Vikan - 28.07.1960, Qupperneq 27

og veifaði sér með krumpuðum vasaklúti. Eruð
þér frá innheimtuskrifstofu?
— Nei.
— Ekki það? Með öllu þvi punti og prjáli
sem sú stúlka keypti sér á timabili, liefði ég
vel getað trúað því. Með sinu kaupi einu sam-
an, er ómögulegt að hún hafi haft efni á þvi.
— Það er lífsábyrgð, sem um ræðir, sagði
Bowen.
— Lífsábyrgð? Og' hefir auðvitað ekki borg-
að iðgjaldið. Annars veit ég ekki, hvernig það
var ineð þá tclpu. Fyrst eftir að hún fluttist
liingað, var þetta bezta skinn, en svo komst
hún í kynni við karlmann. Hvað. Það gera
þær ailar, fyrr eða siðar. Þessi var útlifaður
gaur með hvarflandi augnaráð. Ég kunni ekki
við hann, en auðvitað var ég ekki móðir
stúlkunnar, eða livað finnst yður?
Ég sagði henni allt frá upphafi, að heim-
sóknir karlmanna upp á Herbergi, yrðu ekki
liðnar. Þá fór hann að sækja hana og skila
henni aftur. Mér þótti hið síðarnefnda stund-
um gerast æði seint. Ég gat mér þess til þá,
að það væri hann sem gæfi henni allt þetta
drasl, en hún hefur allt eins getað keypt það
með afborgunum. Ja, allir þeir rukkarar, sem
riðið hafa hér húsum með reikninga til manna,
er leigt hafa hjá mér. Það ætlar alveg að
gera mig vitlausa.
— Það skil ég frú . . .
Frúin tottaði kaldan og trosnaðan vindil-
stúf. Fætur hennar voru bláflekkóttir af æða-
bólgu og á þeim hafði hún morgunskó, sem
helzt leit út fyrir, að hvolpar liefðu sér jafn-
l'ramt að leikfangi.
— Vitið þér núverandi heimilisfang Súu?
— Hún fór heim til foreldra sinna, þau
eiga bújörð úti á sléttunni. Daginn sem þeir
fundu konuna myrta á bik við Green Lunch,
kom lnin snemma heim, og var svo miður
sín að tennurnar glömruðu í munninum á
henni, hún var alveg grá í gegn. Ég gaf henni
höfuðverkjartöflur og svo lagði liún sig. Ég
hélt að það væri þetta sem fyrir kom á vinnu-
staðnum, sem hafði farið svona i taugarnar
á henni, en morguninn eftir sagðist hún liafa
fengið fregn um, að móðir hennar væri hættu-
lega veik, svo að hún yrði að koma lieim þegar
í stað. Hún lét niður lijá sér og fór með kvöld-
lestinni.
— Og þér vitið um heimilisfang foreldra
hennar?
-— Já, ég veit um það. Ekki af þvi að ég
sé að snuðra í sendibréfum leigjenda minna,
en þegar hún fékk bréf, stóð utanáskrift send-
anda ævinlega aftan á þeim. Þar sem ég
kem bréfum hér i húsið til skita, fer ekki
hjá þvi að ég taki eftir sliku, sem skiljanlegt
er. Að snuðra, það kemur mér aldrei tit
hugar, herra minn, ég álit mig of góða li)
þéss.
Seint og siðar meir losnaði Bowen frá liinni
óðamála húsfreyju. Það var komið fram á
kvöld og eilitið svalara, jiótl heitt væri i veðri.
Ilann keypti sér öl og samlokur i veitinga-
skála og ók siðan heim. Þar fékk hann sér
steypibað til þess að losna við öll áhrif frá
Green Lunch.
Siðan leit hann eftir veiðarfærunum. Sam-
kvæmt áæthin átti liann að leggja af stað
klukkan fimm, meðan loftið var enn svalt og
hressandi, norður jiangað, sem þaut i barr-
skóginum, norður til fljótsins, hreina loftsins
og kyrrðarinnar. Að fara vestur á nakta og
sólbrennda sléttuna, var ekki nærri þvi eins
aðlaðandi. En eitthvað leyndardómsfullt var
jió við hvarf rauðhærðu stúlkunnar, svo
skömmu cftir morðið í ögnstrætinu, citthvað
sem liktist flótta.
