Vikan - 05.11.1959, Síða 7

En Rebekka kom ekki. Móðir hennar kom 1
staðinn. Hún kvaðst geta ananð því, þar sem
sælgætisturninum var lokað kl. níu og þetta var
ekki svo mikið verk hjá mér.
Mér var ljóst, að ég átti að senda hana heim.
Hún var veikburða og nýstaðin upp úr þungri
legu. En hún var tengiliður við Rebekku, — hinn
eini raunar, — og þeim tengilið gat ég ekki
sleppt.
Pétur tók miðskólapróf þetta ár. Það var sið-
asta árið, áður en nýju fræðslulögin gengu í gildi,
lítið í önnur skipti, sem ég bauð henni út. Einu
sinni í mánuði ók ég þeim mæðgum til heima-
vistarskólans, þar sem Pétur stundaði nám. Hann
var ánægður þar og tók miklum framförum. Móð-
ir hans sýndi mér . þakklæti á ýmsa lund, en
Rebekka sagði ekki orð um það. Hún var svo
sem nógu kurteis, en það var einhver kuldi í
svipnum, •— eins og hún vildi óska mér norður
og niður með allt mitt hafurtask.
Það var á fimmtíu ára afmælisdegi móður
hennar, að ég bað hennar. Móðir hennar hafði
boðið mér, og ég hafði hlakkað til þessarar stund-
ar. Þetta var seint um haust, og ég gaf henni
hlýja vetrarkápu. Ég ók eftir Pétri, svo að hann
gæti verið viðstaddur, en auðvitað var það vegna
Rebekku, að ég kom.
Ég beið með öndina í hálsinum eftir svari Re-
bekku. Mér fannst ég hafa gert svo mikið fyrir
hana og fjölskyldu hennar, að ég ætti skilið já-
yrði hennar.
Fvumh. á hls. 29.
r
Eg held, að ég
sé ekki slæmur maður
og ég hef aldrei ætlað
mér að gera
neinum mein
— samt varð ég til þess
af því að ég hélt að öll
heimsins gæði
væru fáanleg fyrir peninga.
og móðir hans gladdist af því, að hann stóðst
prófið. En áhyggjurnar fæddust um leið, — á-
hyggjur af því, að í úthverfinu okkar og ná-
grenni var enginn gagnfræðaskóli. Þá var það,
að ég bauðst til þess að kosta Pétur á skóla
annars staðar.
— Hvers vegna gerið þér allt þetta fyrir okk-
ur? spurði móðir Rebekku.
Ég sagði eitthvað sem svo, að mér fyndist það
skylda mín, þar sem hún hefði orðið undir i
samkeppninni. En hún horfði á mig eins og hún
vissi betur.
— Rebekka er í sælgætisturninum á kvöldin
fyrir mig, sagði hún að lokum.
Þann dag byrjaði ég að neyta súkkulaðis eins
og ofdrykkjumaður víns. Auðvitað hafði ég hlaða
af súkkulaði i búðinni hjá mér, en þó voru nokkr-
ar tegundir, sem ég hafði einungis í turninum,
— og eftir þeim spurði ég.
Hún afgreiddi mig mjög kurteislega, og það
var ekki lengur hatur i augnatilliti hennar, en
enga velvild þóttist ég sjá Þar.
Það var eitt kvöld, að ég taldi í mig kjark
og bauð henni í kvikmyndahús. Hún þagði við
i fyrstu, en tók síðan boðinu.
Ég varð sjálfur að halda. uppi orðræðum það
kvöld. Rebekka var ærið orðfá. Og hún breyttist
Utan við dyrnar stóð fallegasta stúlka,
sent ég hef séð.
stóð uppi staurblankur. Sonur hans
hafði l'lúið til Parísar lil að forða
lífinu, og þarna var hann þá kom-
inn með fjögur sterlingspund, aleigu
sina. i vasanum.
Hann sá þann kost vænstan að láta
skeika að sköpuðu og reikaði inn i
klúbh einn, þar sem veðntál voru
stunduð, og veðjaði einu pundi í
leik þeim, sem nefnist chemin-de-
fer. Þegar verið var að draga spil
hans, steig Frakki einn á tærnar á
honum. Hann rauk upp eins og
naðra og kallaði Frakkann hund
og heimtaði, að hann bæði sig fyrir-
'"ingar toute de suite! (á stund-
inni!).
Baðst Frakkinn afsökunar? Ekki
alveg! Hann varð sármóðgaður og
bauð hinum unga manni í einvígi.
En þar eð hvorugur liafði nauðsyn-
leg tæki við liöndina, það er sverð
eða marghleypur, þutu þeir út í port
á hak við klúbbinn og slógust baki
brotnu með berum hnefum. Eitt
eða tvö glóðaraugu, einar blóðnasir,
og svo voru þeir skildir.
Þegar þessi dramhsami ungi mað-
ur kom aftur inn í klúbbinn, varð
hann orðlaus. Hann hafði sprengt
spilabankann! Númer það, sem hann
lagöi á, hafði ek^i einungis unnið
einu sinni, heldur hrúguðust upp
vinningarnir af stærðfræðilegri
nákvæmni, meðan hann var i áflog-
unum, þangað til pundið lians var
orðið að tveimur þúsundum punda!
Þessi áflog gerhreyttu lifi þessa
manns, — og jafnframt snerti það
milljónir annarra manna. Hvernig
það? Spilarðu bridge, lesandi góð-
ur? Spilarðu Culhertsons-kerfið?
,Tæja, sennilega væri ekki til neitt
Culhertsons-kerfi, ef þessi hnefaleik-
ur hefði ekki átt sér stað, — því að
þegar Ely Culhertson gekk inn í
klúhbinn, liafði hann ásett sér að
ganga í rússneska hvitliðaherinn,
stinga nokkra bolsévika á hol með
hyssustingnum sinum og herjast fyr-
ir endurheimting eigna sinna.
En þegar hann hafði nú tvö ])ús-
und pund í vasannm, steingleymdi
liann öllu stríði, lögsótti sovétstjórn-
ina um eitthvað nálægt þvi eina
milljón punda og ákvað að gerast
skáldsagnahöfundur eða prófessor
í hagfræði.
Þetta gcrðist árið 1921. Culbert-
son var lélegur spilamaður þá. En á
siðari árum liafði liann á annað
hundrað þúsund pund i tekjur á ári
eða tvö þúsund pund á viku fyrir að
spila kontrakt-hridge. Samt fór því
fjarri, að það væri eina tekjulind
hans. Hann eyddi sex þúsund pund-
um á ári í það eitt að svara látlaus-
um spurningum frá aðdáendum sín-
um og bridge-vinum livaðanæva úr
heiminum. Aðstoðarmenn hans svör-
uðu hverri spurningu endurgjalds-
laust.
Þótt undarlegt megi virðast, var
Culbertson, sem var svo nátengdur
kontrakt-kerfinu i bridge, alinn upp
af guðhræddum strangtrúarmanni og
mótmælanda, sem kenndi lionum, að
hvers kooar vcðmál væru syndsám-
leg og spil djöfúlleg uþpffímjing
kölska sjálfs. Frainh. á hls. 33,
7
V I K A N