Vikan - 17.11.1960, Síða 34

3 Híiðcvrópu —
er borgin Auerbach í Erzfjöllum, sem er ein helzta
framleiðslumiðstöð vönduðustu kvensokka. Thal-
heim, Oberlungwitz og aðrar framleiðslustöðvar
kvensokka eru í næsta nágrenni. Síðan árið 1714
hefir sokkaiðnaðurinn þróast hér og er jafngamall
„Herkúlesarstólnum“, en svo nefnist vefstóll sá
sem sýndur er til hægri handar á myndinni.
Vér bjóðum næfurþunna kvensokka
svo og sterka hversdagssokka, hina
heimskunnu „3 Tannen“ sokka.
Einnig FSO, Esda og DEDERON
sem gerðir eru úr DEDERON-
SILASTRIK efni og gerfisilki. Enn-
fremur hinar vinsælu sokkabuxur.
Exportgesellschaft fiir Wirkwaren und Raumtextilen
mbH., BERLIN C 2 Deutsche Demokratische Republik.
táknræn fyrir það, hvernig við höf-
um farið með arfinn. Það er, nánast
tiltekið, orðið að eins konar háðs-
yrði, sem við hikum við að taka
okkur i munn. Og þó er það einmitt
i þessu kjörorði, sem sá töframátt-
ur er fólginn, er leyst getur framtíð
þjóðarinnar úr þeim álagaham, sem
við liöfum búið henni, — við, sem
þrömmum bísperrtir götu nútíðar-
innar með vasaklútinn, hnýttan í
slaufu um hattinn, forugir upp á
miðja skálm, — við, sem settum
bankóflöskuna á glámbekk fyrir
barnið og höfum okkur það til af-
sökunar, að það liefði átt að geta
séð, hvað á miðanum stóð, — við,
sem kunnum ekki nein betri eða
nærtækari ráð, þegar napurt blæs,
en setja hurð fyrir landnorðrið ...
★
Monsúnvindiirinn
(Framhald af bls. 26)
og til að íinna afsökun fyrir kæru-
leysi sínu.
„Sjáið til, þannig liggur í málinu.
Fyrir utan það, að hann fótbrotnaði,
hefur hann fengið þungt högg á mjó-
hrygginn, þegar borðið ýtti honum að
bekKnum. Það hlýtur að hafa komið
af stað innvortis blæðingu. Blæðingin
hefur svo þrýst á taugar, sem liggja
niður i fæturna, og valdið skyndi-
legri lömun. Slik iömun getur að
visu staðið yfir í margar vikur. Á
læknamáli heitir þetta paraplegia."
Það var eins og honum yrði rórra
við að nefna latneska orðið.
„Þetta er mjög sjaldgæft, satt að
segja. Einkennin koma ekki strax í
ljós og jafnvel ekki fyrr en eftir
tólf tii tuttugu og fjóra tíma. Það
hvarllaði ekki að mér, að þetta mundi
koma fyrir í þessu tilfelli. Mjög
sjaldgæft."
Hinir íarþegarnir kinkuðu kolli til
samþykkis og horfðu á herra Wíu
í kojunni. Læknirinn sneri sér að
brytanum.
„Eg gat ekki látið mér detta þetta
í hug. ríeyndar hélt ég, að vinur hans
liti eftir honum og að hann mundi
láta mig vita, ef eitthvað óvenjulegt
kæmi fyrir.“
Þetta er alveg furðulegt, að yfir-
gefa vin sinn á þennan hátt. Vesal-
mgs maðurinn hefði getað dáið, ef
herra Magdwick hefði ekki gengið
þarna fram hjá.
Brytinn ruddi sér braut fram að
dyrunum. Herra Magdwick fitlaði
óstyrkur við skeggið a sér og fylgdi
á eftir. Þeir gengu hratt fram gang-
inn, sem lá upp á A-þilfar. Þeir
stónzuðu fyrir framan klefa nr. 550,
og brytinn barði að dyrum.