Liklegast var að jietta tvennt væri jió livort
öðru óviðkomandi, cn Bowen fann með sjálf-
um sér, að hann iriyndi ekki hafa ánægju af
leyfi sinu, fyrr en liann vissi hvernig i öllu
lægi. Héfði Súu borizt til vinnustaðar fréttin
um að móðir hennar lægi fyrir dauðanum,
myndi stúlkan sem við hann talaði, hafa getið
um það. Og heim til hennar hafði fregnin ekki
verið send. Það lá einhver launung yfir þessu
öllu saman. Bowen varp öndinni á ný. Hringja
til Phelps eða einhverra hinna að biðja þá
að rannsaka málið? Tilgangslaust, — að þeirra
skoðun var það þegar upplýst orðið.
Bowen var risinn úr rekkju fyrir klukkan
fimm. Fjórum stundum síðar rann vagn hans,
grár af ryki, eftir sjóðheitum og sólglitrandi
veginum, og hann bölvaði sér i hljóði. Nú
hefði hann getað verið kominn upp á Árhöfða,
og setið á kofastéttinni, hlustað á þytinn i
skóginum, með kalt öl við liöndina.
KlulcLan var orðin hálftvö jiegar hann
kom að Sentice brautamótunum. Sólin sveif
eins og glóandi koparkringla yfir óyndislegu
héraði. Þarna var rauður benzíngeymir, sem
ekki sá í fyrir ryði, nokluir útitekin íbúðar-
hús, kornhlaða og ein smáverzlun, — lítið
annað. Bowen snæddi steikt nýru í einu
greiðasölu bæjarins og spurði framreiðslu-
stúlkuna, hvort henni væri kunnugt um hvar
bújörð Art Jones væri staðsett i heimi hér.
Þér skuluð aka eftir þessum vegi beint
af augum, Jiar til þér komið að rauðri hlöðu.
Beygið þá til vinstri og svo er jiað þriðji bær
við sveitaveginn. Þér getiðáttað yður á staðn-
um af þvi, að póstkassinn hans Arts datt af
staurnum i fyrra, og liggur niðri i skurðinum
ennþá.
Bowen beygði lijá rauðu hlöðunni og hélt
svo áfram eftir sveitagötunni, sem bæði var
hlykkjótt og holótt. Hann stöðvaði vmgninn
fram undan póstkassa sem lá þar með raufina
upp. Það leit ekki út fyrir að heimili Súu
hinnar rauðhærðu væri sérlega vel um gengið.
Hlaðan hafði ekki komizt í kynni við máln-
ingu i manna minnurn og grindverkið um
dyrapallinn var skakkt og skælt. Ung og rauð-
hærð stúlka var úti við og hengdi þvott á
snúru. Það er Súa, hugsaði Bowen. Þá hef ég
ekið þessa óraleið til engra nota. Hann gekk
heim til bæjar.
—• Afsakið. ungfrú Súa, sagði hann.
Telpan sneri sér við með einhverja bleika
bannvöru í höndunum. Hún var lik Súu.
—■ Súa er ekki hér, upplýsti telpan og
hristi flíkina, svo vatnið ýrðist i andlit Bowens.
Hún vinnnr i Ocean City. Hver eruð þér?
Einhver af yfirmönnum hennar? Það sé ég
að þér eigið ekki heima hér um slóðir.
Bowen muldraði í barm sér að, — ne-ei —
það væri hann nú ekki. En Súa hefði eitt-
hvað verið að minnast a að hún ætlaði kannski
að skreppa heim, og úr því hann hefði verið
hér á ferð, ætlaði hann að heilsa upp á hana,
ef hún væri heima . . .
Stúlkan glápti á hann með tvær bláar tau-
klemmur uppi í sér. Ilún tók þær i lófa sinn
og sagði:
—- Við höfum ekki séð Súu siðnn hún fór
iil bæjarins. Hún passar sig mcð að láta ekki
sjá sig heima, þvi að hún er hrædd um að
pabbi segi að hún geti nú verið kyrr um
tíma, svo einhver annar goti skoðað sig ofur-
litið um, — losnað úr Jiessu bæli. En einn góð-
an veðurdag er ég bara farin, jiað er
vissa fyrir þvi . . .
