Vikan - 23.03.1961, Blaðsíða 11

Blaðamaður Vikunnar
heldur áfram frásögn sinni
Við ákváðum aS byrja á vinstri bakkanum, en þaS var of
snemmt til þess, aS nokkurt fjör væri orSið í kjöilurunum við
Saint-Germain-des-Prés. Hins vegar fundum við einhvers stað-
ar í Latinuhverfinu ágætan kjallara, sem gat státaS af skemmti-
legri Dixieland-hljómsveit. ViS sátum þar til kl. tiu. Á þessum
slóðum gerist framhaldssagan í Vikunni, Unglingar á glap-
stigum, og lýsir mjög vel lífi þessa umkomulausa, unga fólks,
sem snúið hefur bald við fjölskyldu og heimilum til þess aS
lifa saman í hálfgerðu eða algeru tilgangsleysi.
JÓNARNIR be-ntu okkur sérstaklega á kjallara í Rue de
la Huchette, og viS komum sannarlega ekki að tómum
I / kofunum þar. í þessum hálfdimma kjallara var nálega
eingöngu ungt fólk, og mér fannst ég þekkja sumt af
þvi úr framhaldssögunni. Það var allt saman á níð-
þröngum og snjáSum kakíbuxum, stúlkurnar meS hárið í allar
áttir, axlasítt. Þær voru sumar í peysum eða einhvers konar
úlpum og allar á flatbotna skóm. Strákarnir voru í leður-
jökkum eða peysum, i támjóum, itölskum skóm, háriS ókilppt
og ógreitt fram á ennið. Allii streittust við að liafa á sér
kærulausan lifsleiðasvip, eins og vildu þeir segja: Þetta er
allt einskis virði fyrir mig, — það er ekkert í þessum heirni,
sem ég þekki ekki eða kemur mér á óvart. Það var litiði á
okkur meS fyrirlitningu; við vorum báðir sæmilega klipptir
og báðir með bindi, en það er hvort tveggja megineinkenni á
fyrirlitlegum betriborgurum og hámark alls hégóma. Þessi
lýður kennir sig við existentialisma, sem franski rithöfundur-
inn Jean-Paul Sartre er höfundur að. Ungmennin dönsuðu
„tjútt“ af miklum krafti, en aldrei stökk þeim bros, og það
þykir ágætt að þeyta dömunni i kringum sig til þess að vita,
hvað hún þolir, slengja henni aftur á bak á sér og fram yfir
höfuð og ganga siðan fyrirvaralaust út úr dansinum, eins og
nm ekkert hefði gerzt. Meðan á þessu stendur, gæta
þeir þess að sýna sem minnst svipbrigði. Þetta unga fólk er
ekki hingað komið til þess að leita eftir ástum, — allra sízt
kvenfólkið. Ástin er óviðkomandi þessum existentialistadöm-
um; þeim finnst allt slíkt hlægilegt. Þó eru auðvitað til undan-
tekningar, eins og bezt kemur fram í sögunni Unglingar á
glapstigum. Segja má, að mannlífið geti tekið á sig allkynlegar
myndir og undarlegar, og óviða munu sjást fjölskrúðugri fyrir-
brigði þess en einmitt í París.
Úr þessum merkilegu kjöllurum liéldum við niður á
Montparnasse og komum viða við, meðal annars þar, sem
aðallega héldu til listamenn. Andrúmsloftið þar var ákaflega
menntað, og ég minntist þess að hafa séð afturgöngur úr þessu
lifi á Laugavegi 11. Þeir voru flestallir með skegg, og yfirgnæf-
andi meiri hluti reykti pípu. Klæði höfðu þeir vond. Þetta
var mjög alvörugefin samkoma, enda sæmir ekki að hafa
uppi glens, þar sem svo grafalvarleg málefni sem listir eru
á dagskrá. Þar var einnig kvenfólk af sama sauðahúsi: Bar
litið á milli um útlitið utan skeggið. Þær voru ákaflega gáf-
aðar á svipinn.
Þar í nándinni var heldur óhrjáleg knæpa, kölluð Knapinn.
Veggir eru þar flúraðir mjög, eins og víða tíðkast á þess hátt-
ar stöðum. Dansmeyjar áttu það víst að heita, sem þar sýndu
listir sínar. Þær voru allar í reiðfötum og með svipur. Á einum
stað var það helzt til skemmtunar, að konu einni var e-kiS
fram á gólfiS, og var hún svo ferlega feit, að aldrei höfðum
við séð neitt þvilikt. Gizka ég á, að hún hafi verið ekki niinna
en 400 pund, enda var hún að mestu hjálparvana. Það eru
annars ólíklegustu hlutir, sem menn lifa á í París. Einn vert-
inn auglýsir, að hann hafi versta restaurantinn i allri borg-
inni, og lætur víst nærri, að það sé satt. Samt er þar jafnan
húsfyllir. Þar er hreytt ónotum í menn, og þeir verða að
bjarga sér sjálfir, því að þjónarnir lireyfa hvorki legg né lið.
Hins vegar hafa þeir eins konar óperu þar, sem er svo skringi-
leg, að menn halda um magann af hlátri. Á öðrum stað gera
gestirnir sér það til gamans að mölva diskana — og þá helzt
hver á höfði annars.
U/t IÐ komum á La Nouvelle Eve seint þetta kvöld. Það er
líl einn feikna-kabarett með margs konar „númerum“,
C/ dansmeyjum, pomp og pragt. ÞaS er þar, sem þeir hafa
„taxi-girls“, það er að segja, gestir geta leigt sér stúlku
til félags, og eru tiu dansar innifaldir í miðanum. Þessar
stúlkur standa þar til sýnis, og menn geta valið þá, sem þeim
lizt bezt á. Hún fer siðan yfir að borðinu til gestsins og tekur
þátt i samræðum við hann og á að vera honum góður félagi,
meðan miðinn endist. Þess er vandlega gætt, að stúlkurnar
geri ekkert ósæmilegt, og vertinn, monsieur Bardy, sagði okk-
ur, að honum væri mjög illa viS það, að gestir efndu til ná-
inna kynna við stúlkurnar hans eða hefðu við þær stefnumót
að degi til. Þó sagðist hann lítiS geta gert viS þvi. Einu
Framhald á bls. 30.
<] Á næturklúbb við Montpar-
nasse. Hún er dálítið farin að
eldast og hefur víst aldrei
verið falleg, en er nú samt
hið helzta, sem staðurinn get-
ur boðið til augnayndis.
Næturlífið er slítandi til lengdar. Jafn- j>
vel þótt menn séu á bezta aldri, geta
þeir verið þreytulegir, þegar þeir fá
sér síðasta glasið undir morgunsárið.
Vinsamleg samskipti fjarlægra þjóða: [>
Hann er frá Malajalöndum, en hún er
ein af þeim, sem stuðlað hafa að því,
að næturlífið í París er frægt — og
eftirsótt.
<3
Dansmeyjarnar á Rauðu myll-
unni voru aliar merkilega
líkar í útliti. Hér eru tvær,
frísklegar, ungar og fallegar.
VIKAN 11