Vikan - 28.07.1960, Blaðsíða 20

Það gall við skot í næturkyrrðinni
og hann hneig til jarðar eins og
mjölpoki sem fellur af vagni.
KARIW
MICHAFLS:
FORSAGA
Páll og Phyllis, sem bceði eru munaöarleysiugjar, hittast, veröa
ástfangin og ganga í ihjónaband. Þau eignuöust heimili í tveim-
ur smáherbergjum meö baöi og brúöueldhúsi, þar sem ham-
ingjan brosti viö þeim. En svo kom kreppan. Páli var sagt wpp atvinnunni og peninga-
leysiö tók aö sverfa aö. Stöku sinnum tókst Páli þó aö fá vinnu nokkrar klukkustundir
í einu. Einn slíkan dag varö Páll vitni að árekstri, en fann á eftir litla perlufesti é
götunni, haföi hana meö sér heim og gaf Phyllis. Litlu síöar tóhst Páli aö fá atvinnu
sem ghiggafœgingarmaður, sœmilega borgaö starf, en hættulegt. En nú fór aöeins
aö birta til hjá ungu hjónunum, og þau gátu leyst út muni sína hjá veölánaranum.
Einn dag sá Phyllis auglýst eftir perlufesti í gömlu blaöi,. og þau skrifuöu blaöinu og
sögöu frá festinni, sem Páll fann. En einn daginn, er Phyllis var em heima, var bariö
aö dyrum og komnir voru tveir menn, sem báru upp á þau þjófnaö á perlufestinni ...
l
'&M
því. — Á ... á götunni.
Maðurinn horfði hvasst á hana. — Ég held að
yður sé bezt að segja sannleikann.
— Já, en ... já, en, þetta er sannleikur! Páll
fann hana . .. Það var að morgni til. Við höfðum
enga vir(nu ... snemma morguns ... Hann sagði
það sjálfur!
— Hann? Hvar er hann? Hinn maðurinn tók
fast um úlnliðinn á henni. — Ég er leynilög-
regluþjónn. Ég læt ekki slá ryki í augun á mér.
Ef þér ekki segið sanleikann, tek ég yður með
mér. Þá skulum við sjá hvort ekki verður hægt
að fá yður til að tala!
Fyrri maðurinn, sem Phyllis fannst ósjálfrátt að
væri heiðursmaður. þaggaði niður í lögreglu-
manninum: — Hægan! Hún er skelkuð. Gefið
henni næði til að átta sig.
Og Fhyllis sagði iþeim frá erfiðleikunum, þegar
þau höfðu ekki haft neitt til neins, en nú hefði
Páll góða vinnu, og nú gætu þau aftur leyst út
muni sína hjá veðlánaranum ...
Lögreglumaðurinn greip fram í: — Hættið
þessum þvættingi. Festin er stolin. Það vitið þér
vel sjálfar. Maðurjnn yðar hrifsaði hana, rétt eftir
áreksturinn. Frúin var með hana, þegar hún steig
út úr vagninum, en er hún kom heim til sín,
var hún horfin. ... Þér getið eins vel játað það
nú, og síðar.
•Rétt í þessu opnaðist hurðin og Páll stóð í
dyrunum. Phyllis rak upp óp og leitaði verfcdar
í útbreiddum örmum hans. — Stolið ... Páll, þeir
segja . .. þeir segja ... að þú hafir stolið henni ...
Páll leit frá einum til annars. — Hver talar
um þjófnað hér á mínu heimili? Það var sem Páll
yrði þrem þumlungum hærri.
Gráklæddi maðurinn horfði rannsakandi á hann
og muldraði svo í hálfum hljóðum:
— H.'gnn hefir ekki útlit fyrir að vera Þjófur!
En leynilögregluþjónninn lét ekkert á sig bíta.
— Ég þekki nú allt mitt heimafólk. Þetta er
kænskubragð. Ofsóttir sakleysingjar ... !
Phyllis grét, en angist hennar var horfin. Páll
myndi standa fyrir sinu. Lögreglumaðurinn spurði
i þaula, Páll svaraði rólega öllum spurningum,
en Phyllis heyrði á rómnum hve reiður hann
hann var. Á meðan gekk hinn maðurinn um í
íbúðinini, staðnæmdist við gluggann og fitlaði við
blómin hennar, skoðaði bækurnar í hyllunni, loks
tók hann að rjála við kögrið á borðdúknum. Hann
blygðaðist sín auðsæilega fyrir framkomu þeirra.
Lögregluþjónninn yppti öxlum. — Það er ekk-
ert hægt að hafa upp úr honum. Ég sting upp
á að við förum með hann á lögreglustöðina, svo
hægt sé að taka fingraför hans og leita í skjölum
okkar.
Hinn hristi höfuðið. Svo staðnæmdist hann fyr-
ir framan Pál og mælti: Leyfið mér að spyrja
yður eins. Hvað heimtið þér mikið í ... fundar-
laun?
