Vikan - 17.11.1960, Side 30

Borg hinna bláu
vatna
(Framhald' á bís. 14)
— Hér er bíll á livert manriS-
barn.
— Bíll á hverja sex, leiðréttir far-
arstjórinn.
— Sú hlutfallstala verður orðin
að fornsögu þegar í kvöhl, anza ég.
Einhver hefur orð á því, að
Stokkhólmsdaman liafi jafnvel
flottara göngulag en Heykjavíkur-
daman. Það er vitaskuld einn af
okkur körlunum, sem lætur ])etta
út úr sér.
— Nei, ertu að segja satt? spyr
ein stúlka.
— Já, það verð ég að segja. Þær
hérna dúa svo skemmtilega í
mjöðmunum.
Stúlkan:
— Ég þekkff Iffia einu sinnf
kennslukonu, senr dúaði svona
skemmtilega í mjoðminmmi eius og;
þú orðar það.
Það kemur skúr ofan f hláturinm
hjá okkur, og við forðum okkur
undan steypiregninu inn á veítinga-
Stíið. Svo birtir aftur, — áður eru
vií höfum lokið við bjórinn og gos-
ið. O'g það er mjög ánægjulegt að
horfa i gegnurn glerið á mannfjöld-
ann streynfa lijá. Fólkið feHir
regnhlífarnar, sem ])að spennti upp'
fyrir stuttu. Aflír Iivetja sporið
og allir eru svo stórkostlega flot’tir
í tauinu, að maður gæti haldið, að
allar þessar þúsundir séu að fára
í konungsveizlu. Já, Svíinn er rík-
ur, lasm. Hér er sá maður á fá-
tækraframfæri ,sem ekki er „milli“'_
Að vera „milli“ upp á sænsku, þaðí
er að geta leyft sér að lifa á nú-
tímavísu í nútímaþjóðfélagi: að’
eiga I)íl og liús og gott innbú, — að:
hafa næga og örugga vinnu og tekj-
HÁRSKÝRIR . . . SHAMPOO . . . LAGNINGARVÖKVI.
FOCUS gerir háralit ydar skýran og fagran og endist vjkum
saman, og hár ydar mun vekja addáun allra, sem á líta. FOCUS
er einnig shampoo.
ér getid óhræddar notad FOCUS.
Hann er audveldur í notkun og med
fullkomlega edlileg litaráhrif, sem
skýra og fegra ydar eigin
6 UNDUR-FAGRIR OG
EÐÉILEGIR HÁRALITIR—
Veljid þann, sem hæfir háralit
ydar.
HEILDVERZLUNIN
HEKLA H.F.
Hverfisgötu 103—Sími 11275.
HAFIÐ ÞÉR ALDREI NOTAÐ LIT?
ur, sem leyfa manni allt annað en
beinlínis bjánalegt bruðl og óhóf ...
Þetta kvöld gleðjum við okkur
með því að horfa á kabarettsýningu,
—- öll nema hjúkrunarkonurnar
okkar. Fram á sviðið gengur feit-
laginn, gráhærður töframeistari. Og
nú hyggst hann framkvæma þetta
alkunna úr biblíunni, að brtryta
vatni í vín:
— Vill einhver vera svo góður
að kjósa sér ákveðna vintegund?
'kallar töfrarinn fram i salinn.
— Viskí, segir rödd i salnum.
— Viski, gjörið þér svo vel, segir
töfrarinn, liellir blávatni i glas, og
samstundis tekur vatnið á sig hinn
:gulbrúna lit viskisins.
Áhorfendur hrópa upp nöfn allra
luigsanlegra vintegunda. Töfrarinn
hefur varla við að he-lla á glösin.
Hver vintegund fær sinn rétta lit
og bragð, og áhrifin _eru meir en
ósvikin. Það sannfærist hver og
-einn um, strax og pantanirnar liafa
verið bornar fram í salinn, en þann
starfa annast flokkur ungra meyja,
sem eru töfraranum til aðstoðar.
Þú finnur vel á þér af fyrstá snaps-
inum.
Og enn um stund lialda krafta-
verkin áfram að gerast. Það má
segja, að hjúkrunarkonurnar okkar
séu fjarri góðu gamni. En þær
völdu sér „góða staðinn“ og eru nú
að hlusta á óperu. En þegar við hin
komum lieim góðglöð af kabarett-
inum, koma þær ofurölva af söng-
;gleði úr hljómleikahöllinni. Söngs-
iins unaðsmál lifir sælu lífi i svip-
móti ]>eirra og hverri minnstu
likamshræringu, svo að i vissum
.skilningi er jafnt á komið með okk-
mr öllum. Þegar við förum upp i
ilyftunni góðu, þá verður aldursfor-
setanum þetta að orði:
— Hann lék laglega á okkur,
galdrameistarinn. En sá var ekki
sinkur á dropann, það má liann
eiga, karlskröggurinn. -jár
Danskennsla
Framh. af bls. 15.
— Teljið þið gagnlegt fyrir ykk-
ur að sjá slikt fólk?
