Vikan - 23.03.1961, Blaðsíða 20

4. hluti
Saga þessi gerist meö-
ál æskufólks í París.
Ungur námsmaöur, Bob
Latellier, kemst fyrir
einkennilega hendingu í kynni viö Alain nokk-
urn, furöúlegan mann, sem gengur undir nafninu
„skynsemisTpostúlinn" meöal félaga sinna — og
Bob fær brátt aö reyna aö þessir félagar eru
ekki síöur furöulegir en Alain sjálfur; aö minnsta
kosti ólíkir því sem Bob á aö venjast. Meöal þeirra
eru nokkrar ungar stúlkur, frjálsar l fasi og hisp-
urslausar.
Það tók hann örlitla stund að átta sig á mein-
ingunni.
„Vitanlega ekki,“ svaraði hann og lét sem ekkert
væri.
Hún þrýsti sér fastar að honum.
„Þú meintir það ... ég var ekki viss. Segðu
mér um hvað þú ert að hugsa?“
„Vertu ekki með neinn kjánaskap," svaraði Bob
harkalega, því að hann var þreyttur. „Hvar er
svefnherbergið þitt ?“
Hún gerði ekki neina tilraun til að svara hon-
um út af eða láta liða yfir sig, heldur sleppti
tökum á hálsi hans og tók í hönd honum.
„Komdu,“ sagði hún.
Já, okkar gamla og góða, franska ættgöfgi,
hugsaði Bob með sér.
Nicole horfði á eftir þeim. „Viltu koma heim
með mér?“ hvislaði hún að Lou.
„Hvað um fjölskyidu þína?“ spurði sá síðhærði.
Vinnukonuherbergið — ég hef lykil að því.“
Rökkrið varð þrungið af atlotum, hvísli og koss-
um. Að eins tvennt eða þrennt hélt áírom dans-
inum.
Clo aðvaraði Bob, og það var ekki laust við að
háðshreim brygði fyrir í röddinn. „Gættu þess
að stíga ekki ofan á neinn. Þetta er um öll gólf
og ganga“.
Dyrnar að reyksalnum opnuðust. Síðhærð stúlka
eitthvað um fimmtán ára að aldri kom hlaup-
andi út og æpti hástöfum: „Nei, ég vil ekki . . .
ég vil ekki . . .“
Alain Cl»
Piltur, sem hafði allt útlit fyrir að vera úr
slátrarabúð i La Villette, veitti henni eftirför og
hagræddi klæðum sínum.
„Þú ert viðbjóður“, hrópaði hann. „Það er
venja að segja strákum það fyrirfram. Þú ert
viðbjóðsleg, Nadina . .
Clo yppti öxlum og lyfti fætinum upp á stiga-
þrepið.
„Þú getur ekki ímyndað þér hvílíka andúð ég
hef á þeim!“
„Hverjum?"
„Þessum hálfmeyjum . . .“
Þau héldu upp stigann. Bob hafði lagt arminn
um mitti Clo, henni til stuðnings. 1 rauninni fann
hann, að það var ósveigjanlegur, þögull vilja-
styrkur stúlkunnar, sem réði förinni. Sjálfur var
hann ekki sérlega ákafur, viðbrögð hans voru
öllu fremur eins og hlýðins nemanda. Þetta var
áþekkt munnlegu prófi og hann varð að kunna hin
réttu svör eða falla ella. Clo nam staðar við yztu
dyrnar uppi á ganginum.
„Þá erum við komin," sagði hún.
Hún ýtti hurð frá stöfum. Ljós loguðu inni fyrir.
Bob gat ekki leynt því að honum brá. Hann
veitti húsgögnunum ekki neina athygli; aðeins
rekkjunni, þar sem stúlka nokkur lá í upprótuð-
um sængurfötunum með pilsin brett upp á brjóst.
Pilturinn, sem laut yfir hana, vatt til dökkum,
hrokknum kollinum og leit undrandi á þau.
„Ó, fyrirgefið," sagði Clo, eins og hún væri
veraldarvön.
Hún lokaði dyrunum og leit afsakandi á kunn-
ingja sinn. 1 *1
„Ég get ekkert við þessu sagt. Hún er bezta
vinstúlka mín.“
„Þessi stúlka?"
„Já. Mic heitir hún. Jæja, minna mátti Það ekki
kosta — gestirnir eru líka farnir að gamna sér i
baðherberginu mínu," bætti hún við og benti á
dyrnar hinum meginn við ganginn
Þar inni fyrir heyrðist niður i vatni, hláturs-
pískur og ástríðuþrungin orðaskipti.
