Vikan - 19.03.1959, Qupperneq 20

Hvað vai' hún að horfa á með þessu galopna
auga? Var hún einnig að hugsa? Þau voru eins
sameinuð og tvær verur geta verið, samt skeytti
hvort þeirra hinu ekki hið minnsta, og héldu
áfram að lifa algerlega óháð hvoru öðru.
Það kom yfir hann einhver dapurleiki og óljós
órói. Einhvers staðar dýpst i rósemd hans leynd-
ist biturleiki, óljós grunur um eitthvað, sem
aldrei hafði verið til.
Þegar hann reis loks upp, sneri hann sér við,
til þess að komast að þvi á hvað hún hafði verið
að horfa. Sólargeisli lék um gylitan ramma á
veggnum.
„Heyrirðu í dyrabjöllunni ?“ spurði hann.
„Nei, var hringt?“
Hann heyrði gengið upp stigann, en Alice
hreyfði sig ekki. Hún lá endilöng á legubekkn-
um með sloppinn fleginn frá sér, kafrjóð og varir
hennar brunnu enn eftir kossa þeirra. Og þegar
bankað var á hurðina, sá hann bros breiðast
yfir andlit hennar.
„Guð minn góður! Þetta hlýtur að vera Gigi!“
Hann þóttist viss um, að alit hefði þetta verið
fyrirfram ákveðið.
Hann þóttist viss um, að allt hefði þetta verið
fyrirfram ákveðið.
Þetta var næstum eins og gildra. Reyndar virt-
ist henni bregða, en hann þóttist viss um, að
Alice hefði vitað hvenær vinkona hennar ætlaði
að koma.
Hún vafði að sér sloppnum í flýti, hljóp til dyra
og kyssti stúlkuna, sem inn kom.
„Bara komin?"
Hún sagði ekki meira, en gaf allt greinilega
i skyn þegar hún lagaði hár sitt, sem var allt
í óreiðu og slétti úr bældum púðunum á legu-
bekknum.
Gilles hafði enn fimm mínútur til stefnu, áður
en hann skyldi hitta Rinquet á ný. Hann gekk
upp og opnaði dyrnar að herbergi frænda síns.
Klukkan ellefu höfðu þeir Rinquet farið inn
á Lirrain-barinn, en hann hafði verið einn af
áætlunarstöðum Octave Mauvoisin. Þeir fundu
Babin á sínum venjulega stað við gluggann, með
vindii milli tannanna og hálftómt glas á borðinu.
Hann hafði glott hæðnislega, þegar hann sá
mennina tvo, en hann hafði ekki yrt á þá.
Hvernig haföi þeim komið saman, Mauvoisin og
Babin? Eins og Babin hafði sjálfur sagt, þá voru
þeir af sömu manntegund. Þeir höfðu báðir strit-
að, til þess að ná þessum frama, þeir voru báðir
fæddir baráttumenn.
Daglegt líferni þeirra virtist meira að segja
Svípað. Hvorugur skipti sér mikið að heimili
og fjölskyldu. Babin var aldrei lengur heima
eh hann nauðsynlega þurfti, og örsjaldan minnt-
ist hann á fjölskyldu sína, og ef hann gerði það,
reyndi hann ekki að dylja fyrirlitningu sína á
konu sinni og börnum.
Gftast var hægt að ná í hann á Lorrain-barn-
um, þar sem hann hafðist við öllum stundum.
Mc.v.voisin hafði gengið um í sífellu, en Babin
sat kyrr á sinum stól. Mauvoisin hafði skipt
deginum reglulega niður, en Babin sat á sínum
stað og hreyfði sig ekki.
Og klukkan ellefu á hverjum morgni, hittust
þessir tveir einmanalegu menn. Stafaði þetta
af nauðsyn? Ef til vill sú nauðsyn að fylgjast
hver með öðrum?
