Vikan - 29.09.1960, Qupperneq 21

fyrir heppni en handlægni að mér tókst aS grípa
það. „Hvers vegna sagðirðu honum það ekki?“
spurði hún og brýndi nú raustina.
„Þú hlýtur að skilja hvernig þessu er farið,"
mælti ég og reyndi að róa hana. „Það er örðugt
fyrir karlmann að ræða um slíkt við annan karl-
mann ..
„Allt í lagi,“ mælti hún og spratt á fætur. „Hafir
þú ekki kjark í þér til að skýra honum frá því,
skal ég gera það sjálf. Ég fer þangað beina leið og
það á stundinni. Ég skal tala við þau bæði tvö,
svo að þau megi lengi muna, og þegar því er
lokið, geri ég ráð fyrir að öll frekari réttarhöld
í málinu verði óþörf. Ég skal, að mér heilli og
lifandi .. .“
„Ég mundi ekki gera það, væri ég i þínum
sporum.“
„Og hvers vegna ekki?"
Ég setti glösin frá mér á borðið. Sneri mér að
henni og leit fast á hana. „Sagði ég þér ekki, að
ég væri leynilögreglumaður?“
„Hvað kemur það því við?“
„Þegar ég kom að máli við þig í nótt er leið,
var það fyrst og fremst vegna þess að ég þurfti
nauðsynlega að afla mér nokkurra upplýsinga
um Howard. Ég vissi að ykkur hafði verið vel
til vina, að ekki sé fastara að orði kveðið, og það
mundi því reynast örðugt að hafa nokkuð upp
úr þér varðandi hann. Ég varð því að sjá svo
um að tilfinningar þinar gagnvart honum breytt-
SSMi-ar’
Frænka lögreglustjórans í Pine City finnst myrt á dyraþrepinu
heima hjá honum og felur hann leynilögreglu-
manninum Wheeler, rannsókn málsins.
Vitað er að sú myrta hefur vreið á snærum spilavítiseiganda,
er dvelst nú sem flóttamaður í Pine City
og fellur þegar grunur á hann um morðið.
Wheeler kykist fljótt sjá, að lykilinn að lausn gátunnar muni
helzt að finna í Las Vegas, bregður sér þangað,
en eigandi .,Höggormsaugans“ sendir vopnaðan „starfsmann“
með hann út á fugvöll. að hann hafi sig á brott.
Wheeler tekst þó með hörkubrögðum að snúa hann af sér,
heldur aftur inn í borgina, bar sem hann hefur mælt sér mót
við nektarsýningarmærina, Gabriellu, sem þekkir ýmis
levndarmál spilavítisins, og verður kært með beim, síðan snýr
Wheeler aftur heim til Pine Citv oer beinir nú rannsókn-
inni sér i lagi að Rex nokkrum Schafer blaðamanni.
Schafer bessum er mjög í mun að grunurinn beinist að vissum
manni, og styður lögreglustjórinn hann þar.
„Gefou mér eitthvao ao drekak," endurtok hún.
„Ég er sárþyrst."
Ég hellti í glös handa okkur báðum. Hún leit
athugandi á mig. „Þú lítur út eins og draugur,
vakinn upp úr öðrum draug," sagði hún. „Farðu
og greiddu þér og snyrtu Þig svolítið.“
„Hvernig ætti ég að líta öðruvísi út,“ svaraði
ég, en brá mér þó fram í snyrtiherbergið, þvoði
mér og greiddi; gekk síðan aftur inn í setustofuna.
Gabriella hafði hreiðrað um sig i hægindastól
og hélt á glasinu; hafði brugðið sér úr kjólnum
og farið í hvít silkináttföt, sem báru það með sér
að þau höfðu ekki verið keypt á útsölu. Hún var
hress og blómleg, rétt eins og hún væri nývöknuð
af svefni, en ekki að koma úr löngu og þreytandi
ferðalagi. Ég settist á legubekk gegnt henni með
glasið i hendinni.
„Hvernig fórstu að því að sleppa?" spurði ég
enn.
„Það kom allt af sjálfu sér,“ svaraði hún.