— Við teljum það alveg bráð-
nauðsynlegt.
— Eru ekki einhver undirstöðu-
atriði, sem sameiginleg eru flestum
eða öllum dönsum?
— Það eru fjórir dansar, sem eru
kallaðir standarddansar eða aðal-
dansar: vals, tangó, kvikk-stepp og
sló-fox, — við skulum bara staf-
setja það upp á íslenzkan mátá.
Frumsporin í þessum dönsum eru
undirstaða allra annarra dansa.
— Þið byrjið þá á því að kenna
þessa dansa?
—• Það er að sjálfsögðu miklu
léttara að læra alla aðra dansa með
þvi að kunna frumsporin úr þessum
fjórum. Því er það, að við kennum
ekki Cha-cha-cha eða Calýpsó ein-
vörðungu án þess að kenna öll
frumsporin.
— En ef einhver kæmi nú og
vildi bara læra Calýpsó?
— Þá mundum við ekki taka það
að okkur. Það hefur komið fyrir, að
við höfum haft af okkur nemendur
með þessu, eh þetta er hjá okkur
boðorð, sem ekki má brjóta.
— Hvernig er það nú fyrst í
stað, — er fólk fljótt að komast á
lagið með að dansa rétt?
— Það eru allir fljótir að læra
sporin, en leiknin kemur ekki strax.
Hreyfingarnar þurfa að komast yf-
ir á ósjálfráða taugakerfið, líkt og
þegar maður gengur. Maður hugsar
ekki um það, að nú taki maður
hægri fótinn fram fyrir hinn vinstri
og síðan hinn vinstri fram fyrir
hinn hægri, ]>egar maður gengur,
og hætt er við þvf, að göngulagið
yrði stirðlegt með þvi. Svipað er
])etta í dansinum. Fólki finnst, að
það standi í stað fyrstu tímana, en
svo kemur leiknin allt i einu ná-
lægt áramótunum. Þá fyrst fer fólk
að nlá valdi á dansinum.
— En börn og unglingar eru fljót-
ari að komast á lagið, — er það
ekki?
— Yfirleitt er það svo, og það
er vegna þess, að eldra fólk liefur
ekki lært að dansa rétt. En komi
til okkar fólk á miðjum aldri, sem
aldrci hefur dansað, þá verðum við
ekki vör við, að það sé lengur að
læra en unglingarnir.
— Hvað segið ])ið um dans-
kennslu í nágrannalöndunum?
— Hún er orðin mjög almenn, en
það eru allt einkaskólar. Það tíðk-
ast ekki, að dans sé kenndur i
barnaskólum' þar. Aftur á móti -er
það til hér, og getum við því sagt,
að málið sé i betra horfi hjá okkur,
því að við teljum tvimælalaust, að
dans eigi að kenna í barnaskólum.
Ég hef nú i þrjá vetur kennt dans
i tólf ára deildum í Melaskölanum
fyrir áeggjan Arngrims heitins
Kristjánssonar skólastjóra, sagði
Hermann. — Nú i vetur á að bæta
við Breiðagerðisskóla og Langholts-
skóla. Unnur kennir þá í öðrum og
Ingibjörg Jóhannsdóttir, sem verð-
ur aðstoðarkennari hjá mér 1 vetur,
kennir í hinum. Sjálfur kenni ég
svo áfram í Melaskólanum.
— Finnst ykkur forráðamenn
.skólamálanna sýna því skilning, að
dans verði kenndur í barnaskól-
nnum?
— Ekki þurfum við að kvarta
undan því, að skilning vanti. Þeir
hafa einmitt verið mjög áhugasamir
um málið. En þótt það yrði sam-
þykkt að gera dans að skyldunáms-
grein i barnaskólum, þá yrði ekki
hægt að framkvæma kennsluna sök-
um þess, hve kennarar eru fáir.
— Ég hef heyrt mikið látið af
ykkar ágætu dansskemmtunum.
Hvað haldið þið margar slíkar yfir
veturinn?
— Þær eru þrjár, og mun óliætt
að fullyrða, að þær hafa tekizt mjög
vel og verið vinsælar. Foreldrar
barna fá að koma einu sinni í mán-
uði og fylgjast með danskennslunni
og framförunum hjá börnunum. Við
höfum eindregið mælt með því, að
börn og unglingar tækju foreldra
sína með á skemmtanir, sem við
höfum haldið, og dansi við þá. Þvi
er vel tekið af hinum yngri, en
unglingum um fermingu og þar yfir
finnst óþarfi að blanda „karlinum
eða kerlingunni“ 1 málið.
— Og að lokum: Þið eruð sann-
færð um, að unglingar, sem kunna
að dansa, leiðist síður út á villi-
götur.
— Já, það er almennt viðurkennt.
Axel heitinn Helgason sagði okkur,
að hann hefði orðið var við það,
að mörg afbrot unglinga mátti
rekja til þess, að þeir náðu sér ekki
á strik í heilbrigðu skemmtana-
lífi. ★
3D VIKAN