„Já,“ heyrðist herra Ton kalla, —
„kom inn.“
Þegar brytinn ýtti upp hurðinni,
þustu Gerard og Winter og meira en
tugur annarra farþega inn ganginn
og tróðu sér á bak við hann. Við
skriFEorðið sat herra Ton í morgun-
slopp úr silki og var að borða há-
degisverð af bakka í bezta yfirlæti,
meðan hann leit í bók, sem hann lét
standa upp við vatnsflösku. Hann tók
rólega af sér munnþurrkuna, lét
hana falla niður á bakkann og stóð
upp. Áður en brytinn gæti sagt orð,
ruddist herra Magdwick fram fyrir
hann.
„Hlustið þér nú á,“ sagði hann
æstur, og orðin ultu út úr honum,
og nú minnti hann ekkert á mann-
inn, sem var vanur að leggja sig allan
fram við að bera orðin fullkomlega
rétt fram. „Rétt áðan fundum við vin
yðar, herra Wíu, í hræðilegu ástandi.
Enginn virðist hafa komið til hans,
síðan hann fótbraut sig. Hann hefur
ekki fengið mat eða drykk í fjóra
daga. Hann heföi beinlinis getað
dáið.“
„Mér þykir leitt að heyra þetta,"
sagði herra Ton kurteislega. „Þaö
var sannarlega leiðinlegt. En ég skil
ekki, hvernig ég ætti aö bera ábyrgð
á þessu, eins og þér virðizt telja,
eftir framkomu yðar að dæma.“
Farþegarnir bak við herra Magd-
wick ókyrrðust.
„En skiijið þér það ekki, ... hann
var vinur yðar. Þið voruð óaðskiljan-
legir ...“
„Vinur minn,“ sagði herra Ton
fyrirlitlega, — „þessi ómenntaði,
feiti og einfaldi tryggingamaður!
Ætti hann að vera vinur minn? Ég
hef aldrei litið hann augum, fyrr en
við komum hér um borð í þetta skip.“
I fyrsta sinn, siðan Baroda lét úr
höfn i Aden, virtist herra Magdwik
vera í vandræöum. Hann fitlaði
vandræðalega við skeggið og sneri
sér að brytanum, að Bandaríkja-
mönnunum og að öllum hinum far-
þegunum. Enginn virtist vita, hvað
segja skyldi. Herra Magdwick sneri
sér aftur að Kinverjanum, rauðar,
næstum kvenlegar varir hans opnuð-
ust og lokuðust á vixl, eins og hann
væri að leita að orðunum.
„E’f ykkur væri sama,“ sagði herra
Ton rólega, en með ískaldri kurteisi
og hneigði sig lítillega, „þá vildi ég
gjarna ljúka við hádegisverðinn.”
★
Fura í innréttingum
Framhald af bls. 5.
þá er það ótrúlega áhrifamikið að
klæða gaflinn með láréttum furu-
borðum.
Enn er eitt ótalið og það er að
skara eins og gert var í baðstoíu-
klæðningum i gamla daga. Það
var gert af praktiskum ástæðum
til þess að koma í veg íyrir leka,
en nú þarf ekki að hugsa um þá
liluti. Hins vegar getur skarsúð ver-
ið falleg og jafnvel farið vel á
lóðréttum vegg.
Það er mjög algengur og vinsæll
bygginglarmáti að kaupa fokbel|t
og smíða innréttingu ibúðarinnar
eftir eigin liöfði. Oftast eru þó
einhverjir milliveggir, sem ekki
eru burðarveggir, og þá geta menn
ráðið efni þeirra og útliti. Það
ætti að gera meira af þvi en gert
er að gera þessa milliveggi úr
trégrind og klæða á þá með viði
og ekki sizt furu. Það gefur ibúð-
inni vingjarnlega tilbreytingu og
eykur verðgildi bennar.
34 VIKAN