„Fulton kallaði mig fyrir sig snemma í morgun,
og bar mig þeim sökum, að ég hefði sagt þér sitt
af hverju i nótt er leið, og mér væri guðvelkomið
að fara hvert á land sem ég vildi, hvenær sem
ég vildi. Það hefði hvort eð er aldrei verið nein
trygging i þvi að halda mér um kyrrt í Las Vegas,
hver sem væri gæti komið í minn stað. Hann var
með öðrum orðum hæverskari en nokkru sinni
fyrr. Mér kom til hugar að hann væri ekki fylli-
lega með sjálfum sér, svo að ég hraðaði mér
nm hrott ððnr en hann kvnni að fá vit.ið aftur og
sið sip’ um hönd Tók mér far með fyrstu flug-
réiinni oft nú er ée hineað komin “
,.Oí hvers veena komstu hineað?" snurði ég,
en sá um leið oe ée hafði sleppt orðinu hve
heimskuleg spurning þetta var.
..Hvers veena — oe þú snvrð bess. Al." Hödd
hennar fékk maihpnnda mvkt. ..Auðvitað ætla ég
að nntn tækifærið til að heimsmkia eamia kunn-
ineia. Ée hef til dæmis ákveðið að heimsækja
Howard Fletnher áður en langt um líður og þá
iíka rauðhærðu dvrgiuna hans. Það er ýmislegt,
sem ée barf að ræða við bau, skötuhiúin."
„Þú æt.t.ir samt ekki að flana að neinu,“ maldaði
ée í móinn.
Hún rak upp stór augu. „Nei, þú mundir kannski
huesa big um tvisvar. en ée er bara ekki þannig
gerð Þeear ég hef talað tvö orð í styttingi við þá
rauðhærðu, skal ég. að mér heilli og lifandi . . .“
..Hvers vegna ekki að gleyma þessu öllu saman.
Þetta er, hvort eð er, búið og gert ...“
„Hefurðu hitt Howard í dag?“ spurði hún mjúk-
um rómi.
„1 morgun," svaraði ég hugsunarlaust.
„Og þú hefur sagt honum af fundum okkar í
nótt?" Hún brosti enn.
„1 nótt?"
„Og vertu ekki með neina hæversku," svaraði
hún og brá fyrir óþolinmæði í röddinni. „Þú hefur
sagt honum allt, sem okkur fór á milli. Það var
eina skilyrðið, sem ég setti."
„Jú, eitthvað rámar mig í það.“
,.Og ...“
Ég hristi höfuðið. „Nei. Ég lét þess ekki getið."
„Það er þá ekki heldur hægt að reiða sig neitt
á þig.“
„Við skulum fá okkur aftur í glösin," flýtti ég
mér að segja.
Hún lcastaði glasinu i mig, og það var meira
ust. ef ég átti að gera mér vonir um að verða
nokkuð ágengt."
Fvrst var bað undrnnin. sem birtist í svin
hennar. en hún brevttist smám saman f slika
heint. að bað leyndi sér ekki að hún var staðráðm
í að myrða mig og bað á stundinni. ,.Þú átt við
Það.“ mælti hún seinlega. „að bessi saga um hann
og Nfnu hafi veríð tilbúningur binn ?“
„Frá rótum. að bvf er ég bezt veit." svaraði ég
,.Ég hef ekki neina ástæðu til að ætla, að nokkuð
sé þeirra á milli."
„Og til þess að hefna mín á Howard, lét ég þér
f té ..."
Hún rauk á mig eins og forsending. barði mig
og snarkaði f mig. svo að ég fékk fvrst í stað
engri vörn við komið. Til allrar hamingju tókst
mér loks að hrinda henni frá mér.
Hún missti jafnvægið og féll niður í stól, en
spratt ekki á fætur aftu'r. heldur tók að berja
fótunum í stólinn eins og óð væri, kom ekki unp
neinu orði og hafði bersýnilega misst alla stjórn
á sjálfri sér.
Þar sem ég vildi ekki láta viskýið fara til spillis,
vatt ég mér fram í eldhúsið, fyllti könnu af köldu
vatni og hélt með hana í hendinni inn í setu-
stofuna. Hún sat enn í stólnum og barði fótunum
án afláts, en hætti því skyndilega, þegar ég skvetti
öllu vatninu úr könnunni yfir hana.
Það leið nokkurt andartak — ótrúlega langt
andartak, sem ég notfærði mér til að kveikja
mér f vindlingi — án þess nokkuð gerðist. Loks
stóð hún hægt og seinlega á fætur. Rennblautt
hárið lagðist fast að höfði hennar og vöngum, líkt
og á kvenmannsmyndunum í auglýsingunum, sem
eiga að sýna hvernig hárið var á sig komið, áður
en viðkomandi tók rögg á sig og fór að nota hið
dásamlega lokkalyf, en náttfötin voru límd við
lfkama hennar eins og eins konar ytra hörund.