Rinquet hafði sagt Gilles allt, sem hann hafði
getað grafið upp um þetta efni. Mauvoisin kom
inn í kaffihúsið og stundi við, en það hefði mátt
túlka sem kveðju, en hann rétti Babin aldrei
höndina. Hann gekk rakleiðis að mahóní-bam-
um, og ekki þurfti hann að panta neitt, því
Gaston, eigandinn, rétti honum þegar portvíns-
flösku.
Mennirnir skiptust á hversdagslegum orðum,
eins og:
„Er Hervineau búinn að fara til La Pallice?“
„Hann fór hér framhjá fyrir klukkustund á
heimleið.“
Það skipti engu þótt fleiri væru á barnum,
þvi að þeir einir skildu mikilvægi orða sinna. I
þetta skipti var það einhver skipasmiður, sem
hafði vogað að koma á fót eigin fyrirtæki. Her-
vineau hafði verið sendur til þess að fá hann of-
an af þessu.
„Nokkuð að frétta af Luciolef“
Þetta var einn af bátum Plantels, sem hafði
vei'ið tekinn í landhelgi við Azoreyjar. Eigend-
urnir gerðu allt sem í þeirra valdi stóð, til þess
að múta yfirvöldunum á eyjunni. Það hafði verið
talað persónulega við sjávarútvegsmálaráðherr-
ann.
Portvínsflaskan stóð á borðinu. Mauvoisin var
sérvitur, og fékk alltaf sína eigin flösku, sem
hann útvegaði sjálfur. Þegar kaffihúsið átti ekki
fleiri flöskur, sendi hann því nýjan kassa.
Ætli arsenikið hafi getað verið sett í portvínið,
án þess að hann tæki eftir því, hugsaði Gilles.
Gat Babin hafa komizt í flöskurnar? Varla.
Ekki án þess að Gaston vissi. Hvað með Gaston?
Gilles þekkti ekkert til hans, nema hvað hann var
í framan eins og kanína.
„Nú verðum við að fara, Gilles.“
Siðan litu þeir í snatri um verkstæðið. Stund-
um hafði Mauvoisin þurft að skrifa undir hitt og
annað, og það hafði hann alltaf gert standandi.
Síðan kvöldverður uppi á lofti, þar sem hann
hafði setið þegjandi, augliti til auglitis við Colette.
Gilles stóð í dyragættinni og horfði inn í her-
bergi Octave Mauvoisin. Um þetta leyti var sá
síðarnefndi vanur að leggja sig. Hann var vanur
að sitja þarna í stólnum sinum, hreyfingarlaus,
með augun aftur, munninn opinn og handleggina
danglandi niður á gólfið. Frú Rinquet sagði, að
hann hefði líka hrotið.
„Hann fékk sér aldrei kaffi eftir mat, vegna
hjartans."
Gilles gekk að glugganum og sá Rinquet ganga
eirðarleysislega fyrir neðan, drepandi tímann,
meðan hann beið þess, að Gilles kæmi með hon-
um og horfði á bifreiðarnar koma og fara.
Þegar Gilles fór niður, heyrði hann hlátrasköll
niðri á fjTstu hæð. Hann hálfskammaðist sín,
þar sem honum fannst Alice hljóta að vera að
ljóstra upp einhverju leyndarmáli.
„Jæja, Gilles. Nú þurfum við að fara inn á
skrifstofuna, þar sem herra Mauvoisin var vanur
að ski'ifa imdir bréfin. Meðal annarra orða . . .“
Hann tók Gilles afsíðis.
„Ég veit ekki, hvort það skiptir nokkí'u máli.
Ég rakst áðan á náunga úr lögreglunni, og hann
sagði mér, að meðal fjölda nafnlausra bréfa, sem
þeir hefðu fengið, væri eitt, þar sem sagt var,
að Poineau hefði sagt kvöld eitt — ölvaður reynd-
ar — að hann skyldi einhvern tíma hefna sín á
húsbóndanum. Hann virðist hafa fyrirlitið frænda
yðar.“
„Ég veit, að hann gerði það.“
Gilles mundi er'tir þjófnaði þessa manns og
hefnd Mauvoisins. En hvernig hefði Poineau, sem
var allan daginn á þönum um verkstæðið, átt að
fá tækifæri til þess að byrla honum inn eitur?
