Vikan - 17.11.1960, Side 8

Það var lamandi hiti á Arabíu-
hafi, en þriðja daginn talaði
enginn farþeganna um hitann,
— allir töluðu um monsiin-
vindinn.
Eftir tveggja daga ferð frá Aden
voru farþegarnir í góðu skapi og
kvörtuðu glaðlega yfir hitanum. Á
þessum sólheita ágústdegi á Arabíu-
hafi hefði það næstum litið út sem
gort, ef fólk hefði ekki talað um hit-
ann. Meira að segja á þessum haust-
dögum 1939, þegar ófriðarblikan var
eins og sýnileg á heiðbjörtum himn-
inum og nóg var um að tala, var
hitinn eðlilegt umræðuefni. Á þriðja
degi, þegar hitinn komst upp í fjöru-
tiu stig inni á barnum og hélzt Þar,
brosti enginn lengur né minntist á
hitann, — þá töluðu allir um monsún-
vindinn, sem herra Magdwick full-
yrti, að skipið mundi lenda í síðdegis
næsta dag, og síðan mundi haldast
í viku eða níu daga — eða þangað
til Baroda kæmi til Colombo.
Herra Magdwick var lágvaxinn og
rólegur miðaldra E'nglendingur með
alskegg, sem var rakað burt í kring-
um varirnar. Þetta gerði andlit hans
líkast dýri með loðið skinn, sem
klippt hefði verið gat á, og skini ljós
húðin þar í gegn. Hann var miðlari
frá Singapore, þar sem hann átti
heima með móður sinni, lltilli og vin-
gjarnlegri gamalli konu, vita-heyrn-
arlausri. Sonur hennar hafði farið
með hana heim til Englands til þess
að láta gera þar á henni gallsteina-
uppskurð, sem hafði tekizt vel. Nú
voru þau á leið heim til Malakka-
skaga.
Fyrstu tvo daga ferðarinnar hafði
herra Magdwick ekki vakið neina
athygli, nema hvað hann var dálítið
skoplegur með þetta ljósa gat í virðu-
legu skegginu. En á þriðja degi, þegar
monsúnvindurinn tók við af hitan-
um sem umræðuefni, varð herra
Magdwick miðdepill samræðnanna.
Hann var vel kunnugur Austurlönd-
um og hafði búið á Malakkaskaga í
nær þrjátíu ár. Þar að auki hafði
hann lag á því að miðla öðrum af
þekkingu sinni með hógværð og hátt-
vísi. Það kom vel fram, þegar
Bandaríkjamennirnir sex lýstu yfir
því, a,ð þeir hefðu alltaf haldið, að
monsúnvindur væri snöggur og ofsa-
legur stormur, sem gæti fyrirvara-
laust mölbrotið Baroda.
„Því er alls ekki þannig farið,“
sagði herra Magdwick. „Það, sem
þið hafið í huga, er tyfon, sem er,
ef svo mætti segja, ekki daglegt
brauð.“
Það var eins og herra Magdwick
velti hverju orði með ljósum, næstum
kvenlegum vörunum, og hann bar
hvert orð skýrt fram og lagði rétta
áherzlu á hvert atkvæði. Hann virt-
ist vilja kenna áheyrendum sínum
mælskulist, um leið og hann fræddi
þá.
„Monsúnvindur er bara venjulegur
vindur og ekkert annað. Einn hluta
ársins blæs hann úr þessari áttinni
og á öðrum tíma úr hinni. Þessi
monsúnvindur, sem við erum á leið
inn í núna, kemur yfir Indlandshaf
frá maílokum til miðs september, en
um miðjan október blæs hann úr
norðaustri, þangað til að komið er
fram í desember. Þar sem núna er
ágústmánuður, hittum við sem sagt
monsúnvindinn hér ...“
Herra Magdwick raðaði öskubakka
og nokkrum eldspýtum á marmara-
borðið í barnum.