„Ég myrði þig, A1 Wheeler, hvenær sem ég fæ
því við komið," sagði hún lágt, „og það á þann
kvalafyllsta og seinvirkasta hátt sem ég get upp
fundið. Skilurðu það?“
„Auðvitað," svaraði ég auðmjúkur. „Mig skal
ekki undra."
„Lánaðu mér handklæði," hreytti hún út úr
sér.
Ég skrapp fram i baðherbergið eftir handklæði.
Þegar ég kom inn i setustofuna aftur, hafði henni
einhvernveginn tekizt að komast úr náttfötunum
og stóð nú á lendaskýlunni einni saman. Hún
þreif af mér handklæðið og tók að þurrka sér.
Mér varð fyrst fyrir að fylla glösin. Þegar ég
rétti henni glasið sitt, svalg hún úr bví, rétti mér
það hæversklega aftur, lauk við að þurrka sér,
greip ferðatöskuna og brá sér inn í svefnherberg-
ið. Að stundarkorni liðnu kom hún þaðan aftur,
klædd þunnri, hvítri peysu og síðum. nærskornum
brókum. Hún leit á mig, og mér þótti vænlegast
að vera við öllu búinn, en svo brosti hún skvndi-
lega. „Veiztu hvað." sagði hún. „Ég hafði bara
gaman af þessu. Howard vildi aldrei að skærist
neitt í odda. Hann kallaði allt þessháttar barna-
skap."
Þetta þótti mér nóg tiiefni til þess að við feng.i-
um okkur einn lítinn til viðbótar. Gabrielle tók
við glasinu. hreiðraði um sig i hægindastól eins
og áður og varð ekki annað séð. én henni væri
runnin reiðin. Nokkra hríð horfði hún athugandi
á mig. „Tilfinningar minar gagnvart, Howard
kólnuðu verulega." mælti hún, „þegar hann hvarf
á brott og lét mig eina eftir. „Ef til vill er ég
þér bvi ekki eins reið oe ég lét.“
„Það bykir mér gott að hevra.“ savraði ég. „Ef
dæma skyldi eftir því hvernig bú lézt, varstu mér
nefnilega meira en litið reið.“
„E'n ée ætia nú að tala við kauða engu að síð-
ur,“ mælti hún enn. „Það er ekki nema rétt að
hann fái að vita hvern hug ég ber til hans, skepn-
an sú arna.“
„Gerðu mér nú smávægileean greiða." varð mér
að orði. „Seeðu honum að Fultnn hafi slennt bér
á brott. vegna þess að hann hafi talið að ekki
væri nein þörf á að halda Þér þar lengur sem
gisl. Segðu honum að forráðamenn spilavitis-
hringsins telji sig hafa búið svo um hnútana nú,
að hann sleppi ekki lífs úr Pine City. og fyrir
braeðið áliti þeir alla tryggineu óþarfa."
„Hvers vegna ætti ég að seeia honum það?“
„Það kemur ekki að neinni sök að minnsta
kosti “
„Nei. ég geri að vísu ekki ráð fyrir því,“ mælti
hún lágt. „Þá það. A1 ... fyrst þú biður mig . . .“
„Ágætt." saeði ég. „Og nú þarf ég að skrepna
út. Get ég ekið bér til einhvers staðar i leiðinni?
Hefurðu orðið bér úti um gistihúsnæði?"
„Al,“ mælti hún og virtist særð. „Hvar er nú
bessi gestrisni vkkar hérna í Pine City, sem ég
hef hevrt. svo miög gumað af?"
„Hvað áttu við?“
„Hafðir þú nokkuð yfir beim mót.tökum að
kvarta. sem Þú nauzt af minni hálfu í Las Vegas?"
„Síður en svo?“
„Þá er þetta útræt.t mál “ sagði hún glaðlega.
„Þá er ég viss um að ég muni ekki burfa að kvarta
yfir þeim móttökum, sem ég nýt af þinni hálfu
í Pine City ...“
— Þér trúið því sjálfsagt ekki —
en þennan smúking hef ég átt síðan
ég fermdist.
VIKAN 21