Þeir fóru inn í húsið, sem eitt sinn hafði verið
kirkja og rákust þar á Esprit Lepart, sem leit að
vanda einkennilega á tengdason sinn, eins og
skömmustulegur drengur.
„Segðu mér eitt papa . . .“
Þetta var einkennilegt. Gilles hafCi aldrei átt
eins erfitt með að segja papa. Og hann horfði
einnig kinduglega á vingjarnlega manninn,
tengdaföður sinn.
„Fi'ændi minn kom alltaf að máli við þig um
þetta leyti, er það ekki?“
„Haim var vanur að koma inn og setjast í stól-
inn minn, án þess að segja aukatekið orð. Ég
skildi aldrei hversvegna hann hafði ekki eigin
skrifstofu. Einu sinni stakk ég upp á því, en ég
fékk ekki annað svar en augnatillit, sem sagði
mér að skipta mér ekki að þessu. Hann átti ekki
einu sinni penna, heldur notaði alltaf minn. Bréf-
in, sem átti að undirrita, voru geymd í þessari
brúnu möppu. Hann virtist aldrei lesa bréfin, en
ég get bölvað mér upp á, að hann hefur alltaf
vitað undir hvað hann var að skrifa. Rithönd
hans var breið og kröftug, og hann stundi alltaf
við, þegar hann skrifaðl."
Enn einu sinni skar sólskinið bryggjurnar, síð-
an göturnar í tvennt, öðrum megin var skugg-
sælt, hinum megin var allt baðað í sólskini.
„Hann fór aftur niður í Ouvarard-bankann, til
þess að kynna sér síðustu verðlagningar frá París.
Og um þetta leyti komu líka blöðin frá París.
Mauvoisin var vanur að kaupa sex eða sjö, sem
sáust venjulega gægjast upp úr vinstri jakka-
vasa hans. Og þá var klukkan orðin fjögur.
„Milli fjögur og 'flmm var nokkur fjölbreytni
í stundarskránni. Þetta ringlaði mig talsvert.
Einn daginn fór hann t. d. til Place d’Armes og
heimsótti Penoux-Rataud, öldungadeildarþing-
mann. Ég hef ekki reynt að fylgja í fótspor hans
þangað, vegna þess að ég veit á hverju ég á von
þar. Stundum fór harrn til Hervineau í Rue
Gargoulleau. Hann var ekki vanur að tilkynna
komu sína þangað. Hann óð strax inn á skrif-
stofuna, jafnvel þótt lögfræðingurinn væri að
tala við viðskiptavin. Stunum fór hann til Basse
og Plantels. Það var þá, sem haldin var sam-
koma hjá því, sem við kölluðum Samlagið. Ég
komst að einu um þessar samkomur — frændi
yðar kom alltaf síðastur og fór ævinlega fyrstur
aftur.“
Þegar mennirnir tveir gengu eftir Rue de
l’Evescot, leit Gilles á gluggana á húsi móður
Colette, en hann sá enga hreyfingu inni í húsinu.
1 Rue de l’Escale höfðu foreldrar Gilles kynnzt,
og húsið númer 17, sem eitt sinn hafði verið tón-
listarskóli.
Rinquet tók upp litlu minnisbókina.
„Klukkan fimm fór frændi yðar til frú Eloi.“
Þeir fóru fram hjá klukkuturninum, niður að
höfninni, sem enn var böðuð sólskini og iðandi
af manngrúa. Sætin utan við kaffihúsið voru
þéttskipuð fólki, sem þarna sat, til þess að njóta
vorsólarinnar. Það starði spyrjandi á hinn unga
Mauvoisin og lögreglumanninn fyrrverandi.
Rinquet leit á kaffihús frú Eloi og spurði:
„Ætlið þér inn?“
Gilles hikaði.
„Ég komst að dálitlu hjá manni, sem er eitt-
hvað skyldur konunni minni. Að því er virðist,
Framhaldssaga efftir G. Simenon
20 VIKAN