Setjum svo, að öskubakkinn sé
skipið okkar og éldspýturnar monsún-
vindurinn, svona, sagði hann og færði
eldspýturnar að bakkanum, þar til
þær námu við hann. Skiljið þið, -—-
ekkert annað en hægur vindur úr
einni átt. Skipið mun velta dálítið,
og fyrstu dagana munuð þið finna
til einhverra óþæginda, en Það líður
hjá, og það er ástæðulaust að hafa
áhyggjur af því. Ég hef lent í þessu
oft og mörgum sinnum og móðir mín
líka, og ég get fullvissað ykkur um,
wmm
ARXIOUC
wKzmm
Smásaga eftir JEROME WEIDMAN
að monsúnvindurinn gerir ekki flugu
mein, eins og tekið er til orða.
Að kvöldi þriðja dagsins, þegar
vinsældir herra Magdwicks voru
orðnar almennar, útskýrði hann,
hvers vegna skeggið á honum væri
svona. Vegna þess, hve móðir hans
heyrði illa, hafði hún orðið að temja
sér varalestur. „Hún hafði sannarlega
náð mikilli leikni á þessu sviði," hélt
hann áfram, „og gat lesið af vörum
næstum hvers manns nema e. t. v.
bandarískra kvikmyndaleikara, sem
hreyttu orðunum út úr sér án þess
að hreyfa varirnar. En skeggið á
herra Magdwick kom í veg fyrir
samræður þeirra á milli. Hann hafði
ekki viljað raka það af, vegna þess
að hann kunni vel við sig með það,
og hafði því farið meðalveginn og
rakað af sér yfirskeggið og dálítið
niður á höku. „Það var kannski dá-
lítið broslegt," viðurkenndi hann, en
bætti svo við með glettnisglampa í
augunum, að sér væri ekki grunlaust
um, að hann hefði skapað eins konar
tizku þarna í Singapore. Rétt áður
en hann fór, hafði hann tekið eftir
tveimur hollenzkum ekrueigendum í
klúbbi í Pasir Pangjang-götu með
svipað skegg, og hann sagðist þora
að veðja fimm pundum á móti sex
pencum, að hann mundi rekast á
tugi manna með slíkt skegg, þegar
hann kæmi heim aftur.
Hinn rólegi virðuleiki i rödd herra
Magdwicks og svörin, sem hann hafði
á hraðbergi við öllum spurningum um
Austurlönd, urðu til þess, að hinir
farþegarnir ráðfærðu sig við hann
um vandamál, sem var álíka aðkall-
andi og það um monsúnvindinn. En
það var um Kínverjana tvo um borð
í skipinu.
Ef eitthvað hefði verið af ungu
fólki um borð, hefði þetta vandamál
aldrei skotið upp kollinum. E'n þar
var ekkert ungt fólk, og Bandaríkja-
mennirnir sex voru líka miðaldra.
Það voru vandræði að þurfa að
standa í svona leiðindamáli, ekki sízt
í hitanum á Arabiuhafi í ágúst, og
nokkrir af farþegunum sögðust meira
að segja hafa hugsað sér að kvarta
við skipafélagið í London við fyrsta
tækifæri. Það var ekki vegna þess,
að menn væru mótfalinir því, að
Kinverjar fengju far með skipinu,
heldur hinu að leggja það á hvíta
menn að þurfa að taka ákvörðun um,
hvernig ætti að koma fram við
svona fólk, — þvi að það var hér
eins og annars staðar, að Kínverj-
arnir ferðuðust á fyrsta farrými. Sem
betur fór* voru þessir tveir Kínverj-
ar mjög háttvísir, og eftir að herra
Magdwick hafði lýst yfir því, að
þetta væri allt í lagi, var þetta vanda-
mál úr sögunni á þriðja degi ferðar-
innar frá Aden.
Það var varla búið að ljúka við að
skúra þilfarið, Þegar Kínverjarnir
tveir birtust þar, klukkutíma áður
en aðrir komu á fætur, að Banda-
ríkjamönnunum sex ekki undanskild-
um. Kínverjarnir tveir, í dýrum
flúnelsbuxum, silkiskyrtum og sand-
ölum, gengu fram og aftur á þilfar-
ínu sér til hressingar. Þeir tóku hvor
sína appelsínuna, stóra og safamikla,
úr körfunni, sem þjónarnir höfðu
sett fram fyrir árrisuia farþega.
Meðan þeir gengu hlið við hlið hring-
inn í kring á skipinu, afhýddu þeir
appelsínurnar vandlega og gættu
þess að kasta hýðinu þár, sem logn
B vikan;