Vikan - 16.06.1960, Síða 21

að tefla djarft og hann hljóp beint yfir sandinn
og eins hratt og honum var auðið. Hann gat heyrt
sinn eigin hjartslátt, bjóst við því i hverju skrefi,
að nú riði skotið af. Ekkert var sennilegra en
einhver stæði í skugganum og fylgdist með ferð-
um hans, öldungis eins og náunginn, sem fylgst
hafði með ferðum Lilyar, og ekkert látið á sér
bæra fyrr en hún var komin langleiðina.
Aldrei hefði Bonito getað gert sér það i hugar-
lund, að hundrað metra spölur gæti reynst svo
langur. Loks var hann kominn alla leið heim að
húsinu. Fyrst i stað varð hann að láta hallast upp
að veggnum og kasta mæðinni. Hann komst að
raun um að hann var ekki neinn unglingur leng-
ur, og að hann hafði hreyft sig of litiö en hins
vegar etið of mikið af góðum mat undanfarin ár.
Bonito gætti varlega fyrir húshornið. Það brak-
aði eilitið í lausri fjöl undir fótum hans; sand-
flugurnar réðust á bera öklana og stungu hann,
en hann lét sig Það engu skipta. Hélt niðri I sér
andanum og starði fyrir húshornið, en gætti bess
vandlega, að hann yrði ekki séður.
Og það var líka eins heppilegt fyrir hann, því
að þarna sátu þau, Mick og Lily á dyraþrepun-
um, á að gizka tvö skref frá húshorninu; lágvær
jazztónlist barst frá ferðaútvarpstæki og Mick
strauk stuttum, digrum fingrum sínum um Ijósa
lokka Lilyar.
„Við skulum koma að synda," heyrði hann Lily
segja.
„Við förum ekki fet," svaraði náunginn og kippti
hrottalega í lokka hennar. „Hvorugt okkar."
Bonito heyrði það, að hlátur Lilyar var ekki
sem eðlilegastur, enda þótt hann efaðist stórlega
um að náunginn veitti því nokkra athygli. „Það
er óþarfi fyrir þig að fara svona hranalega að
mér, góði,“ sagði hún.
„Eg er ekki neitt að fara að þér,“ svaraði Mick
fólskulega. „Eg gæti snúið þig úr hálsliðnum með
einu handtakl,"
Bonito dró öryggið af byssugikknum. Ef ég
hefði haldið skotfiminni betur við, hugsaði hann,
þá gæti ég verið viss um að hæfa hann án þess aö
særa hana En það eru tuttugu ár síðan ég hef
haft tækifæri til að beita byssunni á annaö en
slasaða belju.
Lily svaraði lágt. „Ég trúi þvi ekki að þú sért
neinn hrotti í rauninni. Þú ert sviphreinn og að-
laðandi, að minnsta kosti í tunglsljósinu, og mig
langar sannarlega til að kynnast þér betur. Ég
er viss um, að þú hugsar margt með sjálfum
Þér ...“
„Hugsa?" endurtók náunginn spyrjandi og af
nokkurri tortryggni.
„Þú veizt hvað ég á við. Ég er viss um að þú ert
greindur piltur."
Náunginn sleppti takinu á lokkum hennar.
Strauk henni um hárið næstum þvi blíðlega.
„Meinarðu það?“ spurði hann.
Framhald í næsta blaði.