir beru
lofti, hina góðu máltíð og gnægð af vini. ,,Æ,
hvers vegna er nú ekki ungi bjálfinn hér?“ Þar
eð nú var komið langt fram yfir miðnætti, klifr-
aði hún upp í leiguvagn til að spara peninga, um
leið og hún barmaði sér yfir hlutskipti gamla,
hrörlega vagnhestsins, sem vildi ekki með neinu
móti segja Julie de Cameilhan ævisögu sína, á
meðan þau voru að aka frá áttundu að sextándu
götu.
Þegar hún loks hafði lokið við að fá sér bað
og farða sig í framan hafði hún í hyggju að
leggja sig eina klukkustund í nýumbúið rúmið.
En þá hringdi síminn allt í einu. Hún hljóp nakin
inn í stofuna og bölsótaðist með sjálfri sér út af
ónæðinu, en jafnskjótt og hún heyrði í símanum
rödd Lucie Albert, kom annað hljóð í strokkinn.
— Ert það þú, elskan? Áttir þú skemmtilegt
kvöld? Æ, hvernig læt ég, það var laugardagur.
Það er sama hvernig ég fer að, laugardagur á
aldrei við mig.
I speglinum andspænis var hávaxin, nakin kona
og horfði á hana. Með sinu gullna hári var líkam-
inn á litinn einna líkastur hinni gulu terós,
fremur lítill, flatur magi, fallegur nafli, sem
máli, elskan. Allt í lagi, við hittumst hérna um
fjögurleytið.
Hún stóð þarna enn um stund nakin, með
höndina á símanum, hún varð yfirkomin af
þungiyndi við tilhugsunina um tómleika dagsins
framundan, enda þótt þannig væru flestir hennar
dagar. „Það er Beatrix að kenna. Þetta stóra nef
hennar færir mér alltaf ógæfu! Svo er nú líka
það, ef satt skal segja, að það er sá áttundi í
mánuðinum. Frá áttunda til fimmtánda helst sið-
ferðisþrekið alltaf í hendur við fjárhaginn." Hún
gerði nokkrar bolvindur með fæturna saman og
hendurnar yfir höfðinu, en hætti svo, af því
sultargörnin var farin að gaula í henni. „Ég hef
slíka andstyggð á því að borða einsömul, en ég
geri ráð fyrir, að það sé ekki um annað að
ræða, þangað til Becker-ávísunin kemur.
Enn einu sinni hringdi síminn, og hún stóð
eitt augnablik eins og steingervingur, datt i hug,
að nú væri máske Espivant að hringja til hennar.
En það var þá bara Coco Vatard. Þá lyfti hún
augnabrúnunum, þandi út nasirnar og setti hönd-
ina á mjöðmina. Hún þéraði hann.
— Ha, hvað ? Þér- eruð frámunalega fáfróður
um, hvernig á að hegða sér, drengur minn. Reið?
Ég? Þér eruð bara aldeilis hlægilegur. Þér þurfið
ekki að hafa áhyggjur út af mér. Auk þess var
Beatrix með bílinn sinn og ók mér heim með
glöðu geði.
Langt í burtu heyrði Julie í ritvél og mótor I
hægum gangi, og Coco þrjóskaðist í einlægni við
að reyna að útskýra málið. „Þú skilur mig ekki.
Lofaðu mér að tala, Julie. Nei, það var alls ekki
meiningin að gera þér neina bölvun. En ég var á
bílnum hans pabba, og ég sá, að klukkan var
orðin framyfir eitt, og hreingerningamennirnir
koma alltaf á vetvang klukkan fimm og byrja
alltaf á bílnum. Ég fer á fætur klukkan hálfsjö
sunnudaga jafnt sem virka, svo ég sagði við
sjálfan mig: Þessar tvær kvenpersónur eru með
sinu óendalegu skvaldri búnar að setja mig út
af laginu, það er hvort sem er engu likara en að
ég sé hvergi nærri. Setjum svo, að ég hafi heppn-
ina með og Julie verði mér eftirlát, þá get ég
verið hárviss um að koma ekki heim fyr en eftir
hálfsex að morgni. Ég vendi mínu kvæði í
kross og fer heim. Með því móti vinn ég fullan
vinnudag og lendi ekki í rifrildi við pabba.“ Julie,
nei, hlustaðu á mig. Julie, ég kem nú og tek þig
upp í. Við förum saman í hádegisverð á Bois.
Hlustaðu nú, Julie. Ég gerði bara það, sem var
fyrir beztu.
Allt í einu sleppti Madame de Carneilhan öllum
framhaldssaga eftir Colette
sal' hátt, brjóstin höfðu ekki glatað neinu af
fínleika sinum, nema í hinum miskunnarlausu
gagnrýni-augirm hennar sjálfrar. „öllu líkari
marglittum en helminguðum eplum“ var hennar
úrskunður. „Halló! Halló!“ heyrðist hrópað hvað
eftir annað í símanum, og hún gerði sér loks
ljóst, að hún var alls ekki að hlusta.
— Já, elskan mín góða, það var vist tekið af
okkur sambandið. Ha, hvað segirðu ? Fegurðar-
drottningar í skrúðgöngu. Já, mikil ósköp, það
hlýtur að vera heilmikil skemmtun. Þeim, sem
vinna verðlaunin, er alltaf svo dásamlega ábóta-
vant, finnst þér ekki? Ha, á ég að varpa blóm-
um? Hvílikt húllumhæ! Ég sagði „Hvílíkt húllum-
hæ!„ Nei, „húllumhæ" . . . Það skiptir ekki
virðuleikanum og þéringum, fór að skellihlæja og
teygði svo úr sér fyrir framan spegilinn.
— Komdu hingað á stundinni, asninn þinn! Fór
ég illa með þig núna? Hitti þig eftir augnablik.
Hún leit fyrirlitlega á símann og var í þeirri
trú, að hún hataði manneskjuna, sem hún hafði
rétt í þessu gefizt upp fyrir. Hve mörgum mönn-
um, frá Becker til Coco Vatard, hafði hún látið
undan við eina skipun?
Enn í þriðja sinn varð hún að svara í símann
og hlusta á fádæma óáheyrilega rödd, sem hún
þekkti ekki i fyrstu.
Ó, sagði hún, ert það þú, Toni? Ertu eitt-
hvað slæmur í hálsinum? Góðan dag. Ég ætlaði
ekki að þekkja röddina. Hafa ekki allir það gott?
3
VIKAN