„Sennilega hefur þeirri ófriðu tekist að hressa
litla drenginn," sagði Bob og reyndi að bæla niðri
í sér hláturinn.
„Allt í lagi,“ varð Clo að orði. „Við höldum
lengra. Það getur verið erfitt að annast marga
gesti."
Bob Mic
Hún nam staðar við litla dragkistu, lyfti öðrum
silfurstjakanum, sem á henni stóð og tók þaðan
smáhlut.
„Sami felustaðurinn síðustu þrjú árin," sagði
hún.
„Hvað ertu með í hendinni?"
„Lykilinn að svefnherbergi foreldra minna."
„Lykilin að svefnherbergi foreldra þinna?"
Hún hafði þegar opnað dyrnar fyrir enda gangs-
ins. Nú leit hún um öxl og það brá fyrir kulda
I röddinni. „Er herrann haldinn einhverju of-
næmi?"
Hann beit á jaxlinn og reyndi að brosa. „Nei,
fjandinn hafi Það,“ svaraði hann og setti fram
hökuna til að sýna hve kaidur hann væri.
Mynd af gráhærði konu stóð i ramma á nátt-
borðinu við rekkjuna. Clo varð Það fyrst fyrir
að leggja myndina á grúfu. Svo sneri hún sér að
Bob, horfði á hann hálfluktum augum og setti
upp hlédrægan hæverskusvip, sem bar vitni góðu
— en árangurslausu uppeldi.
„Þú ert stór og vel vaxinn, og hefur dásamlegar
hendur. Lofaðu mér að skoða þær betur. Hend-
urnar eru mjög þýðingarmikið atriðl fyrir hvern
karlmann, skilurðu. Já, þú hefur fallegar hendur.
Hvar hefurðu . . .?“
Bob vafði hana örmum og lokaðl vörum hennar
með kossi.
„Hvað ætlaðir þú að segja?" spurði hann og lauk
kossinum.
„Ö, ekki neitt. . . Kysstu mig. Það dregur úr
lostinu, ef þú talar."
Fullnægingarhreimurinn I rðddinni erti Boh.
Þú skalt fá að sanna að ég kann tll hlutanna.
hugsaði hann og varð grlpinn slikri árásarákefð
að hann furðaði á þvf sjálfan.
Munnur hennar opnaðist eins og ósiálfrátt. Hann
fann sætubragðið af tungubroddi hennar og hún
t.ók andköf. Að þessu sinni var það hún, sem sleit
kossinn til að ná andanum. Fingur hans snertu
hana milli barms og beltisstaðar.
„Dásamlegt," umlaði hún. „Það sviptir mig ger-
samlega. . . .“
Hann varð hissa á Þvi hve nærri !á að honum
þættu æsingarorð hennar lágkúruleg.
Stór og rök augu hennar hlikuðu eins og stjörn-
ur í fölu. fagurmótuðu andlitinu. Varir hennar
titruðu lit.ið eitt. Astaratlot vöktu ekkl neina
fne-naðarhrifningu með henni, en hún naut sín
aldrei bet.ur Þau gæddu hana djúplægum, hættu-
legum töfrum.
..Kvsstu mig aftur," stundi hún. „Ó, Bob, aftur,
affur!"
Faðmlög þeirra urðu æ fastari og æsilegri, unz
hún féll á bak aftur og drð hann með sér, og
gamla rekkjan brakaði við þunga þeirra. . .
Allir gluggarnir á neðri hæðinni höfðu verið
opnaðir upp á gátt. Dansendurnir höfðu stað-
næmst og varir leituðu vara I rökkrinu. Alain reik-
aði um. afskiptur og í leiðu skapi. Enn hafði hon-
um ekki tekist að verða sér úti um næturstað.
Svalur gustur stóð inn af svölunum. Og allt I
einu rauf danstónlistin þögnina aftur og yfir-
gnæfði kossaumlið og andköfin.
..Hver eru þarna úti á svölunum?" drafaði Alain.
Hann hafði komið auga á pilt og stúlku út.i á
svölunum Pilturinn, sem var lágvaxinn og þrek-
inn með lágt enni, og bersýnilega mjög ölvaður,
gerði sér það að leik að kasta ólivusteinum. Hann
hallaði sér ógætilega út fyrir svalarriðið og hlust-
„Lykilinn að svefnherbergi foreldra þinna?"
FORSAGA
20 WUCAN