— .Tana, var lirópað skrækri kvenröddu.
Jana, hver er þetta, sem jni slendur á tali við?
Bowen kvaddi kurteislega og sá um leið
bregða fyrir roskinni og rcnglulegri konu, með
rauðleilt, Upplitað hár. Móðirin fársjúk, luigs-
aði hann og sneri bilnum heim á leið. Nú
hófst löng ferð i moldryki. Súa hafði slcrökv-
að sögunni, frá uppliafi til enda.
Þegar Bowen náði loks heim til sin, var
hann svo þreyttur og leiður yfir leirugum vagn-
inum, að hann stakk sér beint í rúiriið.
— Búinn að eyða einum degi af leyfinu, til
|>ess að elta för sem enda i feni, hugsaði hann
morguninn eftir. Ég skal svei mér ekki naga
meira utan úr þvi. Það er eitthvað óhreint
við hvarf telpunnar, ég skrifa Jieim i deildinni,
jiegar ég kem i veiðikofann. Vilji Jieir lýsa
eftir henni, geta þeir gert það, vilji þeir það
ekki, hefi ég gert það, sem i minu valdi stóð.
. . . Næsta hálfa mánuðinn ætla ég ekki að
hugsa um Tim Moody, eða neitt, sem honum
viðkemur.
Hann naut ferðarinnar norður eftir. Hún
var svo sannarlega eitllivað öðruvísi en sú í
Framhald á bls. 34.
Róí«ítl-Crem er sólcrem með A vítamíni. Það
hrelnsar, mýkir og fegrar húðina. Notlð það vlð
öll taekifæri. Gott á kvöldin.
Kæra Aldis.
Getur þú gefið mér ráð? Ég er átján ára, og
fyrir Jjremur mánuðum hitti ég pilt, sem mér
geðjast ákaflega vel að. Hann er tuttugu ára,
ekkert óskaplega laglegur, en svo fyndinn og
skemmtilegur, að mér finnst alveg unun að
vera í návist hans.
Hann er sá einasti sem ég get hugsað mér,
en Jiað litur ekki út fyrir að J)að sama sé
liægt að segja um hann, því að hann á tvær
aðrar vinkonur, og liann býður okkur öllum
út í röð. Hann kemur eins fram við okkur allar,
og virðist ekki taka neina eina af okkur fram
yfir aðra, þaðan af síður að liann taki okkur
alvarlega. Hvernig á ég að fara að til þess
að fá hann til að fá meiri áhuga á mér?
Eins og er, er hann vingjarnlegur i viðmóti,
en Jiað er líka allt og sumt. Góða, svaraðu mér
fljótt.
Þin Svana.
Kæra Svctna.
Pilturinn ev bwa ekki reiöubúinn að
velja sér stúlku i alvöru. Ekki skalt þú
f/era neitt til að reka á eftir, þá gæti farið
svo að þá misstir alveg þennan indæla vin
þinn, og það væri lciðinlegt, þar sem þú
hefur svona mikla ánægju af ykkar kunn-
ingsskap.
Gelur þá ekki reynt að njóta hins létta
og skemmtilega félagsskapar á þann hátt
sem hann ætlast til, og verið luuningjusöm
og eðlileg í framkomu? Sýndu, að þú kunnir
að meta vináttu hans, vertu vingjarnleg, og
sýndu áhuga á þvi, sem hann gerir og segir
og umfram allt, vertu ekki ágeng, jnii að
ég held hreinskilnislega, að það sé ekki
skynsamlegt.
Þín Aldís.
IJanna litla, Hanna litla.
Mér þykir leiðinlegt, að geta ekki orðið
við ósk þinni. Þú biður mig nm að svara
þér privat, en öll svör verða að koma i
blaðinu. Þú lætur mig kannski vita hvort
þú óskar eftir að bréfi þinu verði svarað
i Vikunni.
Þin Aldis.
VIKAN
27