Páll starði á hann. — Fundarlaún? Ég skil
yður ekki ...
Ókunni maðurinn endurtók óþolinmóðlega: —
Þér skiljið mig mæta vel. Ég spyr yður aftur,
hvers krefjist þér í fundarlaun?
Augu Páls skutu eldingum. — Ég er búinn
að segja það, að ég fann festina í svaðinu, ég tók
hana upp í þeirri trú oð hún væri verðlaus hlut-
ur. Ég krefst ekki launa fyrir það. ... Skiljið
þér mig nú? Takið festi yðar og bindið enda á
þetta mál.
Meðan Páll hjálpaði Phyllis til að taka af sér
festina, hélt lögregluþjónninn áfram að tala um
fingraför og lögreglustöð, en gráklæddi maðurinn
svaraði:
— Ég vil helzt losna við að blanda lögreglunni
í þetta. Ég hef heldur ekki tima til Þess. Bátur-
inn fer eftir fjóra daga og ég er hlaðinn störfum.
Páll rétti honum festina. Maðurinn tók við
henni og stakk her^ni i seðlaveski sitt. Síðan tók
hann aftur til að ganga um stofurnar eins og
hann væri að leita að einhverju. Páll hélt að hann
væri að svipast um eftir hattinum og rétti honum
hann. — Og úiú vilduð þið kannske gera svo vel
aðhverfa úr mínum húsum!
Maðurinn tók við hattinum, hneigði sig og fór
án Þess að mæla orð. Lögregluþjónninn fór án
þess að kveðja.
Þegar þeir voru farnir, fékk Phyllis fyrsta
sefasýkiskastið á ævinni. Hún stappaði í gólfið.
— Þessir þorparar! Ég gæti drepið þá! Þvílík
ósvífini! Bara af því að við erum fátæklingar.
Annars hefðu þeir aldrei þorað þessu. ... Ég
hata þá ... Ég gæti hrækt framan í þá!
TVEIM dögum síðar var Páll svo heppinn að fá
fyrgtu aukavinnuna, Nú var um að gera að taka
á því sem hann átti til. Hann fór að sveifla sér æ
oftar milli glugga utan á húsunum, í því skyni
að spara timann. Á þvi augnabliki sem báðar
lkkjurnar voru lausar, fann hann eilítinn hroll
fara um sig, en það var búið undir eins og fyrri
endinn greip í. Hann beitti öllu viljaþreki sínu
til að hugsa ekki um hina svimandi hæð fyrir
neðan sig, Þvingaði sig til að líta aldrei niður.
Og nú sá hann, sér til mikillar gleði, að hann
gat lokið við fjörutíu glugga á sjö stundum, þó
hánn fengi fullt kaup fyrir átta stundir.
Það var föstudagskvöld. Þótt hann væri búinn
að segja Phyllis að vinur sinn væri veikur og
hann yrði að taka að sér hans vinnu, var hún
þó orðin veik af hræðslu þegar hann kom heim.
Laugardagurii^n var frídagur og hann átti að
nota til vikulegrar hreingerningar, en nú sagði
Páll:
— Kemur ekki til mála. 1 fyrarmálið förum
við til læknis, ég vil láta skoða þig. Og hann
lagði blátt bann við því að hún snerti á neinni
hreingerningu. Hann skyldi sjá um það, fyrst
um sinn, að rykið yrði ekki álnarhátt.
Læknirinn skoðaði Phyllis. Það var ekkert sér-
að henni, sagði hann, en heilsan var ekki vel
sterk. Hún þurfti hvíld, útivist og nærandi og
holla fæðu. Það sakaði ekki að hún færi út í
sveit um stundarsakir.
— Páll brosti. Nákvæmlega það sem mér datt
í hug. Síðan borgaði hann lækninum, hann var
ósköp sanngjarn, og þegar þau komu út, dró
hann Phyllis að sér og sagði: — Að þrem vikum
liðnum ferð þú upp í fjöll og sleikir sólskinið og
drekkur mjólk frá morgni til kvölds.
Phyllis vildi ekki heyra þvílíkt óhóf nefnt, en
Páll trúði henni fyrir því, að hann ætti peninga
í bankanum, og hún skyldi ekki hafa áhyggjur
út af neinu.
En þetta með aukavinnuna hennar vegna, nefndi
hann ekki á nafn. Hann þekkti litlu stúlkuna sína
of vel til þess.
E'iginlega var Phyllis þvi einkar fegin að Páll
skyldi taka hreingerninguna á sínar herðar, þótt
svolítið sæi reyndar á íbúðinni við það. Hún var
eitthvað svo þreytt. Það áttu ekki aðrir að ganga
um stofurnar en þau sjálf, og þegar hún hafði
safnað kröftum, skyldi hún vinna helmingi meira
en áður.
gg
í:
J
20
YIKAN